اقتصاد ۲۴ - این‌روز‌ها هربار نام طرح «صیانت از فضای مجازی» را می‌شنویم، بلافاصله بعدش عبارت «اینترنت ماهواره‌ای» به گوش می‌خورد. برای نسلی که خاطره پرت‌شدن دیش‌های ماهواره همسایه‌ها از روی پشت‌بام را در ذهن دارد، ترکیب اینترنت ماهواره‌ای در برخورد شنیداری اول، همان بشقاب ممنوعه و حواشی‌اش را به ذهن می‌آورد. البته بعدش فوری به خودمان نهیب می‌زنیم که «نه بابا، این کجا و آن کجا؟»، اما تقارن و تداعی بیراهی هم نیست. اساس این فناوری، همان‌طور که از اسمش پیداست، ماهواره‌ها هستند و علت سر زبان‌ها افتادنش، البته در کشور ما، اقدامی است مشابه پرت‌کردن دیش‌ها از روی پشت‌بام‌ها. برویم تا با اینترنت ماهواره‌ای بیشتر آشنا شویم.
اگر جزو خوره‌های فناوری هستید، خیلی پیش‌تر از این از چندوچون اینترنت ماهواره‌ای سر در آورده‌اید. اگر هم اخبار طرح صیانت از فضای‌مجازی حسابی غافل‌گیرتان کرده است، در روز‌های گذشته درباره این فناوری اطلاعاتی به‌دست آورده‌اید. اما اگر به‌هر دلیلی هنوز چیز زیادی درباره‌اش نمی‌دانید، من برایتان می‌گویم ماجرا از چه قرار است. اینترنت ماهواره‌ای نوعی اتصال بی‌سیم است که دریافت و انتقال داده‌ها در آن از طریق ارتباط بین یک دیش ماهواره زمینی با ماهواره‌ای مستقر در مدار کره‌زمین انجام می‌شود که یک روتر این ارتباط دوطرفه را برقرار می‌کند. راه‌اندازی این مجموعه نیازی به کمک‌گرفتن از فرد متخصص ندارد و ساده‌تر از چیزی است که به‌نظر می‌رسد.
دیش زمینی به تنظیم نیازی ندارد و به‌صورت خودکار روی ماهواره مدنظر قرار می‌گیرد. به زبان ساده‌تر بگویم؛ شما با هر وسیله هوشمندی که دارید، مثل لپ‌تاپ، درخواست اتصال می‌دهید. روتر که دستگاهی شبیه مودم‌های خانگی است، سیگنال را از لپ‌تاپ شما دریافت می‌کند و به دیش زمینی می‌فرستد. این دیش سیگنال را برای ماهواره‌های موجود در فضا می‌فرستد و در پاسخ، همه این فرایند به‌طور معکوس طی می‌شود تا شما به فضا متصل شوید؛ فضای لایتناهی وب!
همیشه پای «ایلان ماسک» در میان است
گرچه خیلی‌هایمان به‌تازگی از فناوری اینترنت ماهواره‌ای خبردار شده‌ایم، اما همین الآن تعدادی از شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی، نوع ماهواره‌ای اینترنت را در اختیار مشترکانشان قرار می‌دهند. درواقع حدود ۲۰ سال از زمانی می‌گذرد که ۲ شرکت آمریکایی «ویاست/ViaSat» و «هیوزنت/HughesNet» اولین سرویس اینترنت ماهواره‌ای را ارائه کردند. اگر برایتان سؤال شده که پس چرا خبرش به‌تازگی آن‌هم با اسم «ایلان ماسک» داغ شده است، باید بگویم، چون این‌بار هم مثل بسیاری دیگر از اتفاقات جذاب دنیای فناوری در سال‌های گذشته، پای آقای ماسک و طرح‌های جاه‌طلبانه‌اش در میان است.
پروژه «استارلینک» شرکت «اسپیس‌ایکس/spacex» متعلق به ماسک، در مسیر پیشگامان این عرصه قدم می‌گذارد، اما طرحی کامل‌تر و وسیع‌تر در نظر دارد که قرار است ایراد‌های ویاست و هیوزنت را برطرف کند. استارلینک با پرتاب ۱۲ هزار و در مرحله بعد ۴۲ هزار ماهواره به فضا، دسترسی همه مردم جهان را به اینترنت فراهم خواهد کرد. معنی این وعده آن است که اینترنت به منطقه جغرافیایی محدود نخواهد بود و ساکنان دورافتاده‌ترین مناطق هم بدون نیاز به زیرساخت‌های هزینه‌بر مثل کابل و فیبر نوری می‌توانند به فضای وب دسترسی داشته باشند. تا الان حدود ۱۸۰۰ ماهواره استارلینک به فضا پرتاب شده است، اما چرا این‌همه روی تعداد ماهواره‌ها تمرکز می‌شود؟
بیشتر بخوانید: هیچ دستگاه گیرنده اینترنت ماهواره‌ای وارد نشده است
دلیلش آن است که تعداد بیشتر ماهواره به‌معنای پهنای باند بیشتر و پوشش‌دادن کاربران بیشتر است، اما این تنها امتیاز استارلینک نسبت به همتایانش نیست. ماهواره‌های شرکت‌های اینترنتی کنونی، در مدار «زمین ثابت» و در ارتفاع ۳۵ هزار کیلومتری قرار دارند، اما ماهواره‌های استارلینک علاوه بر آنکه از نظر تعداد بسیار پرشمارترند، از مدار پایینی زمین یعنی ارتفاع ۵۰۰ کیلومتری سر در آورده‌اند و این فاصله کمتر یعنی سرعت بیشتر و تأخیر کمتر.
خوب و بد اینترنت فضایی
اینترنت ماهواره‌ای به‌نظر می‌رسد به‌طور وسیع و بدون محدودیت در دسترس خواهد بود و قیمت کمتری خواهد داشت، اما قضیه به این سادگی نیست، دست‌کم در شروع. برای بسته راه‌اندازی سرویس اینترنت ماهواره‌ای، هزینه‌ای ۵۰۰ دلاری در نظر گرفته شده و این رقم بدون احتساب هزینه اشتراک ۱۰۰ دلاری ماهانه است که سرجمع به پول ما و با دلار ۲۷ هزار تومانی می‌شود به‌عبارتی ۱۶ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان! ازسوی دیگر استفاده از این سرویس بدون همراهی دولت‌ها به‌سادگی امکان‌پذیر نخواهد بود، چون اسپیس‌ایکس گرچه روی درآمدزایی عجیب‌وغریب این پروژه حساب کرده است، قصد ندارد بدون اجازه قانونی دولت‌ها اینترنت ماهواره‌ای را در خدمت مردمشان قرار بدهد.
وقتی تأثیرپذیری این سرویس از شرایط جوی را به این موارد اضافه کنیم، چندان جای دل‌خوشی باقی نمی‌ماند. درست است که در اینترنت ماهواره‌ای، به‌شرط ورود به کشور، کابلی نیست که تصادفی زیر لنگر کشتی برود و دکمه قرمزی وجود ندارد که دست‌برقضا کسی آن را فشار بدهد، اما برف و رعدوبرق و توفان و حتی ساختمان‌ها و برج‌های بلند می‌توانند روی کیفیت اتصال به اینترنت تأثیر بگذارند یا حتی باعث قطعی‌اش بشوند. بااینحال، بزرگ‌ترین نقطه‌قوت اینترنت ماهواره‌ای، یعنی جهانی‌بودنش، نویددهنده آینده روشنی در عرصه ارتباطات است؛ تعداد زیاد ماهواره‌ها کار دستگاه‌های ارسال‌کننده پارازیت را دشوار می‌کند و آن‌ها دیگر نمی‌توانند مسیر حرکت امواج را ردیابی کنند. به‌علاوه اگر یک مسیر ارتباطی مسدود شود، دیش زمینی با چرخش اتوماتیک روی ماهواره دیگری سوییچ می‌شود و امواج را از آن دریافت می‌کند. به‌این‌ترتیب هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع دسترسی آزاد به اطلاعات شود.
آیا تبلیغ فروش تجهیزات و اشتراک اینترنت ماهواره‌ای استارلینک در ایران واقعی است؟
باتوجه‌به آنچه گفته شد و با درنظرگرفتن نقش تحریم‌ها، از لحاظ منطقی دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای فعلا در کشور ما امکان‌پذیر به‌نظر نمی‌رسد، به‌علاوه آنکه در سایر کشور‌ها هم این سرویس همچنان در دست بررسی است و به‌صورت آزمایشی دراختیار تعداد معدودی از کاربران قرار گرفته است. بااینحال خبر‌هایی از ورود اینترنت ماهواره‌ای به ایران به گوش می‌رسد. خبرگزاری ایلنا حدود ۳ ماه پیش (۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰) اعلام کرده بود: «با جاگیری و عبور ماهواره‌های استارلینک از فراز ایران، رسما کشور ما زیرپوشش اینترنت پرسرعت ماهواره‌ای استارلینک قرار گرفت. براساس اخبار منتشرشده از چند روز قبل عراق و مرز‌های غربی ایران زیرپوشش اینترنت ماهواره‌ای قرار گرفته‌اند و امکان خرید اشتراک برای این مناطق فعال است.
فعال‌شدن امکان خرید اینترنت ماهواره‌ای برای بخشی از ایران درحالی است که هنوز نهاد‌های ذی‌ربط مباحث مربوط به این اتفاق مهم را کلی مطرح می‌کنند و هیچ برنامه مشخصی برای استفاده از فرصت‌های آن و برخورد با تهدید‌ها اعلام نکرده‌اند.» ایرنا از قول محمدحسن انتظاری، عضو شورای‌عالی فضای‌مجازی، می‌نویسد: «ما هنوز به‌درستی نمی‌دانیم که نحوه سیگنال‌دهی، ارتباط شبکه روی زمین و ارتباط بین‌شبکه‌ای روی زمین در این نوع از پوشش اینترنت به چه شکل است. قرار است که یک پروژه دقیق فنی درباره اینترنت ماهوره‌ای انجام شود.» کارشناسان حوزه فناوری معتقدند آنچه در خبر‌ها با عنوان اینترنت ماهواره‌ای در ایران مطرح می‌شود، صرفا امکان پیش‌ثبت‌نام است و تا راه‌اندازی وسیع آن در کشور راه درازی در پیش است. بااینحال دیر یا زود، از مبادی قانونی یا به‌کمک ترفند‌هایی که قوانین را دور می‌زنند، ایران هم مثل سایر کشور‌ها از این فناوری تازه برخوردار خواهد شد و کاربران، اینترنتی سریع و بدون محدودیت را تجربه خواهند کرد؛ اما چقدر سریع و چه زمانی؟
درباره زمان دسترسی کاربران ایرانی به اینترنت ماهواره‌ای نمی‌شود گمانه‌زنی دقیقی کرد، اما درباره سرعت این سرویس جدید پیش‌بینی‌های جالبی وجود دارد. مثل اینکه گفته می‌شود سرعت اینترنت به ۳۰۰ مگابیت‌برثانیه خواهد رسید و با افزایش تعداد ماهواره‌ها یک‌گیگابیت‌برثانیه را هم پر خواهد کرد. سرعت کنونی اینترنت ماهواره‌ای ۵۰ تا ۱۵۰ مگابیت‌برثانیه است که نه‌تن‌ها عدد درخورتوجهی نیست، بلکه درحدود میانگین سرعت اینترنت در جهان است و کمتر از سرعتی است که کاربران خیلی از کشور‌ها تجربه می‌کنند. وب‌سایت «اسپیدتست» در تازه‌ترین گزارشش اعلام کرده است میانگین جهانی سرعت اینترنت موبایل ۵۳/۵۴مگابیت‌برثانیه و میانگین جهانی سرعت اینترنت ثابت ۱۵/۱۰۵مگابیت‌برثانیه است.
منبع: شهرآرانیوز