تینا آخوندتبار: بچه اسلامشهرم، نه بچه پولدار!

هر چه در سینما پول در آوردم خرج شد!

من پول ۱۰ سال کار در سینما را خرج کردم و تمام شد. برایم مهم نیست که چه پول زیادی از دست دادم. من با شروع بوکس، هیچ امکاناتی نداشتم. با استاد اولم، در پارک تمرین می‌کردم، اما مجبور شدم باشگاهی برای تمرین مهیا کنم که هزینه داشت. در بوکس اصلاً لابی نداشتم، خانه و ماشینم را فروختم و رفتم یک کشور دیگر تمرین کردم و با چیزی که خودم داشتم دنبال هدفم رفتم. از آدم‌های ارتباط‌دار و لابی هم هیچ‌گاه استفاده نکردم. در سینما هم همین‌طور.

پیشنهاد بی شرمانه همه جا هست!

لابی هم در بوکس هست هم در سینما. مگر می‌شود نباشد؟ مافیا از قدرتش استفاده می‌کند، اما من تا حالا با این افراد کار نکردم که پایم را روی کسی بگذارم و بالا بروم. هرچه دارم را خودم ساختم. می‌گویند در حوزه سینما، پیشنهاد بی‌شرمانه و... مرسوم است. من می‌خواهم بگویم همه جا هست. مثلاً در حوزه هواپیمایی نیست؟ همه می‌گویند میهماندار‌ها این کار و آن کار را می‌کنند. پرستار‌ها را می‌گویند با دکتر‌ها رابطه دارند. بستگی به خودت دارد که بخواهی چه آدمی را زندگی کنی. آدمی که حاضر است برای رسیدن به هدف هر کاری کند، سرانجام به هدفش نمی‌رسد. وقتی یاد بگیری در وجودت چیز دیگری هم هست که بیشتر از جسمت ارزش دارد، تن به هر کاری نمی‌دهی. مگر اینکه خودت دوست داشته باشی.

کمربند جهانی را می‌خواهم

هدف من رسیدن به کمربند جهانی در بوکس است البته به شرطی که همین‌طور که الان انگیزه دارم، کارم را ادامه بدهم. من خودم را ۳۴ ساله نمی‌بینم. برخلاف نظر خیلی‌ها، بوکس اصلاً ورزش بدنی نیست. بیش از ۵۰ درصدش ذهنی است و شاید ۴۰ درصد آن به بدن و استقامت ربط دارد. در واقع یک جور‌هایی مثل شطرنج است. به همین دلیل از بوکس خوشم آمده که به من قدرت استراتژی می‌دهد.

دوست دارم بوکس زنان را راه اندازی کنم

من دوست دارم بوکس زنان را راه‌اندازی کنم. یعنی تا الان کسی جلویم را نگرفته. برای من کمربند قهرمانی که برایش تمرین می‌کنم، از طلای المپیک ارزشمندتر است. اما المپیک هم برایم ارزش دارد، شاید اگر تجربه رقابت در المپیک را داشتم، تجربه‌ام مثل حریف قبلی‌ام بیشتر بود. اما اینکه بگویم ای‌کاش به المپیک می‌رفتم را هرگز نگفتم. اولین مسابقه‌ای که دادم، مسابقات بوکس حرفه‌ای بود. لذت را آنجا تجربه کردم. برای همین کمربند برایم با ارزش‌تر است، اما اگر مبارزه در المپیک هم بشود که چه بهتر.

MMA را دوست ندارم؛ دعوای خیابانی است

من MMA را دوست ندارم، چون سلاح بیشتری داری و این مسابقات شبیه دعوای خیابانی است. اما بوکس یک مسابقه است و فایت نیست. یک بازی است. من از این بازی فکری خوشم آمده و از لحاظ بدنی، خودم را به سطح تاپ دنیا می‌رسانم. اما این مسابقه‌ای که بین دو آدم در دو جهان مختلف که هر کسی از خودش یک قهرمان ساخته را دوست دارم تا دعوا کردن.

مبارزه‌ای که در ترکیه لغو شد

مبارزه ام را کنسل کردم. در واقع از نظر مالی به توافق نرسیدیم با سازمان برگزار کننده. زمانی هست که سازمان بزرگی پیشنهاد مبارزه با بوکسور بزرگی را می‌دهد و آنجا می‌توانی قید قرارداد مالی را بزنی، اما وقتی تو ریتینگ خودت را داری، پس می‌توانی از نظر مالی هم چانه بزنی. من هم بابت مبارزه ام پول خواستم که آن سازمان گفت، اسپانسرش سرمایه زیادی ندارد و نمی‌تواند پولی بدهد، من هم قبول نکردم بروم. هرچند یکسری از بوکسور‌ها و حتی مربی خودم، بدون پول مبارزه می‌کنند. اما من که تا حالا صبر کرده ام و امیدوارم خدا در بزرگتری را به رویم باز کند. من فعلا مثل شیر بیشه زار در لحظه مکث شکار خوب هستم تا یک پله بالاتر بروم.

دنده‌ام در تمرین شکست!

واقعیت این است که دنده ام در تمرین شکسته است. وقتی بوکس کار می‌کنی آسیب می‌بینی. نمی‌شود دوچرخه سوار باشی و نیفتی. عکس از دنده ام انداختم، دکتر گفت ضربه خورده و فعلا باید یکی، دو هفته‌ای استراحت کنی، اما من هوگوی تکواندو می‌بندم تا شدت ضربه را بگیرد و تمرین مبارزه سبک انجام می‌دهم. البته حالا بهتر است و تا سه، ۴ روز دیگر بدون هوگو می‌توانم مثل قبل تمرین کنم. من فعلا تا جایی که قدرت دارم، ادامه می‌دهم. همه تلاشم این است تا به خواسته ام برسم. البته نرسم هم ایراد ندارد، چون این مدت من درس‌های بزرگی گرفته ام که برای ادامه زندگی برایم پیش زمینه قوی باشد، حالا می‌دانم هرکاری بخواهم انجام می‌دهم. پاداش هم خیلی مهم نیست، درس‌ها مهم است. قدرتی که در زندگی وهر سنی به کارت می‌آید.