پروین اعتصامی در ۲۵ اسفند ماه ۱۲۸۵ در تبریز به این جهان آمده و در ۱۵ فرودین ماه سال ۱۳۲۰ از این جهان رفته است. شهرت شعری او بیشتر به سبب مناظرات دلپذیر اوست. البته که نمی شود حضور احساسات فرا زنانه او که به وسعت بشریت است را نادیده گرفت.
نمایش پروین با بازی خانم" نرگس محمدی" در نقش پروین است که هم به لحاظ استایل و هم شخصیت آرام به وی شباهت دارد و انتخابی شایسته است. پیش‌تر و در شب‌های آغازین اجرا، بازی نرگس محمدی نتوانسته بود رضایت مخاطب را جلب کند، اما اکنون بعد از حدود یک ماه اجرا ، بازی وی در نقش پروین به دل می‌نشیند.
اکرم محمدی در نمایش پروین در نقش اختر الملوک مادر پروین اعتصامی است که اصلا بازی دلچسبی ندارد؛ انگار دیالوگ ها رو دارد از روی روزنامه می‌خواند؛ همین قدر مصنوعی و بی احساس.
امید زندگانی، نقش شوهر سابق پروین را ایفا می کند که سرهنگ شهربانی است و علی رغم انرژی زیادی که در اجرا می‌گذارد، همان دلبری‌های فیلم" آهوی پیشونی سفید" را به یاد می آورد.
برادران پروین متوسط اند، نه بد بازی می‌کنند و نه خوب.
کلفت خانه با بازی مریم ندایی خیلی خوب در صحنه می‌درخشد و با انرژی، سر جایش خوش می‌درخشد. و انصافا نمی شود از صدای گرم مجید رحمتی به نیکی یاد نکرد که به جذابیت این نمایش افزوده است.
کارگردان نمایش پروین خودش گفته سه زن (پروین، مادر پروین و کلفت خانه) را به تصویر کشیده است؛ در مورد پروین و کلفت خانه ادعای درستی است، اما مادر پروین هیچ چیزش معلوم نیست و نقشش درست از کار درنیامده.
شعر در این نمایش چندان جلوه گری ندارد، اما خرده‌ای به آن وارد نیست، چرا که کارگردان خواسته خودشخصیت پروین یا همان پروین در خانه را به نمایش بگذارد، نحوه زیست او و حالات و احوالات و حوادثی که رنج شعر پروین را منشا اثر بوده است. پروین منزوی، مایوس، با احساس و مهربان است و همه این‌ها را در این نمایش می‌بینیم.
در مجموع نمایش پروین دوست داشتنی است و امید است در صحنه تئاتر امروز، بیشتر در مورد مشاهیر شعر و ادب، نمایش ببینیم.