اقتصاد۲۴- مریم آیتی: بهائیت نام فرقه‌ای انحرافی و ساختگی است که در اواخر قرن سیزدهم هجری قمری به وسیله فردی به نام میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله ایجاد شد. این فرقه کار خود را با این ادعا که بنده برگزیده خداوند است، آغاز کرد، اما در ادامه ادعای نیابت از طرف امام زمان علیه‌السلام، سپس ادعای نبوت و رسالت و آنگاه ادعای خدایی کرد. مدعا‌های بهائیت در حوزه عقاید آکنده از تناقض و تضاد است و در حوزه احکام ملازم با برداشتن بسیاری از احکامی است که در شرایع پیشین وجود داشته و به آن عمل می‌شده است.
پایه گذار دین بهائیت
میرزا حسینعلی نوری (۱۱۹۶–۱۲۷۱ شمسی؛ ۱۸۱۷، تهران – ۱۸۹۲ میلادی) شهرت یافته با لقبِ بَهاءُالله، رهبر دینی ایرانی–عثمانی، پایه‌گذار آیین بهایی و از پیروان باب بود. پیروان او بهائی خوانده می‌شوند. بهائیان معتقدند که حسینعلی نوری، بنیانگذار دین بهائی جدیدترین مظهر ظهور خداوند است، همچون ابراهیم، موسی، بودا، زرتشت، عیسی، محمد، و علی‌محمد باب و رسالتش برای ایجاد تمدّنی جدید و جهانی است که بشر در این زمان بدان نیازمند است. او در عکا (واقع در اسرائیل کنونی) به «شیخ کبیر ایرانی»، معروف بود.
میرزا حسینعلی، از اهالی منطقه نور مازندران، در تهران در خانواده‌ای که با دربار قاجار ارتباط داشت متولد شد. او که با تفکر شیخی آشنا بود، به سال ۱۲۲۳ شمسی برابر با ۱۸۴۴ میلادی در ۲۷ سالگی، دعوت سید علی‌محمد باب را پذیرفت و به تبلیغ آموزه‌های او پرداخت. او در گردهمایی بدشت لقب بهاءالله به معنی «شکوه خداوند» را برای خود برگزید. برخلاف انتظار، علی‌محمد باب قبل از تیرباران، حداقل در ظاهر، میرزا یحیی صبح ازل، برادر کوچکتر و ناتنی بهاءالله، را به جانشینی خود برگزید. پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه توسط بابی‌ها، بهاءالله در سیاه‌چال زندانی شد، اما پس از چهار ماه تبرئه و به همراه خانواده اش به بغداد تبعید شد.
پس از مدتی، بهاءالله در اعتراض به سیاست‌های برادرش از بغداد به سلیمانیه رفته و درویشی پیشه کرد. اما دوباره به دعوت بابی‌ها به بغداد برگشت. سیاست غیبت صبح ازل و نوشته‌های بهاءالله مانند کتاب ایقان در بغداد باعث شدند که اکثر بابی‌ها پیرو بهاءالله شده و او به عنوان رهبر بابی‌ها شناخته شود. او سپس در سال ۱۲۴۲ خورشیدی مطابق با ۱۸۶۳ میلادی در بغداد اعلان کرد که همان من‌یظهره‌الله یا موعودی است که باب به آمدنش وعده داده‌بود. احتمالاً تحت فشار دولت ایران، دولت عثمانی او را به استانبول و سپس به ادرنه تبعید کرد. در سال ۱۲۸۰، او جدایی خود از صبح ازل را اعلان نمود و خود را پیامبری مستقل معرفی‌کرد. عموم بابیان به وی گرویدند و از آن پس بهائی نامیده شدند.
بهاءالله رسالتش را با نوشتن نامه به سران کشور‌های مختلف به صورت عمومی اعلام نمود. در این نامه‌ها بهاءالله خود را موعود تمامی ادیان نامید و سران کشور‌ها را دعوت کرد تا از طریقت ایجاد امنیت جمعی، خلع سلاح بین‌المللی و ایجاد یک جامعه متحد جهانی به صلح دست یابند. وی همچنین در این نامه‌ها بر لزوم دموکراسی، جدایی دین از سیاست، حکمرانی قانون، تساوی و رواداری دینی تأکید کرد. دولت عثمانی به دلیل درگیری میان ازلیان و بهائیان و دعاوی دینی بهاءالله، وی و ۷۰ تن از پیروانش را به عکا تبعید و در قلعه‌ای زندانی کرد.
کتاب های دین بهائیت
آثار بهاءالله بر فضائل اخلاقی، اصل یگانگی نوع انسان، صلح جهانی، جدایی دین از سیاست، قانون‌مداری، ترویج یک نظام آموزشی همگانی و اجباری، برابری زن و مرد، همزیستی ادیان، ترکِ تعصبات دینی و نژادی و پرهیز از ملی‌گرایی افراطی و نفی کامل خشونت تأکید می‌کند. وی کتاب اقدس را دوران عکا به درخواست پیروانش برای احکام و مناسک مذهبی ارائه می‌کند و آن را وحی الهی و جایگزینی برای قرآن و کتاب بیان می‌داند. در این کتاب بهاءالله طبقه پیشوایان دینی را در آئین بهائی منسوخ می‌نماید. نظم اداری بهائی که در راس آن بیت العدل اعظم قرار دارد را تشریح و قوانین مدنی، کیفری، اخلاقی و دینی بهائی را که قرار است با تفسیر‌های رسمی و یک نظام اداری همراه باشد مشخص می‌نماید.
جانشینی بعد از بهاءالله
بهاءالله در سال۱۲۷۱ شمسی برابر با ۱۸۹۲ میلادی در عکا درگذشت و پسرش عباس افندی معروف به عبدالبهاء و سپس بعد از آن شوقی افندی، نوه دختری عبدالبهاء رهبریِ بهائیت را به عهده گرفتند. پس از شوقی، در جانشینی او اختلاف شد و بهائیان به گروه‌های مختلفی همچون بهائیان بیت‌العدلی و بهائیان ارتدوکسی تقسیم شدند. امروزه رهبری بهائیان در دست بیت‌العدل اعظم است.
اعتقادات مذهبی بهائی ها
بهاءالله دین اسلام را نسخ کرد و دین جدید ارائه کرد. بهائیان بر جدید بودن تعالیم بهاءالله تأکید دارند و او را پیامبری با پیام‌های جدید و بی‌سابقه از طرف خداوند معرفی می‌کنند. به ادعای آنها، بشریت در زمان بهاءالله به حدی از بلوغ رسید که می‌توانست تعالیم جدیدی از طرف خدا دریافت کند. ازاین‌رو، خداوند حسینعلی بهاء را برانگیخت تا تعالیم جدید را به بشر برساند. از نظر بهائیان، خداوند در طول تاریخ، سلسله‌ای از مربیان و پیام‌آوران الهی را برای بشر فرستاده که جدیدترین آنها بهاءالله است. بهاءالله بر این باور است که قیامت مسلمانان با آمدن باب برپا شده و با مرگ او پایان یافته است. همچنین قیامت بابیان با ظهور بهاءالله برپا و با مرگش به پایان می‌رسد. بهائیان مناسکی مانند نماز، روزه، حج و حدود را با کیفیتی متفاوت از مسلمانان به‌جا می‌آورند.
احکام بهائی ها
در احکام بهاءالله سه جنبه می‌توان مشاهده کرد: یک احکامی که به رابطهٔ افراد با خدا می‌پردازد، جنبهٔ دوم مربوط به آن دسته امور جسمانی و روحانی است که نفعشان به‌طور مستقیم به افراد می‌رسد و جنبه سوّم احکامی که در ارتباط با رابطهٔ بین افراد با یکدیگر و بین افراد و جامعه است. احکام کتاب اقدس را به‌طور کلّی می‌توان تحت عناوین زیر طبقه‌بندی کرد: احکام مربوط به نماز و روزه، مسائل شخصی از جمله موارد مربوط به ازدواج، طلاق، ارث، دسته‌ای از احکام که شامل اوامر، نواهی و نصایح و بالاخره دسته‌ای که بعضی از احکام و شرایع ادیان قبل را نسخ می‌کند.
نظر شیعه و علت نفرت و کینه از دین بهائیت
هیچ یک از ملل اسلامی، بهائیت را یک فرقه مذهبی قلمداد نمی‌کند. بهائیت و اسلام در تضاد کامل هستند و بر اساس دیدگاه آنان شریعت اسلام نسخ شده است؛ و قرآن کریم از حجیت ساقط است و بر شیخ حسینعلی بهاء الله وحی نازل می‌شده است.
علمای شیعه و مسلمان، بهائیت را خارج از دین اسلام دانسته‌اند و آیین بهائی در میان مسلمانان به عنوان یک انحراف اعتقادی و فرقه ضاله شناخته شده است.
حسن مصطفوی، مفسر و فقیه شیعی قرن پانزدهم قمری، در کتاب «محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء» ده اصل کلی و اساسی اسلام را نام می‌برد و می‌گوید هر یک از این ده اصل، در بطلان و بی‌پایه و جعلی بودن بابیت و بهائیت کافی است.
این ده اصل عبارتند از: خاتمیت و باقی بودن دین اسلام تا روز قیامت، امام مهدی (عج) امام دوازدهم، نبوت، توحید و الوهیت، توقیفی بودن عبادات، قیامت، نبوت و امی بودن، نبوت و درستی، کتاب آسمانی و عدم تناقض در دین. از نظر علامه مصطفوی، اگر دین اسلام و قرآن و احکام و آداب اسلامی با کتاب پر از غلط‌های لفظی، ادبی و معنویِ کتاب بیان و اقدس و مطالب و احکام آنها مقایسه شود، پاینده و همیشگی بودن دین اسلام ثابت خواهد شد.
مراجع تقلید شیعه، اعتقاد به بهائیت را کفر و بهائیان را نجس و کافر محارب شمرده‌اند. بیش از ۴۰۰ کتاب و مقاله در نقد بهائیت نوشته شده است. برخی از این کتاب‌ها را عبدالحسین آیتی از بهائیانِ برگشته از آیین بهائی نوشته است.
ادعای الوهیت، نبوت و موعودیت بهاءالله مخالف باور‌های اسلامی است و نوعی بت‌پرستی و خودپرستی شمرده شده است. تناقض باور‌های بهائی، اختلاف فراوان میان آنان و تکفیر بزرگان فرقه همدیگر از نقد‌هایی بر بهائیت است. از دیدگاه منتقدان، بهائیت یک حزب و فرقه سیاسی است که کشور‌های روسیه، انگلیس، اسرائیل و آمریکا از آن حمایت می‌کنند.
آمار و وضعیت کنونی
بهائیت امروزه یک تشکیلات بین‌المللی به شمار می‌رود که مقر اصلی آن در اسرائیل است و در همه کشور‌های جهان به‌ویژه کشور‌های آسیایی و آفریقایی شعبه دارد. براساس گزارش دایرة‌المعارف جهان نوین اسلام، بهائیت در جهان ۱۶۵ محفل روحانی ملی و ۲۰هزار محفل روحانی محلی دارد. آثار و ادبیات بهائی به ۸۰۲ زبان مختلف ترجمه شده است. همچنین هفت «مشرق الاذکار» (معابد بهائیان) در جهان وجود دارد و ۱۲۵۶ محل دیگر نیز برای همین منظور به مالکیت بهائیان درآمده است.
آمار‌های غیررسمی جمعیت پیروان بهائی را پنج تا هفت میلیون نفر اعلام کرده‌اند. طبق برخی گزارش‌ها، جامعه بین‌المللی بهائیت در سال ۲۰۱۰م جمعیت بهائیان را بیش از پنج میلیون گزارش داده است. این آمار‌ها اغرا‌ق‌آمیز دانسته شده است؛ زیرا برای مثال جمعیت بهائیان هند، بیش از ۲ میلیون و ایران ۳۰۰ هزار نفر اعلام شده که با آمار‌های رسمی این دو کشور ناسازگار است. جمعیت بهائیان هند، طبق آمار رسمی دولت هند، ۱۱۰هزار نفر و جمعیت بهائیان ایران حداکثر صد هزار نفر تخمین زده شده است. امروزه بیشترین بهائیان ساکن آمریکا هستند. بیشترین میزان سکونت بهائیان در ایران را مربوط به استان تهران به ویژه شهر فردیس کرج، اصفهان (شاهین شهر و نجف آباد)، شیراز، همدان، تبریز و... دانسته‌اند.
سیستم رهبری بهائیت
قبلا رویکرد سازمان بهائیت توسط یک رهبر واحد و بنیان گذار فرقه بهائیت تعیین می‌شد، اما الان توسط یک سازمان و تشکیلات با حمایت چند کشور استعمارگر که برگرفته از سبک فراماسونری است، اداره می‌شود. علت باقی ماندن فرقه بهائیت با آن احکام و عقاید سست خرافی، همین تشکیلات بهائیت است و آنها دو نوع تشکیلات انتصابی یا انتخابی دارند. در بخش انتخابی محافل ملی و محافل محلی و یا ضیافات ۱۹ روزه است و تشکیلات انتصابی شان هم که از طرف بیت العدل (واقع در اسرائیل) انتصاب می‌شود. مؤسساتی مثل مؤسسه دارالتبلیغ بین المللی، هیئت‌های مشاورین قاره‌ای، هیئت‌های معاونت و … است که در آنها نقشه‌های یک ساله تا چند ساله را دنبال می‌کنند.
بیشتر بخوانید: روزنامه جوان: بهاییان با دیگر شهروندان حقوق برابر ندارند
اگر در یک جایی یک بهایی وجود داشته باشد؛ به آن «نقطه» می‌گویند و به وجود بیش از یک نفر بهائی «جمعیت» می‌گویند و اگر بیش از ۲ نفر باشد و به ۹ نفر برسد، «محفل محلی» در آن منطقه تشکیل می‌دهند. این افراد در هر نقطه‌ای هستند، یکی از وظایفشان این است که همه اخبار واصله را به محافل محل گزارش دهند و محافل محلی آن را به محافل ملی منتقل می‌کنند و این محافل ملی آن را به اسرائیل و به بیت العدل گزارش می‌دهند.
نقش مهم تبلیغ در بهائیت
بهائیان از همان اول که آمدند کوشیدند با تبلیغ گسترده، مرام و مسلک خود را در محافل و مجامع مختلف گسترش دهند یعنی تبلیغ، بالاترین جایگاه را در بهائیت دارد و خودشان می‌گویند که اگر یک روز تبلیغ نکنیم آن روز از بین خواهیم رفت و تبلیغ را یک وظیفه فردی و عمومی و واجب می‌دانند و شیوه‌های تبلیغ آنها متنوع است و این‌ها همه زیر نظر تشکیلات بیت العدل انجام می‌گیرد. شوقی افندی از رهبران اصلی بهائیت و بنیان گذار فرقه بهائیت می‌گوید که فرد باید تصمیمات مصوبه از سوی هیئت‌های مشورتی را به مرحله عمل در آورد یعنی یک فردی اگر بخواهد در بهائیت تبلیغ بکند، هیچگونه اختیاری از خود ندارد.
نشانه های بهائیت
ستاره ۵ پر و ۹ پر
شوقی افندی، ذکر کرده است که نشان و علامت دیانت بهائی، ستاره ۵ پر است. بر طبق حروف ابجد، باب برابر ۵ است و بهاء برابر ۹. عدد ۹ در آئین بهائی نماد وحدت و کمال است. از این رو ستاره ۹ پر نیز به عنوان یکی از نشان‌های دیانت بهائی محسوب می‌شود.
اسم اعظم یابهاءالابهی
این ذکر مفهومی از دعا و استمداد دارد و به معنای «ای روشن‌ترین روشنائی‌ها» است. طرح اصلی یابهاءالابهی که در اغلب منازل بهائیان وجود دارد، از مشکین‌قلم، خطاط معروف بهائی بوده‌است.
نقش روی انگشتر
نقش اسم اعظم که بر روی نگین انگشتر یا تابلو، دیده می‌شود، توسط عبدالبهاء طرح شده است. این طرح شامل سه خط افقی است که نشان دهنده عالم حق (عالم خداوند)، عالم امر (عالم پیامبران) و عالم خلق (عالم انسان) است. خط عمودی که این سه خط را قطع می‌کند نشاندهنده مظهر ظهور یا پیامبر است که عالم خداوند را به عالم انسان مرتبط می‌سازد. دو ستاره در اطراف نشان دهنده باب و بهاءالله هستند. چهار حرف «هـ» نشانگر بهاءالله و دو خطی که به شکل «ب» هستند، نشانگر باب می‌باشند.
عکس بهاءالله ، پیامبر آیین بهاییت
عکس عبدالبهاء
بهائیان معتقدند نگاه کردن به عکس بهاء الله به دلیل بالا بودن مقامش بر بهائیان جائز نیست و اساساً چشم گناهکاران لیاقت دیدار جمال آن مقام والا را ندارد از اینرو در اکثر کتب عکس وی را با نقاب چاپ کرده و در عوض از عکس فرزندش عبدالبهاء در خانه و اماکن بهائی استفاده می‌کنند.
قبله بهائی ها
آرامگاه بهاءالله در اصطلاح بهاییان روضه مبارکه، محل دفن بهاءالله، بنیانگذار دیانت بهائی است. روضه مبارکه متبرک‌ترین و مقدس‌ترین مکان برای بهائیان جهان است. این محل قبله بهائیان است و آنها هنگام خواندن نماز، به این محل متوجه هستند و به این سمت نماز می‌خوانند.
ازدواج در بهائی ها
در آئین بهائی چندهمسری، ازدواج موقت (صیغه)، و ازدواج با محارم مجاز نیست. همچنین ازدواج بعید، یعنی ازدواج با غیر از خویشاوندان و افرادی که از پیشینه‌های قومی و جغرافیایی متفاوت هستند در آموزه‌های آئین بهائی بسیار مورد ستایش و توصیه قرار گرفته است. عبدالبهاء ازدواج بین نژادی را تشویق کرده است و بهائیان (هم دختر و هم پسر) مجازند که با افراد از هر دین و اعتقادی ازدواج کنند.
حداقل سن ازدواج در دین بهایی طبق بیان بهاءالله در کتاب اقدس سن بلوغ است که بهاءالله آن را برای پسر و دختر هر دو یکسان و سن پانزده سالگی تعیین می‌نماید. در دین بهائی دوران نامزدی حداکثر ۹۵ روز می‌تواند باشد یعنی از زمان اعلام تصمیم زوج به ازدواج تا برگزاری مراسم عقد حداکثر می‌تواند ۹۵ روز فاصله باشد.
طلاق طبق احکام بهائی مجاز است، ولی بهائیان به پرهیز از آن توصیه شده‌اند. آنها ازدواج را پیوند مقدّسی می‌دانند که فقط در شرایط حاد و هنگامی که راه دیگری باقی نمانده می‌توان به آن پایان داد.
در تعالیم بهائی روابط جنسی تنها در چارچوب ازدواج و فقط بین زن و شوهر تعریف شده است. آموزه‌های بهائی پیروان این آئین را به پاکدامنی و رعایت موازین اخلاقی قبل از ازدواج و وفاداری کامل به همسر بعد از ازدواج توصیه می‌کند.
در همین راستا، بیت العدل اعظم در نامه‌ای به تاریخ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۰ اعلام می‌کنند که بهائیان از ازدواج با محارم به شرح زیر منع شده‌اند:
یک بهائی مجاز نیست با مادر و پدر خود و با خواهر و برادر آنان و اجدادشان یا برادر و خواهر خود و فرزند و فرزندزادگان آنان و پسر و دختر خود و فرزند و فرزندزادگان آنان ازدواج کند. همچنین ازدواج با طبقات مشابهی از خویشاوندان که به سبب پیوند ازدواج به وجود آمده مانند نامادری، ناپدری، نادختری و ناپسری یا عروس، داماد، مادر زن یا پدر زن، مادر شوهر یا پدر شوهر یا موارد دیگری که با پیوند‌های قانونی و اجتماعی مانند فرزندخواندگی موجب تشکیل یک خانوادهٔ مشترک می‌شود جائز نیست. بهائیان علاوه بر این ممنوعیت‌ها باید مراقب باشند که بر خلاف رسوم و قوانین کشور محل اقامتشان عقد ازدواجی نبندند.
برخورد با بهائیان
از آنجایی که بهائیت یک پدیده نوظهور است مسلم که در قرآن مجید در خصوص آنان آیه‌ای نیامده است، اما تمامی آیات و روایات در خصوص لزوم مبارزه با فتنه آنگیزان و بدعت گذاران و مفسدان، شامل این گروه منحرف نیز می‌شود.
آیا بهائی ها نجس هستند؟
قریب به اتفاق فقهاء تعداد نجاسات را یازده و برخی دوازده مورد اعلام کرده اند، از جمله آنها که همه بالاتفاق آن را ذکر کرده اند. نجاست کافر است، کافر یعنی کسی که منکر خدا باشد و یا برای خداوند متعال شریک قائل باشد؛ و یا اینکه رسالت حضرت خاتم الانبیاء محمد بن عبدالله ـ صلی الله علیه و آله را قبول نداشته باشد و نیز به کسی کافر می‌گویند که ضروری دین یعنی، چیزی را مثل نماز و روزه که همة مسلمانان آنرا جزء دین اسلام می‌دانند منکر شود.
طبق نظر اکثر فق‌ها و مراجع، تمامی پیروان فرقه ضاله بهائیت، محکوم به نجاست بوده و در صورت تماس آنها با چیزى، مراعات مسائل طهارت در رابطه با آنها، نسبت به امورى که مشروط به طهارت است، واجب است.
مقبره بهاءالله در شهر عکّا (قبله بهائیان)
مراسم دفن بهائیان
در دیانت بهائی، اجساد مردگان به خاک سپرده می‌شود. نماز مخصوصی برای هنگام خاکسپاری وجود دارد که علاوه بر آن بهائیان می‌توانند هر دعا یا متن دینی دیگر تمایل داشتند در مراسم بخوانند. احکام بهائی بیان می‌دارند که محل دفن میت نباید بیشتر از یک ساعت از محل فوت او فاصله داشته باشد. از سایر آداب دفن بهائی این است که باید میت را شست و در کفنی از جنس کتان یا ابریشم پیچید و برای تکفین میّت، از پنج پارچه حریر یا پنبه استفاده شود و در صورت عدم استطاعت، به یکی از آنها، اکتفاء کند؛ و در انگشت او انگشتری قرار داد که روی آن آیه‌ای به این مضمون نوشته شده‌است که از خدا به وجود آمد و سوی خداوند برمی‌گردم، از غیر او بریده و به اسم بخشنده و مهربان او متمسکم. برای ادای احترام به بدن که جایگاه قبلی روح بوده‌است، میت را در تابوتی از جنس چوب، بلور یا سنگ قرار می‌دهند. تابوت را به نحوی در خاک قرار می‌دهند که پایش به طرف قبله (آرامگاه بهاءالله) باشد.