اقتصاد۲۴-جامی که در ابتدای فصل کمتر کسی تصورش را می‌کرد با روبان‌های آبی‌اناری تزیین شود. سید لو روزنامه‌نگار معروف در نشریه گاردین روایتی جالب از این قهرمانی را شرح داده است که در ادامه خواهید خواند.
درنهایت، هیچ کس نتوانست بازیکنان بارسلونا را متوقف کند، حتی هواداران اسپانیولی که در زمین بازی و تونل آن‌ها را تعقیب می‌کردند.
بنر روز یکشنبه در استادیوم رقیب همشهری موسوم به RCDE بارسا اعلام کرده بود «ما اسپانیول هستیم و این زندگی ماست»، اما این بنر چیزی نبود که آن‌ها دوست داشته باشند. آن‌ها هرگز پیروزی تیم‌شان در دربی را در خانه خودشان ندیده بودند و این‌بار نه تنها شکست دیگری را شاهد بودند که آن‌ها را در طول سه فصل به سقوط دوم نزدیک‌تر کرد، بلکه معدود کسانی که زود از استادیوم خارج نشده بودند شاهد جشن قهرمانی رقبای‌شان در حیاط خلوت خود بودند و تحمل این واقعا برای‌شان سنگین بود.
در آن سوی میدان، بارسلونا در حال رقصیدن بود. حلقه‌ای از بازیکنان و کارکنان که در حال چرخش بودند. ناگهان طرفداران جای آن‌ها وارد زمین شدند. بدون هیچ انگیزه قبلی، حتی سه دقیقه هم آنجا نبودند. ژاوی هرناندز مربی این تیم پیش از این به این نتیجه رسیده بود که این اتفاق (جشن گرفتن) نه در این زمان و نه در این مکان جایز نیست، پس آن‌ها را به داخل زمین دعوت کرد.
در سکوی جنوبی، برخی هواداران اسپانیول -شاید چند صد نفر با چهره‌های پوشیده- موانع را شکستند، به زمین رفتند و شروع به ازدحام کردند. آن‌ها به سمت بازیکنان هجوم آوردند. بارسا که به‌موقع هشدار را دریافت کرده بود، مستقیما به سمت خط کناری حرکت کرد. برخی آن‌ها حین حرکت زمین خوردند، برخی دیگر ترسیده بودند. فرانک کسیه درحالی که از حلقه محاصره بیرون می‌رفت، لبخند زد.
از عقب پلیس و کارکنان امنیتی که در آن نقطه با عجله تلاش می‌کردند بیشتر مواقع قادر نبودند ورودی تونل را مسدود کنند. پرتاب موشک، صندلی و بطری‌ها را نظاره‌گر بودند و به درگیری‌ها گوش می‌دادند. برخی هواداران به جایگاه هیات‌مدیره یورش بردند و خواستار استعفا شدند. یکی از آن‌ها به دوربین تلویزیون لگد زد. فردی که بعدا معلوم شد که در انتخابات قبلی انتخاب رییس در فهرست تیم محبوب پارتیدو بوده است. در داخل، درگیری‌هایی وجود داشت، بازیکنان عقب رانده شدند: رونالد آرائوخو و سرخیو بوسکتس به خصوص. کاپیتان بارسلونا گفت: «حیف است، اما خب فوتبال است دیگر، این زندگی است. اکنون آنچه مهم است جشن گرفتن و شاد بودن است.»
بیشتر بخوانید: توافق نهایی مسی با الهلال عربستان
این اتفاقات در رختکن نیز رخ داد. رییس باشگاه، خوان لاپورتا، با کت و شلوار خیس، کراوات به یک طرف کشیده شده، لباس پاره و کثیف به زور وارد شد. ویدیوی آرائوخو با مو‌های آبی و قرمز رنگ شده‌اش که می‌گفت فکر می‌کنم این‌طوری خوب به نظر می‌رسم در فضای اینستاگرام پخش شد و لیونل مسی هم در لایو آن پست شرکت کرد. هفت کیلومتر دورتر، به سمت شهر، جمعیتی در زمین تمرین خوان گمپر بارسلونا در حال ساختن سنگری بودند که اولین مانع برای بازیکنانی بود که به بالکن بالا حمله‌ور شده بودند. حامیان بیشتری در اطراف فواره Canaletes، یک محل تجمع سنتی در بالای منطقه Ramblas جمع شدند. از ژاوی پرسیده شد که ساعت منع رفت و آمد چند است. او گفت: «نه! امشب آزادی است. این سزاوار یک جشن بزرگ است.» عصر دوشنبه، آن‌ها در کنار تیم زنان فاتح خود با اتوبوس از شهر عبور خواهند کرد.
در آگوست ۲۰۱۹، مسی ابراز امیدواری کرد که روزی مردم باید بفهمند که قهرمانی در لیگ چقدر سخت است. بارسلونا چهار ماه قبل از آن، هشتمین قهرمانی خود را در ۱۱ سال گذشته کسب کرده بود. شبی که آن‌ها قهرمان شدند، بازیکنان تی‌شرت‌هایی پوشیده بودند که روی آن نوشته شده بود: «چیز‌های خارق‌العاده و غیرعادی، عادی به نظر می‌رسند.» این‌بار فرق می‌کرد؛ آن‌ها یاد گرفته بودند که بردن یک لیگ چقدر سخت است و قدردان آن بودند. این یک برد فوق‌العاده و کامل بود و دیگر عادی نبود. این اولین‌باری است که بارسلونا عنوان پیروزی را تصاحب کرده است.
چهار سال یک ابدیت نیست، اما می‌توان ابدیت موجود در آن را حس کرد، به خصوص زمانی که برای یک دهه در کشور‌های دیگر این اتفاق افتاده باشد و اگر این همان رویایی باشد که بسیاری از باشگاه‌ها آرزوی آن را دارند، آن چیز هم واقعی و هم آرامش‌بخش خواهد شد. روی تی‌شرت‌هایی که این‌بار پوشیده بودند، نوشته شده بود: «لیگ مال ماست، آینده هم». شاید بیش از حد خوش‌بینانه باشد، اما چیزی در آن نهفته است، یک چیز هر چند کوچک که از یک نیاز عاطفی صحبت می‌کند. لاپورتا گفت: «ما شادی را برگرداندیم.»
این اولین قهرمانی بارسلونا در لیگ بدون مسی این قرن است. در نیمه‌های فصل، جرارد پیکه اعلام بازنشستگی کرد و آخرین قهرمانی سرخیو بوسکتس که نهمین قهرمانی اوست، اعلام شد. او گفت: «من می‌خواستم با این قهرمانی، زمین را برای همیشه ترک کنم.» تنها چهار عضو دیگر تیم -مارک آندره تراشتگن، جوردی آلبا، سرجی روبرتو و عثمان دمبله- در اینجا قهرمان لیگ شده‌اند. آرائوخو گفت: «این رویداد برای نسلی که در راه است خیلی مهم است.» رافینیا اضافه کرد: «این اولین مورد برای بسیاری از ماست.» این بازیکن برزیلی افزود: «اگر در ابتدای فصل از روزنامه‌نگاران می‌پرسیدم که آیا ما با چنین برتری قهرمان لیگ می‌شویم، تعداد کمی پاسخ مثبت می‌دادند.»
رئال‌مادرید از زمان جام جهانی و بعد از سقوط زودهنگام اتلتیکو در سه بازی متوالی در لیگ شکست خورد، اما قهرمان نشدن آن‌ها فقط به خاطر ناکامی آن‌ها در رقابت لیگ نیست. اگر ناکامی دوگانه اروپایی بارسلونا همراه شکست ۴-صفر مقابل مادرید در نیمه نهایی کوپا دل ری، ناگزیر سوالاتی را در مورد موفقیت‌آمیز بودن پروژه جدید تیم مطرح کرده، موفقیت آن‌ها در داخل کشور به همان اندازه غیرقابل انکار و غیرمنتظره است.
بارسلونا ۱۴ امتیاز با تیم دوم درحالی چهار بازی باقی‌مانده فاصله دارد. آن‌ها در حال حاضر ۸۵ امتیاز دارند، یک امتیاز کمتر از مجموع قهرمانی مادرید و اتلتی نسبت به دو سال گذشته، هنوز می‌توانند به ۹۷ برسند که سومین بالاترین مجموع امتیاز تاریخ در لالیگاست. بارسا از اکتبر در صدر بوده و درنهایت کسی به آن‌ها نزدیک نشده است.
این یک بارسلونای متفاوت است و یک دوره متفاوت. ژاوی اصرار دارد تیمی در حال ساخت است، اما یک تیم فرعی است که موفقیتش تداوم دارد. اگرچه این نکته مدنظرش نبود، اما با این حال نکته مهمی است. این تیمی است که در زمان تغییر و بحران مالی قهرمان لیگ شده است؛ این تیم باشگاهی با بدهی‌های میلیارد یورویی است که کار می‌کند. در نیوکمپ بازی می‌کند و پرونده نگریرا (رسوایی رشوه به داوران) به عنوان پس‌زمینه وجود دارد. این‌ها اتفاقاتی هستند که آن‌ها را احاطه کرده است.
این باشگاهی است که برای ساخت این تیم در وهله اول باید از اهرم‌هایی استفاده کند که چندان وجهه خوبی برای باشگاه ندارد. ریسکی که برخی آن را دست‌کم در کوتاه‌مدت قابل قبول می‌دانند. با این حال میزان حقوقی که باشگاه پرداخت می‌کند به ۲۵۰ میلیون پوند می‌رسد؛ جایی که قرارداد‌های جدید برای گاوی، آره‌نا، مارکوس آلونسو و سرجی روبرتو هنوز به طور رسمی ثبت نشده است.
همه این‌ها می‌تواند بخشی از دلایلی باشد که چرا گفته می‌شود بارسلونا همراه با هوادارانش این قهرمانی را جشن گرفت. باتوجه به جمعیت طرفداری متوسط ۸۴.۰۰۰ نفری این تیم که برای هر بازی به استادیوم می‌آیند، به نظر می‌رسد که این مشکلات جدید، آن‌ها را بیش از هر زمان دیگری نسبت به ایفای نقش و حمایت از باشگاه آگاه کرده است. قطعا این مشکلات باعث شده که آن‌ها از کاستی‌ها آگاه شوند و به دنبال راه‌حل‌های جدید باشند.
زمانی که آن‌ها در ماه اکتبر در برنابئو شکست خوردند، قهرمانی در لیگ غیرممکن به نظر می‌رسید، اما آن‌ها با پشتکار و تلاش رقابت کردند. این ممکن است ضعیف‌ترین بارسلونا در بین تمام بارسلونا‌های قهرمان باشد که باعث می‌شود کسب عنوان قهرمان احساس بهتری داشته باشد -یا حداقل شایسته‌تر. به خاطر غلبه بر موانعی که ممکن است زمانی غیرقابل عبور بوده باشند.
به گفته بوسکتس، ال‌کلاسیکو یک تغییر در تیم ایجاد کرد، یک «تغییر تاکتیکی». ژاوی ظاهرا در خط جلو با سه نفر بازی می‌کرد و بیشتر یک خط چهارنفره را در وسط بازی داشت.تر اشتگن اعتراف کرد: «هیچ‌کس نمی‌داند اسمش را چه بگذاریم، اما هر چه بود جواب داد. ما بازی‌های درخشانی داشتیم و بازی‌های دیگری که باید آستین‌ها را برای‌شان بالا می‌زدیم.» کلماتی که او برای توصیف بارسلونا به کار برد عبارت بودند از: «محکم»، «پایدار» او افزود: «آمار و ارقام در فاز دفاعی خوب بودند.»
این لیگ متعلق به خیلی بازیکنان بود. لیگ گاوی با بازی غرورآفرینش بود و البته لیگ بوسکتس در ۳۵ سالگی. لیگ فرنکی دی یونگ، بعد از اینکه سعی کردند او را مجبور به خروج کنند. این لیگ متعلق به الخاندرو بالده نیز بود که بسیار الهام‌بخش بود. متعلق به آندریاس کریستنسن که در سکوت عالی کار کرد؛ و به طور قطع به آرائوخو. وقتی نوبت به لحظه حیاتی رسید، لیگ متعلق به کسیه نیز بود که گل ال‌کلاسیکو در ماه مارس را زد. مطمئنا لیگ تراشتگن نیز بود، احتمالا بیشتر از هر کس دیگری. او تنها مردی بود که از اتفاقات یکشنبه شب ناراضی بود. دو گل بی‌اهمیتی که تیم خورد او را آزار می‌داد. این دو گل یک‌ششم از تمام گل‌هایی بود که در تمام فصل دریافت کرده بودند که نمادی از تغییر بود. تراشتگن ۸۸ درصد ضرباتی که به سمت دروازه‌اش روانه شده بود را مهار کرده بود. در ۲۵ سالگی هیچ‌کس بیشتر از او کلین شیت نداشته است. یک‌بار برای همیشه و این یک رکورد برای تمام دوران خواهد بود. او در طول فصل تنها ۱۳ بار دروازه خود را باز شده دید که آماری اعجاب‌آور است و رکوردی جدید. از این تعداد فقط دو گل در نیوکمپ بوده است و یکی از آن‌ها پنالتی بود و دیگری یک گل به خودی. روز یکشنبه بارسلونا چهار گل زد. در بسیاری از شب‌ها فقط یک گل به ثمر رسانده بود. یک‌سوم بازی‌های آن‌ها یک-صفر به پایان رسیده است.
مربی تیم ادامه داد: «این یک لیگ فوق‌العاده است و ما باید واقعا برای روشی که انجام دادیم ارزش قائل باشیم: گاهی اوقات ما خیلی خوب بازی می‌کردیم، در بعضی مواقع نشان می‌دادیم که می‌دانیم چگونه رنج بکشیم یا چگونه حریف بلاک کنیم.»
این ممکن است خیلی شبیه به ژاوی، ایدئولوژی نهایی باشگاه یا مدافع ایمان سرسختانه فوتبالی طرفداران بارسلونا به نظر نرسد، اما ژاوی هوش و سازگاری مورد نیاز را نشان داده. آن‌ها با هم راهی پیدا کرده‌اند. اگر بحث‌هایی در مورد هویت آن‌ها حتی در زمانی که برنده شده‌اند، وجود داشته باشد، همین سخت‌ترین جایی است که وجود دارد. واقعیت این است که هیچ تردیدی نمی‌تواند در مورد موفقیت وجود داشته باشد. اما ژاوی با وجود اینکه به عنوان یک قهرمان مورد استقبال قرار گرفت، هنوز هم کمتر کسی واقعا انتظار چنین چیزی را داشت. او در زمان بحران مدیریت را برعهده گرفت و فرهنگ را تغییر داد. تحولی که آغاز شد و با اینکه او هشت عنوان قهرمانی لیگ را به عنوان بازیکن کسب کرده بود، اما این اولین قهرمانی او به عنوان مدیر است، مسوولیتی که فراتر از یک تیم است و آن را متفاوت می‌کند.
بنابراین وقتی از او پرسیده شد، آن لحظه که بازیکنان تیم از مهلکه فرار کردند و به سلامت داخل شدند تا جشن‌شان را به درستی برای عنوانی که چهار سال از آن می‌گذرد آغاز کنند، آیا این موفقیت در لیگ متعلق ژاوی است؟ او گفت: «نه، این مال بارسلوناست.»