«به نام نامی یزدان، تو را من برگزیدم از میان این همه خوبان، میان این گواهان بر لب آرم این سخن با تو، برای زیستن با تو، وفادار تو خواهم بود در هر لحظه در هر جا، پذیرا می‌شوی آیا؟»؛ این یکی از اشعار زنده‌یاد فریدون مشیری است که به گواه دخترش، در سال ۷۴ برای دوستی سروده شده بود و در سال ۸۴ و پس از مرگ مشیری، با نام پیمان زندگی در کتاب نوائی هم‌آهنگ باران، توسط نشر چشمه به چاپ رسید. شعری که امروز در قامت پدیده‌ای اجتماعی و تقریبا نوظهور ظاهر شده و با نام عقد آریایی، چند سالی است که از تب و تابِ رواج آن می‌گذرد...