اقتصاد۲۴- برآوردهای مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که بحران اقلیمی با وقوع رویدادهای شدید آبوهوایی هر ساعت 16 میلیون دلار خسارت در بر دارد. تحلیل‌ها نشان می‌دهد که از سال 2000 تا 2019 حداقل 2.8 تریلیون دلار خسارت از طریق توفان‌های شدید، سیل و موج گرما وارد شده است. بر اساس یک برآورد جدید، در 20 سال گذشته بحران اقلیمی با وقایع شدید آبوهوایی در هر ساعت 16 میلیون دلار خسارت در بر داشته است. بر اساس گزارش گاردین از این مطالعه که به‌تازگی در ژورنال Nature Communications منتشر شده است است، در دهه‌های اخیر توفان، گرمایش جهانی با تشدید و تکرار رویدادهای آبوهوایی و وقوع سیل‌ها، موج‌های گرما و خشکسالی جان‌های بسیاری را گرفته و خسارت‌های مالی زیادی بر جای گذاشته است. این نخستین بار است که در مطالعه‌ای برآوردی جهانی،درباره افزایش هزینه‌هایی که مستقیماً به گرمایش جهانی ناشی از انسان نسبت داده می‌شود، محاسبه شده است.
این مطالعه از میانگین هزینه ۱۴۰ میلیارد دلاری در سال (از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹) خبر می‌دهد. البته رقم هزینه‌های آبوهوایی سال به سال متفاوت است و در سال ۲۰۲۲ با ۲۸۰ میلیارد دلار به بالاترین میزان رسیده است. این در حالی است که به‌گفته محققان کمبود داده، به‌ویژه در کشورهای کم‌درآمد، به این معناست که این ارقام احتمالاً نادیده گرفته شده‌اند. به‌علاوه در این برآورد، هزینه‌های اقلیمی وقایعی همچون کاهش عملکرد محصول و افزایش سطح دریا در نظر گرفته نشده است.
این مطالعه همچنین نشان داد که در طول دو دهه گذشته ۱.۲ میلیارد نفر تحت تأثیر وقایع شدید آبوهوایی ناشی از بحران اقلیمی قرار گرفته‌اند. همچنین دو سوم هزینه‌های خسارات، ناشی از تلفات جانی و یک سوم آن به‌دلیل خسارات مالی بوده‌است. توفان‌هایی چون «هاروی» و «نرگس» مسئول دو‌سوم هزینه‌های اقلیمی هستند که ۱۶ درصد آن ناشی از امواج گرما و ۱۰ درصد مربوط به سیل و خشکسالی است.
محققان برای رسیدن به این آمار، داده‌های مربوط به تاثیر گرمایش جهانی بر شدت یافتن رویدادهای آبوهوایی را با داده‌های اقتصادی مربوط به تلفات ترکیب کرده‌اند. آنها می‌گویند که از روش آنها می‌توان برای محاسبه میزان بودجه مورد نیاز برای صندوق خسارات اقلیمی که در اجلاس اقلیمی سازمان ملل (کاپ ۲۷) در سال ۲۰۲۲ تأسیس شد، استفاده کرد.
پروفسور «ایلان نوی» از دانشگاه ویکتوریا ولینگتون نیوزلند که با همکارش «ربکا نیومن» این مطالعه را انجام داده است، می‌گوید: «عدد برجسته‌ای که در این برآورد به‌دست آمده، خسارت سالانه ۱۴۰ میلیارد دلار است. پیش از هر چیز باید گفت که رقم بزرگی است. اما نکته دوم این است که وقتی این رقم را با کمیت استاندارد هزینه تغییر اقلیم [با استفاده از مدل‌های رایانه‌ای] مقایسه می‌کنید، به نظر می‌رسد که این کمیت‌ها تأثیر تغییر اقلیم را دست کم گرفته‌اند.»
نوی از سوی به این اشاره می‌کند که رویدادهای شدید آبوهوایی بسیاری رخ داده که هیچ اطلاعاتی در مورد تعداد قربانیان یا خسارات اقتصادی آن وجود ندارد و همین موضوع نشان می‌دهد که در «رقم ۱۴۰ میلیارد دلاری هم نادیده گرفته شده است.» او برای مثال می‌گوید: «داده‌های مرگ و میر ناشی از موج گرما فقط در اروپا در دسترس است. ما نمی‌دانیم چند نفر در سراسر آفریقای جنوب صحرا بر اثر موج گرما جان خود را از دست داده‌اند.»
بیشتر بخوانید: روایت تلخ از مویه های بزرگترین دریاچه دنیا
بر اساس گزارش سازمان جهانی هواشناسی، از دهه ۱۹۷۰ تاکنون تلفات گزارش‌شده در اثر بلایای شدید آبوهوایی هفت برابر شده است. با این حال، تفکیک اثر گرمایش جهانی از رشد جمعیت، مهاجرت شهری و گزارش‌دهی دقیق‌تر، دشوار است.
این مطالعه رویکرد متفاوتی را بر اساس چگونگی تاثیر تغییر اقلیم بر شدت یافتن رویدادهای آبوهوایی اتخاذ کرده است. در طول این بررسی صدها سند مطالعه شده تا تاثیر گرمایش جهانی بر شدت گرفتن بروز حوادث آبوهوایی بررسی شود و بر این اساس، بخشی از خسارات ناشی از گرمایش تخمین زده شود.
در ۲۰ سال پرحادثه گذشته، چندین سال هزینه‌های بیشتری داشت: سال ۲۰۰۳ که موج گرما اروپا را درنوردید؛ سال ۲۰۰۸، زمانی که طوفان نرگس میانمار را زیر پا گذاشت و سال ۲۰۱۰ که خشکسالی سومالی و موج گرما در روسیه رخ داد. این میان خسارات مالی در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۱۷ که توفان ایالات متحده را در می‌نوردید، بیشتر بوده است.
این تجزیه و تحلیل از میانگینی آمار استفاده کرده که بر اساس آن از دست رفتن زندگی هر فرد برابر با خسارتی ۷ میلیون دلاری است. نوی می‌گوید: «بسیاری از اینکه ما برای زندگی قیمت تعیین می‌کنیم ناراحت هستند. اما به‌هرحال این یک رویه اقتصادی بسیار استاندارد است و به این دلیل انجام می‌شود که در نهایت، ما باید در مورد [ارزش] سرمایه‌گذاری در موارد مختلف تصمیم‌گیری کنیم.»
به گفته او فقط در نظر گرفتن خسارت اقتصادی وارد شده به زیرساخت‌ها، برآورد هزینه‌ها را به شدت برای کشورهای ثروتمند تغییر می‌دهد، آن هم در حالی که بسیاری از خسارات ناشی از رویدادهای شدید آبوهوایی سهم کشورهای فقیرتر است. نوی برآورد خسارت ۱۴۰ میلیارد دلاری را با ۱۰۰ میلیارد دلاری که کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیرتر وعده داده بودند -اما هنوز به طور کامل تحویل داده نشده است- مقایسه می‌کند و می‌گوید که ۹۰ درصد این پول برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بوده است. این ارقام همچنین با یارانه‌های ۷ تریلیون دلاری در سال که صنعت سوخت‌های فسیلی از آن بهره می‌برد، در تضاد است.
منبع: پیام ما