اقتصاد ۲۴- پنج روز از آغاز رسمی بازی‌های المپیک سپری شد و ورزشکاران ما در رشته‌های مختلف با رقیبان خود به رقابت پرداختند، اما موفق به کسب مدال نشدند. کاروان ورزشی ایران در بازی‌های المپیک معمولا چشم به مدال‌آوری کشتی‌گیران و وزنه‌بردار‌ها و تکواندوکاران دارد تا در جدول مدال مسابقات به جایگاهی دست پیدا کند. البته در این بین، گاهی ورزشکارانی در رشته‌هایی مثل تیراندازی و دوومیدانی داشتیم که موفق به کسب مدال شدند که آن‌هم حاصل یک جرقه بوده تا برنامه‌ریزی و آینده‌نگری فدراسیون‌های آن رشته‌ها. در ورزش کشورمان شاید هر یکی دو، دهه ستاره‌هایی مثل حدادی و فروغی ظهور کنند و در المپیک مدال بگیرند! به بهانه نتایج کاروان ورزشی ایران در پاریس با سیدمصطفی هاشمی‌طبا، رییس باسابقه ورزش کشورمان تماس گرفتیم که صحبت‌های‌مان به مسائل دیگر هم کشیده شد! در ادامه چکیده‌ای از این گپ و گفت را می‌خوانید.
عملکرد و نتایج کاروان ورزش کشورمان در بازی‌های المپیک را دنبال می‌کنید؟
بله. کم و بیش دنبال می‌کنم!
ارزیابی شما از نتایج ورزشکاران ما که تا این لحظه موفق به کسب مدال نشدند، چیست؟
می‌گویند وقتی فردی باد بکارد توفان درو می‌کند. ما حقیقتا در این زمینه‌ها نه کار می‌کنیم و نه سرمایه‌گذاری می‌کنیم. مگر ما در ایران چند تا شمشیرباز داریم؟ می‌شود تعدادشان را شمرد. اگر سطح عمومی ورزش وسیع نباشد تابش هم کم می‌شود. سال‌ها گفتم یکی در آموزش و پرورش به تربیت بدنی توجه نمی‌شود و اینکه از حداقل امکاناتی که داریم استفاده نمی‌شود. مثلا آکادمی المپیک را ۲۳ سال است که تاسیس کردیم، اما در ده، پانزده سال اخیر اصلا از آن استفاده نمی‌شود. اگر می‌گویند استفاده می‌شود، آمار دهند و بگویند چه کاری در این چندین سال گذشته کردند؟ فقط در آنجا خرج می‌کنند! خودشان با خودشان بازی می‌کنند. کاری که آکادمی المپیک برای توسعه ورزش باید انجام دهد متاسفانه اصلا انجام نمی‌دهند. من حاضرم با هر کسی که در طول ۱۰، ۱۲ سال اخیر در آنجا مسوولیت داشته مناظره کنم. کمیته ملی المپیک خودش را برای رشد فنی بچه‌های ورزشکار نگذاشته، در تمام سطوح، از نوجوان و نونهال تا بالاتر. وقتی کشوری چنین نگاهی به ورزش دارد خب نتایج هم به همین شکل است. مگر بیشتر از این باید توقع داشته باشیم؟ در فرانسه ۵۰ درصد از زمان هفتگی دانش‌آموزان صرف تربیت‌بدنی می‌شود، اما در اینجا از آکادمی خودمان هم استفاده نمی‌کنیم، مگر اینکه ستاره‌هایی از یک باشگاه‌هایی و در شهر‌هایی مثل جویبار و جا‌های دیگر بیایند در چندتا رشته قهرمان شوند وگرنه ما اصلا کار سیستماتیک انجام نمی‌دهیم. برای المپیک یک برنامه ۱۲ ساله لازم است. ما حتی برای قایقرانی یک پیست دو کیلومتری نداریم؛ کار به آن صورت از طرف کسانی که باید پیگیری شود، انجام نمی‌شود، بعد چه انتظاری از ورزشکاران داریم؟
کمبود امکانات سخت‌افزاری و عدم توجه به پرورش ورزشکاران در مدارس، دلیل ناکامی ورزش ما است یا دلایل دیگری هم دارد؟
من بیشتر نرم‌افزاری را می‌گویم، بله. سخت‌افزاری هم مشکل داریم. البته ورزش برد و باخت دارد، مثلا یک روز پاکدامن قهرمان آسیا می‌شود یا دوم در دنیا می‌شوند. آن‌ها هم همین‌طور هستند. قهرمان سه دوره المپیک در شمشیربازی در این دوره باخت، اما در کل آن کاری که باید انجام دهیم، انجام نمی‌دهیم.
بیشتر بخوانید: ناکامی؛ نتایج ورزشکاران ایران در ۳ روز نخست المپیک
تا کی قرار است که فقط حضور بعضی از ورزشکاران در المپیک را افتخار تلقی کنیم؟
شما ببینید مثلا در قایقرانی امکانات آبی در جا‌های دیگر را می‌بینیم. مثلا من یادم می‌آید آقای سهرابیان می‌خواست در بوشهر کانالی درست کنند تا بتوانند از آب دریا استفاده کنند. آخرش هم فکر نکنم موفق شده باشند! سهرابیان بنده خدا با تمام وجود کار می‌کند، اما یک نفر مگر چقدر زورش می‌رسد؟ یکی از وظایف کمیته المپیک این است که از آکادمی برای رشد و پایش ورزشکاران استفاده کنند. بیایند شرایط ورزشکاران را بسنجند و نقاط ضعف‌شان را بشناسند و دنبال برطرف کردن آن باشند، اما اصلا هیچ اقدامی نمی‌شود. شما بروید به عنوان یک خبرنگار یک بازدید از کمیته ملی المپیک داشته باشید، فقط در حال رنگ کردن دیوار‌ها هستند و پول خرج می‌کنند اینکه کار نشد. آن‌وقت هیچ ورزشگاهی در کمیته المپیک وجود ندارد. بعد چه توقعی از ورزش ما دارید؟
به قایقرانی اشاره کردید. با بعضی از قهرمانان این رشته صحبت می‌کردیم می‌گفتند چند سال است که گمرک قایق‌های آن‌ها را ترخیص نکرده! خیلی از ورزش‌دوستان از این مسائل بی‌اطلاع هستند و برای همین در شبکه‌های اجتماعی از آن‌ها به عنوان توریست‌های پاریس نام می‌برند. درباره حواشی پیش آمده در این خصوص که واکنش دو قایقران زن را هم در پی داشت چه صحبتی دارید؟
این‌ها زحمت می‌کشند. آقای سهرابیان دارد خیلی زحمت می‌کشد. دختران قایقران ما با آن شرایط رطوبت بالا با آن لباس و روسری که دارند زحمت خودشان را می‌کشند و کارشان را انجام می‌دهند. خیلی از افرادی که زیر کولر نشستند انتقاد می‌کنند، اما آن کار که مدیریت در ورزش و کمیته ملی المپیک باید انجام دهند، رها کردند. نه! آن‌ها هم وظیفه دارند! به من گفتند که ما سپردیم به فدراسیون‌ها، بله خوب است، اما وقتی کمیته ملی المپیک می‌خواهد ورزشکار بفرستد باید خودش هم یک جوهری داشته باشد یا یک کوششی کند. امکاناتش را هم دارد، سخت‌افزارش را دارد و آدمش را هم دارد، اما بی‌کار هستند و فقط صبحانه و ناهار و شام می‌خورند!
یک سوال خارج از بحث، خبر دارید که بازی‌های تیم‌های پرطرفدار به جای ورزشگاه آزادی قرار است در ورزشگاه تختی برگزار شود؟
خنده‌دار است! ورزشگاه آزادی با این همه امکانات و طراحی عالی تعمیر نمی‌شود و می‌خواهند ورزشگاهی با گنجایش ۱۲۰ هزار نفری و ۴۰۰ هکتار زمین در کنار حرم امام بسازند. اصلا خنده‌دار است! اگر دوربین روی این مسائل باشد و دنیا ببینند همه دنیا به ما می‌خندند! می‌گویند ورزشگاه سالم خودتان را نمی‌رسید و می‌خواهید ورزشگاه ۱۲۰ هزار نفری با مجموعه کامل درست کنید خب ما الان در مشهد و تبریز و اصفهان داریم که می‌شود کامل شود و تا این حد امکانات ورزشی در تهران متمرکز نشود، اما اصلا نه گوش می‌کنند و نه می‌پرسند و فقط بلدند تبلیغاتی الکی کنند، خب تبلیغ کنند چه کار می‌شود کرد!
برگردیم به بحث اصلی! ورزش‌های انفرادی مثل کشتی و تکواندو و وزنه‌برداری عملکرد بهتری نسبت به ورزش‌های تیمی داشتند. علتش چیست؟
نه. این‌طوری نیست! دوومیدانی مگر انفرادی نیست؟ ما در تاریخ یک مدال گرفتیم آن‌هم حدادی بود. اگر انفرادی موفق هستیم چرا در دوومیدانی یا شنا نمی‌توانیم؟ این بحث انفرادی و تیمی یک بحث انحرافی است. الان تکواندو و کشتی که موفق می‌شوند، چون از پنج سالگی کار می‌کنند. مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد! پس باید از کودکی به بچه‌ها توجه کرد گفتم در فرانسه ۵۰ درصد درس هفتگی بچه‌ها ورزش است، اما اینجا اصلا و فقط سر المپیک یادمان می‌افتد و دوباره آموزش و پرورش یک درس‌هایی می‌گذارد که هیچ هم یادش نمی‌ماند! فشار این فرمول و آن فرمول را حفظ کن یا فلان تست را بزن! به جای اینکه در مدارس، درس زندگی بدهند و درس تربیت بدنی باشد و بچه‌ها آمادگی پیدا کنند همان‌طور چرخ برای خودش می‌چرخد!
بیشتر بخوانید: فیلم/تیم قایقرانی بانوان ایرانی در المپیک به رتبه چهارم رسید
استعداد‌هایی که شانسی پیدا می‌شوند و رشد می‌کنند؟
بله! آن‌هم در بعضی از رشته‌ها. در بعضی از رشته‌ها مثل والیبال دو سال است که آن توجهی که باید در سطح جهانی به آن شود، نمی‌شود. دلیلش را هم خود بچه‌های والیبال می‌دانند چیست. نیرو داریم، اما توجه نمی‌شود.
عربستان میزبان جام‌جهانی شد، اما در فضای مجازی می‌بینیم که با ساخت یک انیمیشن کشور ما هم مثلا میزبان المپیک شده است! چرا در کشور خودمان نمی‌توانیم میزبان رویداد‌های مهم باشیم؟
به ما نمی‌دهند! چون ما شرایط آن‌ها را نمی‌پذیریم و آن‌ها هم شرایط ما را نمی‌پذیرند. تمام شد و رفت! البته در بعضی رشته‌ها ممکن است این اتفاق رخ بدهد، اما چرا نباید ایران، المپیک را برگزار کند؟ چرا نباید بازی‌های آسیایی را برگزار کند؟ چون شرایط ما یک‌جوری است که نمی‌توانیم. حالا این برای ورزش ما است. شبکه بانکی ما، رابطه‌های بانکی ما قطع شده بعد یک عده نشستند و می‌گویند FATF استعماری است و قطع کنیم، چون رابطه بانکی نمی‌خواهیم و می‌خواهیم چه کار! مملکت این‌طوری می‌چرخد نتیجه می‌شود همین. می‌شویم زنگ تفریح در خیلی از رشته‌ها! حالا امیدوارم در رشته‌های کشتی و تکواندو و وزنه‌برداری که کارمان خیلی سخت است، بتوانیم مدال‌هایی کسب کنیم تا شرایط کشورمان در جدول بهتر شود.