در دوره صفویان تهران ۵دروازه داشت و در دوره افغان‌ها و سپس زمان سلطنت محمدشاه قاجار ۲ دروازه دیگر به شهر افزوده شد. ناصرالدین‌شاه از سال بیستم پادشاهی خود به فکر گسترش و توسعه شهر افتاد. برای اینکه شهر متر و معیار فراخ‌تری پیدا کند، نیاز بود که دروازه‌های پیشین که در عصر شاه‌طهماسب صفوی بنا شده بودند، از میان برداشته شوند.