اقتصاد۲۴ - اوائل خرداد ماه ۱۳۹۹ شهرداری چهاردانگه خانه‌های حاشیه‌نشیان منطقه را با بولدوزر تخریب کرد. گویا قرار است در فاز دوم خانه‌های خشت و گلی ۱۳ خانوار ساکن دیگر در این منطقه نیز تخریب شود. در گزارشی مستندی که از زندگی ساکنان بیغوله‌های چهاردانگه تهیه شده، ماجرا را از زبان آنها روایت شده است.
مشخص نیست بعد از آواره کردن این مردم از سوی شهرداری چهاردانگه چه بر سر این افراد خواهد آمد. آیا شورای شهر، بهزیستی یا کمیته امداد یا حتی شهرداری چهاردانگه فکری برای ممانعت از آواره شدن این افراد خواهد داشت؟
مردم این منطقه ایرانیان بی‌سرپناه و تنگدست یا اهالی افغانستان هستند که از شرایط نامطلوب سرزمین خود به کشور ما پناه آورده‌اند. کودکان این خانواده‌ها در بدترین شرایط بهداشتی و خانه‌هایی که تنها ظاهر یک پناهگاه را دارد زندگی می‌کنند. در نبود آب و گاز این منازل تنها سقفی هستند که شب را در امنیت نسبی صبح کنند. حالا، اما این خانوار‌ها همین سقف حداقلی را هم تا ۲ ماه دیگر از دست می‌دهند.
شرایط این خانواده‌ها آنقدر اسف‌بار است که یکی از زنان موقع خداحافظی می‌گوید: اگر شرایط زندگی من خوب بود بچه معلولم را نمی‌فرستادم زباله‌گردی کند. اینجا وضع هیچکس خوب نیست و کسی هم به داد ما نمی‌رسد. ما فقط خدا را داریم مگر او به داد ما برسد.
شهرداری چهاردانگه، اما گوشش به این حرف‌ها بدهکار نیست. در فاز اول ود ر اوائل خرداد ماه خانه افرادی را که معتاد بودند تخریب کرد و حالا فرصتی یکی دو ماهه داده تا بقیه خانه‌ها را تخریب کند. در این شرایط نه سازمان بهزیستی و نه هیچ نهاد دیگری از این افراد حمایت نمی‌کند.
این اولین بار نیست که شهرداری‌ها در کشور اقدام به بی‌خانمان کردن افراد ضعیف جامعه می‌کنند. در فصل بهار شهرداری کرمانشاه به جان حاشیه‌نشینان افتاد و ماوای مردم بی‌پناه را بر سرشان آوار کرد؛ نتیجه آن اقدام شهرداری مرگ آسیه پناهی بود؛ پیرزنی که برای دفاع از سرپناه و اندک دارایی‌اش جلوی بولدوزر شهرداری نشست و در نهایت جان باخت.