روستا‌های مرزی سیستان و بلوچستان، یکی از مهم‌ترین منابع تامین سوخت قاچاق و انتقال آن به مرز پاکستان هستند. گرچه اهالی روستا‌ها خود را دامدار و کشاورز می‌خوانند، اما با خشکسالی‌های پی‌درپی، بیکاری و غیاب هر شکلی از زیرساخت های اشتغال، تنها منبع تامین معاش اهالی روستا‌ها حالا وابسته به قاچاق گازوئیل است، امری که گرچه مشکلات و دشواری‌های زیادی برای اهالی روستا بوجود آورده است، اما در غیاب فرصت‌های قانونی اشتغال و از بین رفتن کشاورزی منطقه بر اثر خشک شدن هامون، حالا مردم زنده‌اند به بوی گازوئیل و اسکناس‌هایی که از این طریق برای سفره آن‌ها نان و نمک می‌شود.