بزرگترین سرمربی تاریخ ملی ایران درگذشت

اقتصاد۲۴- او در سن ۹۴ سالگی و در شرایطی که شاید دیگر از آن لبخند براق خبری نبود، خانواده‌اش را تنها گذاشت آن هم در شرایطی که دیگر سال‌ها بود کسی خبری از وی نمی‌گرفت. البته شهرت اوفارل به تیم ملی ایران بر نمی‌گردد، او سرمربی تیم منچستریونایتد و جانشین سر مت بازبی یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ این باشگاه بزرگ انگلیسی بود؛ چهره‌ای که در سال ۱۹۷۱ هدایت یونایتد را برعهده گرفت.

اوفارل اولین سرمربی اروپای غربی تیم ملی فوتبال ایران بوده است که در سال ۱۳۵۳ و طی یک قرارداد دو ساله به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی شد و جای محمود بیاتی را گرفت؛ بیاتی که موفق نشده بود که با تیم ملی ایران به جام جهانی ۱۹۷۴ صعود کند، با رویکرد جدید فدراسیون فوتبال ایران برای حضور یک مربی بزرگ، جای خود را به فردی داد که در اولین ماموریت ایران را قهرمان رقابت‌های بازی‌های آسیایی تهران کرد.

اوفارل در سال ۲۰۰۷ با دعوت باشگاه پرسپولیس به همراه آلن راجرز به ایران آمد

شادروان حمیدرضا صدر در مطلبی که درباره‌ی او نوشته، داستان حضور او در ایران را چنین نگاشته است: «به اوفارل در بدو ورودش عنوان "مردی آمده از امپراطوری استعمارگر" دادند. وقتی او در مرداد ۱۳۵۳ در نخستین گامش اردویی در تهران برپا ساخت همه در حال له کردنش بودند. وقتی مردانش در دیدار تدارکاتی برابر فنرباغچه به رهبری دی دی برزیلی ۰-۳ پیروز شدند کسی دست نزد، کسی هورا نکشید. شمشیر‌ها آخته بودند و قلم‌ها تیز. او را مربی لجوج و متکبری خواندند که نمی‌خواهد ایران را بشناسد. او را به رغم آن که ایرلندی بود، مرد انگلیسی خطاب کردند که هنوز با رویای امپراطوری بریتانیا از خواب بلند می‌شود. گفتند یکدندگی اش آمیخته به لافزنی است. نوشتند ایران را "سرزمین هزار و یک شب" پنداشته و مثل شهرزاد قصه گو برای نجات جانش، امیر را با بافتن هزار و یک قصه افسون کرده. تکرار کردند انگلیسی لافزن می‌خواهد ایرانیان را خواب کند. به ضرب و تقسیم روی آوردند. به این که اوفارل آمده تا ۷۳۰ روز دروغ بگوید و ۷۰۰ هزار تومان (سالی ۳۵۰ هزار تومان، سالی ۵۰ هزار دلار، ماهی ۴ هزار دلار) بزند به جیب. مفت مفت.

ماموریت اوفارل فتح بازی‌های آسیایی تهران ۱۹۷۴ بود. او پیش از آغاز مسابقات ضیافت شامی - احتمالا با فشار و اصرار فدراسیون - به افتخار رسانه ای‌ها ترتیب داد تا شمشیر‌ها غلاف شوند. ایران با پیروزی ۷ صفر مقابل پاکستان، ۲ یک مقابل برمه، ۶ صفر مقابل بحرین، یک صفر مقابل مالزی، یک صفر مقابل عراق و سرانجام ۲ صفر مقابل کره جنوبی پا به دیدار نهایی گذاشت. آن جا با یک گل پیروز شد و جام را با فقط یک گل خورده بالا برد. ولی خرده گیران می‌گفتند بهترین‌های یک دوران را در اختیار داشته: ناصر حجازی را درون دروازه. جعفر کاشانی، عزت جان ملکی، مسیح مسیح نیا و اکبر کارگرجم را در دفاع. علی پروین، قلیچ خانی، علی جباری و محمد صادقی را در میانه میدان و غلامحسین مظلومی، رضا عادلخانی و حسن روشن را در خط حمله.

ماموریت اوفارل در ۲۴ شهریور ۱۳۵۳ تمام شد. پیش از رفتنش در رستوران استادیوم صد هزار نفری از همه وداع کرد. در متن خداحافظی اش کسی را جا نینداخت. مردم و بازیکنان را. فدراسیونی‌ها و رسانه ای‌ها را. دستیارانش - حسن حبیبی، حشمت مهاجرانی و بهمن صالح نیا - را مربیان بزرگی برای آینده فوتبال ایران خواند. نوع خداحافظی اش نمایانگر روحیه حرفه‌ای اش بود. نه انتقاد کرد و نه کسی را مقصر خواند. نه نق زد و نه گناهی را برشمرد. همه را ستود و سپاس گفت. می‌گفت دیروز منچستر بوده، امروز تهران و فردا جایی دیگر. اوفارل رفت و رکورد ۷۸/۷۷ درصدی پیروزی اش میان مربیان تیم ملی ایران که بیش از شش بازی انجام دادند هنوز بهترین است: ۹ بازی، ۷ پیروزی، ۲ تساوی و بی شکست.»

روحش شاد و یادش گرامی.