ریسک عجیب و بزرگ ستاره استقلال

اقتصاد۲۴- ستاره نوظهور استقلال با ۸ گل و ۲ پاس گل یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های تیمش و از ستون‌های اصلی قهرمانی آبی‌ها در لیگ بیست‌ویکم بود. او در طول فصل ۵ بار به‌عنوان برترین بازیکن زمین برگزیده شد و اگر پنالتی‌های یامگا را نادیده بگیریم بهترین گلزن تیم قهرمان هم بود.

براساس نمرات متریکا نیز حسین‌زاده در جمع استقلالی‌ها رتبه دوم و در میان تمامی بازیکنان لیگ رتبه ششم را کسب کرد. درخشش حسین‌زاده در لیگ ۲۱ البته ارزشی فراتر از سایر ستاره‌های این لیگ دارد. او ۲۱ ساله است و در لیگی که اغلب برترین‌هایش سن و سالی حدود ۳۰ دارند و جوان‌های چندانی از آن بیرون نمی‌آیند، می‌توان لقب تنها پدیده جوان فصل را به او داد.

کافی است به مهم‌ترین نقل و انتقالات تابستانی لیگ برتر نگاه کنید؛ سعید صادقی ۲۸ ساله، شهباززاده ۳۲ ساله، اسماعیلی‌فر ۲۹ ساله، سروش رفیعی ۳۲ ساله، رامین رضاییان ۳۲ ساله و چندین و چند بازیکن ۳۰ ساله دیگر که لیست برترین بازیکنان لیگ برتر و گران‌قیمت‌ترین‌ انتقال‌های تابستانی را تشکیل می‌دهند. در میان این اسامی، حسین‌زاده را با ۲۱ سال سن می‌توان تنها ستاره جوان کشف‌شده در لیگ برتر ایران دانست. اما سرنوشت این کشف نوبرانه چه بود؟ او راهی بلژیک شد تا در تیم شارلروا به فوتبالش ادامه بدهد. باشگاه ایرانی‌های بلژیک که تاکنون هیچ بازیکن ایرانی نه در این باشگاه و نه در سایر باشگاه‌های این کشور عاقبت‌به‌خیر نشده است. البته اگر عاقبت‌به‌خیری را در رشد فنی و انتقال به تیم‌های بزرگ‌تر در قاره اروپا بدانیم.

لیگ فوتبال بلژیک و به‌طور خاص باشگاه شارلروا تقریبا ۲ دهه است به یک مسیر پررفت‌وآمد برای فوتبالیست‌های ایرانی بدل شده است. اگر از اسم حسین صدقیانی، لژیونر فوتبال ایران در سال‌های خیلی دور بگذریم، طی دهه‌های اخیر رضا ترابیان نخستین بازیکن ایرانی بوده که راهی بلژیک شده است. او سال ۱۹۹۸ به بلژیک رفت و در استاندارد لیژ بازی کرد. آخرین تیم ترابیان در ایران، پرسپولیس بود اما بعد از ۲ سال بازی در سنگاپور و بلژیک وقتی به ایران برگشت، راهی پاس شد و فوتبالش را آنجا تمام کرد. نفر بعدی علیرضا امامی‌فر بود؛ بازیکن پرسپولیس که سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ در شارلروا بازی کرد و دوباره به پرسپولیس برگشت. او قبل از رفتن ملی‌پوش بود اما بعد از برگشتن دیگر به تیم ملی دعوت نشد.

داریوش یزدانی سال ۲۰۰۰ درحالی‌که سابقه بازی در استقلال و لورکوزن را داشت راهی شارلروا شد اما بعد از برگشتن از بلژیک تیم‌های پگاه گیلان، سایپا، پیکان و... تیم‌های بعدی‌اش بودند! محمدرضا مهدوی هم مدافعی بود که از استقلال به شارلروا رفت و بعد از بازگشت برای پرسپولیس و سپاهان بازی کرد. درواقع او از معدود بازیکنانی بود که با رفتن به بلژیک پسرفت نکرد ولی پیشرفت هم نکرد. مهرداد میناوند هم سال ۲۰۰۱ از اشتورم گراتس اتریش به شارلروا رفت و یک سال آنجا بازی کرد. بازی در بلژیک، نقطه آغاز شیب نزولی برای مهرداد و بازگشت او به فوتبال ایران و سرانجام بازنشستگی‌اش در تیم راه‌آهن تهران شد.

اما از میان بازیکنان نسل جدیدتر؛ رامین رضاییان سال ۲۰۱۷ بعد از اخراج از پرسپولیس مدتی در اوستنده بلژیک بازی کرد اما موقعیتی برای ادامه بازی در اروپا پیدا نکرد و به لیگ قطر منتقل شد. علیرضا بیرانوند بعد از موفقیت در جام جهانی ۲۰۱۸ با هدف درخشش در فوتبال اروپا راهی باشگاه آنتورپ بلژیک شد. اما بدون اینکه فرصتی برای جا افتادن در تیم بلژیکی‌اش پیدا کند ابتدا به یک باشگاه متوسط پرتغالی رفت و درنهایت به پرسپولیس برگشت. این سرنوشت دروازه‌بانی بود که به‌خاطر درخشش در جام‌جهانی و گرفتن پنالتی رونالدو با شرایطی بسیار بهتر و قیمتی چندبرابر نسبت به دیگر بازیکنان ایرانی، راهی بلژیک شده بود. کاوه رضایی هم سال ۲۰۱۷ به‌عنوان یک استعداد جوان و با سابقه آقای گلی در رده‌های پایه آسیا از استقلال به شارلروا رفت اما امسال در حالی به لیگ ایران برگشته که هیچ اتفاق مثبت خاصی در رزومه‌اش دیده نمی‌شود.

تازه او بیشترین درخشش را در لیگ بلژیک داشت و حتی از شارلروا به تیم قهرمان بلژیک رفت اما بلافاصله همین مسیر را دوباره برگشت. امید ابراهیمی و سعید عزت‌اللهی هم ملی‌پوشانی بودند که مدتی در تیم یوپن بلژیک بازی کردند. یوپن با مالکان قطری‌اش حیاط‌خلوت باشگاه‌های قطری در لیگ بلژیک محسوب می‌شود و هر دو بازیکن امروز در قطر بازی می‌کنند. جالب اینکه سعید عزت‌اللهی قبل از بلژیک در چمپیونشیپ انگلیس بازی می‌کرد اما بعد از بلژیک راهی لیگ دانمارک شد. حتی امید نورافکن، ستاره حال حاضر لیگ ایران و تیم ملی هم در بلژیک و در اوج جوانی نتوانست راهی برای بالا رفتن از پلکان موفقیت پیدا کند.

او که از استقلال به شارلروا رفته بود فقط ۲ بازی برای این تیم انجام داد و به استقلال و بعدا به سپاهان پیوست. محمد نادری و مرتضی پورعلی‌گنجی هم دیگر ایرانی‌هایی بودند که مدتی در لیگ بلژیک بازی کردند. البته پایدارترین بازیکن ایرانی در لیگ بلژیک، علی قلی‌زاده است که از سال ۲۰۱۸ تاکنون در تیم شارلروا مشغول بازی است. قلی‌زاده که به‌عنوان پدیده‌ای تکنیکی از لیگ ایران و تیم سایپا راهی بلژیک شده طی ۴ فصل ۱۱۴ بازی برای شارلروا انجام داده و ۲۰ گل زده است. اما برای این بازیکن تکنیکی هم شارلروا همان برکه کوچکی است که به هیچ‌یک از آب‌های آزاد جهان راه ندارد.

امیرحسین حسین‌زاده، پدیده باارزش لیگ برتر ایران راهی شارلروا شده تا همان مسیری را برود که خیل عظیمی از بازیکنان پیش از او رفته‌اند و به جایی نرسیده‌اند. امیرحسین ۲۱ ساله با ذوق‌زدگی خاصی از بند موجود در قراردادش استفاده کرد و راهی بلژیک شد. آیا او که شایستگی بازی در لیگ‌های بسیار بهتری را دارد از راه بلژیک به این لیگ‌ها خواهد رسید؟ سابقه‌های قبلی می‌گوید نه! آیا اگر او کمی بیشتر صبر می‌کرد احتمال نداشت مسیر بهتری پیش پایش قرار بگیرد و مثلا به جاهایی برسد که مهدی طارمی رسید؟ شاید خیلی‌ها دلیل این رفتن‌ها را در مسائل مالی و قراردادهای دلاری ببینند اما با توجه به پول‌های درشتی که در همین لیگ ایران برای بازیکنان درجه‌اول لیگ خرج می‌شود، این دلیل هم دیگر منطقی به‌نظر نمی‌رسد. حسین‌زاده در لیگ ایران به راحتی می‌تواند فصلی ۵۰۰ هزار دلار درآمد داشته باشد. در لیگ بلژیک و باشگاه شارلروا نه چنین پول‌هایی به ایرانی‌ها می‌دهند و نه سکوی پرتابی برای رشد آنها مهیا می‌کنند. پس این جوان‌ها با چه انگیزه‌ای مرتبا به بلژیک می‌روند و برمی‌گردند؟