انتقاد عباس عبدی از برنامه هفتم توسعه

اقتصاد۲۴- عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشت امروز خود در اعتماد با اشاره به یکی از بندهای برنامه هفتم توسعه در باره ریشه کنی فقر به نقدآن پرداخته است.

در این مطلب آمده است: اینکه یک دولت بنویسد فقر ۳۵ درصدی کنونی را طی یک برنامه پنج‌ساله به صفر خواهد رساند، به‌طور قطع یا درکی از ۳۵ درصد ندارد یا از مفهوم فقر یا امکانات و توانایی‌های خودش اطلاعی ندارد. شاید هم هر سه را ندارد.

دولتی که طی دو سال خود، پیشرفتی در این مسیر نداشته و بالطبع همان کارهایی را که در برنامه می‌خواهد انجام دهد، تاکنون انجام داده، چون فقر مساله مهمی است و حتما در برنامه‌های آنان بوده است، حال چگونه می‌تواند طی ۵ سال آن را به صفر برساند و فقر مطلق را به کلی از میان بردارد؟

شاید فقر قدری مفهوم کش‌داری دارد. بیایید به مساله ضریب جینی بپردازیم که گفته‌اند از 39/0 به 32/0 خواهند رساند. اول اینکه احتمالا رقم 39/0 مربوط به گذشته است و در این دو سال قدری بیشتر شده است، به علاوه هیچ درک عینی از مفهوم ضریب جینی 32/0 ندارند و نمی‌دانند که رسیدن به این شاخص چقدر سخت است. هم باید رشد بالا داشت و هم سیاست‌های بازتوزیعی گسترده‌ای را به اجرا گذاشت که فعلا از هیچ کدام خبری نیست.

بیشتر بخوانید: توسعه منهای معلولان و محیط زیست؛ برنامه‌ریزی دولت رئیسی برای ۵ سال آینده

اگر روزی ضریب جینی در ایران به ۳۲/۰ برسد باید آن روز را جشن ملی اعلام کرد. از ابتدای انقلاب تاکنون ضریب جینی حدود ۴۰ درصد است و به علاوه و منهای یک درصد کم و زیادتر می‌شده است. فقط پس از پرداخت یارانه‌های بنزین به حدود ۳۷ درصد و اندکی هم کمتر رسید که آن نیز به سرعت و به دلیل تورم ،خنثی و دوباره افزایشی شد.

اگر می‌دانستند که ضریب جینی ۳۲/۰ در جوامعی دیده می‌شود، قطعا چنین ادعایی را نمی‌کردند. اگر وضع موجود ادامه یابد، در پایان برنامه باید شاهد ضریب جینی ۴۲/۰ و بالاتر باشیم و نه ۳۲/۰.
تعیین چنین اهدافی که مابه‌ازای عینی ندارد، همه را نسبت به برنامه بی‌اعتماد می‌کند. در سیاست‌های کلی نظام و برنامه‌های قبلی نیز رسیدن به ضریب جینی 34/0تعیین شد ولی در نهایت ضریب جینی افزایشی شد. جالب اینکه این امر را در کنار کاهش و رفع کامل فقر ذکر کرده‌اند که به معنای ضرورت رشد اقتصادی بالاست که بدون تردید با ادامه وضع کنونی رخ نخواهد داد، زیرا نه زمینه‌های جذب سرمایه‌گذاری فراهم است و نه زمینه‌های ارتقای بهره‌وری. در نتیجه چنین برنامه‌ای از لحظه‌ای که تصویب شود، به فراموشی سپرده خواهد شد. تقریبا و با اطمینان می‌گویم که بخش اعظم اهداف این برنامه همین گونه است، فارغ از اینکه تعارضات جدی میان اجزای آن وجود دارد که بعدا به تناسب به آنها پرداخته خواهد شد.