ماجرای توهین به مسعود پزشکیان در تلویزیون

اقتصاد۲۴- سیدعبدالجواد موسوی نوشت: توهین‌های پی در پی تلویزیون به مسعود پزشکیان داد طرفداران رئیس جمهور را درآورده. حق هم دارند. نامردی است. با رسانه‌ای که پول مردم بی پناه را به جیب می‌زند و سال به سال به بودجه هنگفتش افزوده می‌شود و روز به روز از مخاطبانش کاسته می‌شود، به تنها نماد مردم سالاری حمله کردن عین ناجوانمردی است. اما چه توقعی است؟

اول این که اقتضای طبیعتش این است. دوم این که از کوزه همان برون تراود که در اوست. سوم این که از کسانی که خدا و پیغمبر و شهدا و امامان و همه مقدسات را خرج کردند تا به پیروزی برسند، اما نرسیدند چه توقعی می‌توان داشت؟ در یک کلام: اگر تلویزیون چنین نکند باید تعجب کرد. مثلا توقع داشتید به یاری دولت بشتابد و از رای مردم پاسداری کند و به پایداری چی‌ها تذکر بدهد که دشمنی را کنار بگذارند و به فکر منافع ملی باشند؟ هرچه قدر رای رئیس جمهور بالاتر، میزان عداوت و خصومت با او بیشتر. تازه شانس آوردیم انتخابات گذشته با مشارکت بالا برگزار نشد و مسعود پزشکیان به اندازه خاتمی و روحانی رای نیاورد.

اگر پزشکیان با رای بالای بیست میلیون به پاستور راه پیدا می‌کرد احتمالا الان گاندوی دو و سه هم ساخته شده بود و کار به فحش ناموسی هم کشیده می‌شد. با این حال من اصلا از این وضعیت ناراحت نیستم. البته برای این که تناقض هایشان را به رخشان بکشید و به آن‌ها یادآوری کنید تا چه میزان از بدیهیات اخلاقی و رعایت قواعد سیاسی پرتند مخالف نیستم، اما ناراحت نشوید. واقعا جای ناراحتی ندارد. به چند دلیل. اول آن که تا وقتی که تلویزیون به کسی بد و بیراه می‌گوید یقین داشته باشید طرف هنوز محبوب است. نگران وقتی باشید که تلویزیون دیگر بد و بیراه به پزشکیان نگوید و یا درباره او سکوت کند و یا خدای ناکرده شروع به تعریف و تمجید از پزشکیان کند. آن وقت واقعا جای نگرانی دارد.

تلویزیون دشمن رسمی همه کسانی است که به هر دلیلی در میان بخش قابل توجهی از مردم جایگاه ویژه‌ای دارند. گفتم بخش قابل توجهی از مردم تا خودارزشی پندار‌ها نگویند چرا به نمایندگی از همه مردم حرف می‌زنی؟ کمی دقت کنید. از هنرمند گرفته تا سیاستمدار و فوتبالیست و گزارشگرِ خود تلویزیون اگر اندکی بیش از اندازه معینی که حضرات تعیین کرده اند اسم و رسمی بهم بزنند و محبوب قلب‌ها شوند از گزند صدا و سیما در امان نخواهند بود.

هنرمند و سیاستمدار و فوتبالیست و پزشک و استاد دانشگاه و گزارشگر و آخوند و مجری و کارشناس تا وقتی حرمت دارند که طرفداران محدودی داشته باشند و در این میان اولویت با آن‌هایی است که دست کم از حیث ظاهر مقبولیت چندانی نداشته باشند. یعنی آن‌هایی که صدای نخراشیده و سیمایی نتراشیده دارند در اولویت قرار دارند. این را خیلی جدی عرض می‌کنم. قصد تحقیر و تخفیف کسی را هم ندارم. خودتان به مجریان محبوب تلویزیون و کارشناسان دائمی این سازمان عریض و طویلِ پُر خرج نظری بیفکنید گفته بنده را تصدیق می‌فرمایید.

بیشتر بخوانید:عکس/بدرقه مسعود پزشکیان برای سفر به آمریکا

به همین دلیلی که عرض کردم هیچ دَیّاری به اندازه صدا و سیما نمی‌تواند برای شما محبوبیت به ارمغان بیاورد. یک لقمه بخورید و صدهزار بار خدا را شکر کنید که چنین نعمتی را به شما ارزانی داشته. در کدام انتخابات صدا و سیما توانسته با حمایت از کسی سبب پیروزی او را فراهم آورد؟ بخش قابل توجهی نگاه می‌کنند صدا و سیما به چه کسی متمایل است تا از او دوری جویند و با چه کسی عناد دارد تا به او نزدیک شوند. چنین مُبلّغِ بی جیره و مواجبی را از دست ندهید که اگر خدای ناکرده ترک این رفتار‌های ناپسند کند با ملیون‌ها دلار و استخدام صد‌ها دستگاه تبلیغاتی نمی‌توانید جای او را پُر کنید. از همه این‌ها گذشته معتقدم صدا و سیما کار خیلی بدی نمی‌کند.

نقد رئیس جمهور و حتی بد و بیراه گفتن به او هیچ عیب و ایرادی ندارد. منتهی بدی این جماعت این است که فقط با رئیس جمهوری که مورد علاقه آن‌ها نیست چنین رفتاری را پیشه می‌کنند. باید همین رویه را تایید کرد و از آن‌ها خواست درباره رئیس مجلس و قوه قضائیه هم چنین کنند. باید به آن‌ها فهماند: گر حکم شود که مست گیرند/ در شهر هرآن چه هست گیرند. نمی‌شود دموکراسی را فقط در یک مورد اعمال کرد. اگر قرار است بازی کنیم باید بدانیم هر بازی‌ای قواعدی دارد و همه بازی‌ها علاوه بر اشکنک، سَر شِکستنک هم دارد. حالا که قرار است عده‌ای علنا شرمساری شان را بابت داشتن چنین رئیس جمهوری از تلویزیون اعلام کنند ما هم باید دست کم بتوانیم شرمساری و حتی نفرتمان را بابت تکیه زدن چنین مدیرانی بر اریکه سازمان صدا و سیما اعلام کنیم. کسی هم حق شکایت و این مسخره بازی‌ها را ندارد.