ناگفته‌هایی از روابط پنهان ترامپ و تاجران روس؛ چرا پوتین برای نفر اول کاخ سفید جذاب است؟

اقتصاد۲۴- وال استریت ژونال با انتشار یاداشتی نوشت: هنگامی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، برای اولین نشست دوجانبه خود با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، در ژوئیه ۲۰۱۸ در پایتخت فنلاند، هلسینکی، دیدار کرد، این دو نفر برای ساعاتی در خلوت و بدون حضور مشاوران به گفت‌و‌گو پرداختند.

پس از خروج از این جلسه، آنها در یک کنفرانس مطبوعاتی شلوغ حاضر شدند. ترامپ، در حرکتی غیرمنتظره، هدیه‌ای از سوی پوتین -یک توپ فوتبال که برای پسرش بارون در نظر گرفته شده بود- را به سمت ردیف جلویی، جایی که مقامات عالی‌رتبه آمریکایی نشسته بودند، پرتاب کرد.

اما آنچه بیش از همه تعجب تیم او را برانگیخت، این بود که ترامپ در حضور رسانه‌ها اعلام کرد که به گفته‌های پوتین درباره عدم مداخله روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا، بیش از گزارش‌های سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده اعتماد دارد

اقتصادنیوز یادداشت وال استریت ژورنال را در دو بخش ترجمه کرده که بخش نخست با عنوان «اوکراین قربانی هم‌صدایی ترامپ و پوتین/ رمزگشایی از روایت بهشت اجباری روسیه؛ چراپوتین برای ترامپ مهم است؟» منتشر و بخش دوم و نهایی در ادامه آمده است.

نطفه اتحادی که در اتحاد جماهیر شوروی بسته شد

جان بولتون، که در دوره نخست ریاست جمهوری ترامپ مشاور امنیت ملی بود، در باب روابط پوتین و ترامپ گفته بود: «او فکر می‌کند که روسای جمهوری آمریکا و روسیه دوست هستند. از همین رو ترامپ تصور نمی‌کند پوتین از او او سوء استفاده کند». همزمان یک مقام سابق ارشد دولت گفته است که ترامپ پوتین را به دلیل اینکه «قوی» است و کنترل کامل بر کشورش دارد، تحسین می‌کند. این مقام گفت که ترامپ رهبران اقتدارگرا را بیشتر از دیگران می‌پسندد، زیرا آنها «سخت گیر» هستند و از انتقاد‌ها و محدودیت‌های کنگره و دادگاه‌ها در امان. دستیارانی که سعی می‌کردند ترامپ را در مورد دخالت پوتین در انتخابات ۲۰۱۶ آگاه کنند، اغلب با نارضایتی او مواجه می‌شدند، به گفته بولتون، تلاش‌های مشاوران ارشد و جامعه اطلاعاتی برای قانع کردن رئیس جمهوری در باب اینکه در برابر پوتین بیشتر تردید داشته باشد، هیچ وقت موفقیت‌آمیز نبوده است.

بیشتر بخوانید:ترامپ: در صورت صلح، روسیه به اوکراین حمله نخواهد کرد

به گفته منابع آگاه، علاقه ترامپ به روسیه به دهه‌ها قبل برمی‌گردد. در سال ۱۹۸۷، ترامپ به اتحاد جماهیر شوروی سفر کرد و فرصتی برای کسب و کار در چشم‌انداز سیاسی سریعاً در حال تغییر گورباچف، در دوره پروسترویکا، مشاهده کرد. سال بعد، او سعی کرد با گورباچف در نیویورک و در جریان مجمع عمومی سازمان ملل متحد دیدار کند. این دیدار هرگز صورت نگرفت و ترامپ زمانی که یک نفر که نقش گورباچف را بازی می‌کرد به برجش آمد و مقابل دوربین‌ها آورد از او استقبال کرد. با این حال، ترامپدر نهایت توانست به طور مستقل ارتباطی با مسکو برقرار کند و اغلب روابطی با روس‌ها که در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ثروتمند شده بودند تعریف کرد. ده سال بعد، او ملکی در پام بیچ را به یک اولیگارش متصل به کرملین، فردی موسوم به دیمیتری ریبولوفلف، رئیس شرکت تولید پتاس Uralkali، به مبلغ ۹۵ میلیون دلار فروخت.

ماه عسل کوتاه مدت!

زمانی که ترامپ به عنوان نامزد حزب جمهوری‌خواه در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۶ معرفی شد، پل مانافورت را به عنوان مدیر کمپین خود انتخاب کرد؛ کسی که به عنوان لابی‌گر برای رئیس‌جمهور برکنار شده اوکراین، ویکتور یانوکویچ، فعالیت کرده بود. انقلاب اوکراین در سال ۲۰۱۴ علیه یانوکویچ باعث شد اولین حمله روسیه به اوکراین در همان سال، الحاق کریمه و درگیری‌های دونباس که باعث مرگ ۱۴ هزار نفر تا سال ۲۰۱۵ شد، کلید بخورد. به گفته مشاوران ترامپ، ارتباطات این دو مرد قطع نشد. وقتی نتایج انتخابات ۲۰۱۶ در خانه پایین پارلمان روسیه اعلام شد، خوشحالی در تالار طنین‌انداز شد و برخی از پارلمان‌نشینان در دفاتر خود جشن گرفتند. اما امید‌ها در مسکو کوتاه‌مدت بود. پس از واکنش منفی به مذاکرات هلسینکی، ترامپ تحریم‌های بیشتری علیه روسیه تصویب و تأمین موشک‌های جاولین و سایر سلاح‌ها را برای اوکراین تأیید کرد کمک‌های نظامی که دولت اوباما از تأمین آن امتناع کرده بود. مسکو نتیجه‌گیری کرد که ترامپ یا قادر به بهبود روابط نیست یا تمایلی به این کار ندارد.

پیروزی قاطع زلنسکی در انتخابات ۲۰۱۹، با پلتفرمی برای صلح، امید‌های جدیدی به پوتین داد که اوکراین دوباره تحت سلطه مسکو قرار خواهد گرفت. اما پس از شکست نشست بین این دو در پاریس که توسط رئیس‌جمهور امانوئل ماکرون میانجی‌گری شده بود، پوتین برای جنگ آماده شد. او در گفتگوهایش با ترامپ از زلنسکی انتقاد کرد. در یکی از مکالمات، پوتین به گذشته زلنسکی به عنوان کمدین اشاره کرد و آن را تمسخر گرفت؛ این ادعایی است که بولتون مطرح کرد. حتی گفته می‌شود تزار زلنسکی را با هیلاری کلینتون قیاس کرده است. با تعریف شبکه‌ای پیچیده از تحلیلگران و متخصصان روانشناسی، پوتین از تماس‌های تلفنی‌اش با ترامپ حداکثر بهره‌برداری را می‌کرد. یکی از مقامات سابق دولت ترامپ که در این تماس‌ها دخیل بوده، گفت: «یکی از جنبه‌های جالب این است که پوتین با ترامپ به زبان انگلیسی صحبت نمی‌کند.» او ادامه داد: «پوتین به‌طور طولانی صحبت می‌کند و ترامپ نمی‌تواند مشارکتی داشته باشد، چون منتظر ترجمه‌هاست.» این مقام افزود: «این یک ویژگی جالب است. باید تمام صحبت‌ها را بشنوید تا بتوانید پاسخ دهید؛ بنابراین او تمام نکات و روایت دقیق پوتین را به دقت گوش می‌کند».

ریشه اختلاف ترامپ و زلنسکی

روابط اولیه ترامپ با زلنسکی تنها باور رئیس جمهوری آمریکا در باب این که ساختار سیاسی اوکراین به نوعی علیه او قرار دارد را تقویت کرد. اولین تماس طولانی ترامپ با زلنسکی منجر به استیضاح نخست او شد و احتمالاً به شکستش در انتخابات ۲۰۲۰ کمک کرد. وکیل شخصی ترامپ، رودولف جولیانی و خود ترامپ مدت‌ها نظریه‌ای بی‌اساس را ترویج می‌کردند نظریه‌ای مبنی بر این ادعا که کمیته ملی دموکرات‌ها در سال ۲۰۱۶ نه توسط روسیه، بلکه توسط یک سرور مستقر در اوکراین هک شده است؛ نظریه‌ای که مسکو نیز آن را منتشر کرده بود. به محض انتخاب زلنسکی، مشاوران ترامپ فشار آوردند تا زلنسکی به بررسی دخالت ادعایی اوکراین در انتخابات بپردازد. جولیانی به اوکراین رفت تا مدارکی برای توطئه ادعایی و فساد فرزند جو بایدن، هانتر بایدن، پیدا کند. زلنسکی نمی‌دانست جولیانی کیست و از همکاری امتناع کرد. سپس جولیانی با عصبانیت در برنامه فاکس نیوز گفت که همراهان زلنسکی دشمنان ترامپ هستند و «در برخی موارد دشمنان ایالات متحده» نیز به شمار می‌آیند. سپس خود ترامپ به کی‌یف زنگ زد و از زلنسکی خواست که به‌طور مؤثر موضوع تسلیحات ایالات متحده را به سرنوشت هانتر بایدن مرتبط کند.

تصور هولناک امپریالیست نو

ترامپ در این ماجرا تاکید داشت که در برابر اجرای خواسته‌اش امتیازی نمی‌دهد. او پس از آن به واسطه همین درخواست توسط مجلس نمایندگان استیضاح شد، اما توسط سنا که تحت کنترل جمهوری‌خواهان بود، تبرئه گردید. اما بولتون، مشاور امنیت ملی سابق ترامپ گفت که او «هرگز زلنسکی را برای پیامد‌های آن گفتگوی به‌اصطلاح بی‌عیب» نبخشید. 

بیشتر بخوانید:فیلم/ ترامپ طرح جنجالی خود برای آینده غزه را منتشر کرد

ترامپ و زلنسکی برای باقی‌مانده مدت اول ریاست‌جمهوری ترامپ رابطه‌ای مودبانه، اگرچه پرتنش، حفظ کردند. در اولین دیدار آنها در مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۱۹، زلنسکی در کنفرانس مطبوعاتی ناراحت به نظر می‌رسید و تلاش کرد خود را از رسوایی استیضاح دور کند و به خبرنگاران گفت که هیچ‌گاه تحت فشار ترامپ قرار نداشته است. پس از باخت ترامپ در انتخابات ۲۰۲۰، جولیانی برای لغو نتیجه انتخابات نقش برجسته‌ای ایفا کرد. در حالی که مانافورت به دلیل عدم رعایت قوانین ثبت نام عاملان خارجی زندانی شده بود، ترامپ در آخرین لحظات قبل از ترک دفتر، او را عفو کرد. در همین حال، پوتین و رسانه‌های تحت کنترل دولت روسیه با منعکس کردن ادعا‌های ترامپ مبنی بر دزدیده شدن انتخابات ۲۰۲۰ به حمایت از او پرداختند. ترامپ همچنین به طور مرتب به مشاوران خود در مورد جنگ گوش می‌داد و در سال ۲۰۲۴ برای پنج ساعت با نخست‌وزیر مجارستان، ویکتور اوربان، دیدار کرد. اوربان که مخالف کمک به اوکراین است، تأثیر زیادی بر افکار رئیس جمهوری آمریکا گذاشت.

هنگامی که ترامپ پاییز گذشته با زلنسکی در برج ترامپ ملاقات کرد، رهبر اوکراین به ترامپ توصیه کرد که به پوتین اعتماد نکند و در مورد معادن سودآور کشور صحبت کرد. ترامپ پس از بازگشت به کاخ سفیددر ژانویه، از "عقاید تندرو‌های روسی" چهره‌هایی، چون وزیر امور خارجه سابقش، مایک پمپئو، فاصله گرفت و افرادی را منصوب کرد که مدت‌ها دیدگاه روسی نسبت به جنگ در اوکراین را تأیید کرده‌اند، مانند مدیر اطلاعات ملی، تولسی گابارد و وزیر بهداشت، رابرت کندی جونیور. دولت ایالات متحده دیگر از عبارت «تهاجم بی‌دلیل روسیه به اوکراین» استفاده نمی‌کند و اکنون از همان عبارتی استفاده می‌کند که مسکو و پکن به کار می‌برند، «مناقشه در اوکراین».

 ترامپ در بیانیه‌های سیاستی مهم خود پس از مراسم تحلیف، ظاهرا با دیدگاه پوتین موافق است—این‌که کشور‌های بزرگ حق دارند در محله‌های خود حوزه‌های نفوذداشته باشند، از جمله حق حمله یا ضمیمه کردن کشور‌های همسایه. تاکید مکرر ترامپ برای اینکه کانادا به ایالت ۵۱ تبدیل شود، مشابه با لحن روسیه در مورد اوکراین است، همان‌طور که استدلال او برای لزوم ضمیمه کردن گرینلند به دلیل منابع طبیعی آن نیز مشابه با استدلال تزار می‌باشد. گابریلیوس لندسبرگیس، وزیر امور خارجه پیشین لیتوانی در این باره گفت: «پوتین زبان ترامپ در مورد جاه‌طلبی‌های فرامرزی را به‌عنوان توجیهی برای ادعا‌های خودش می‌بیند. آنها هر دو دنیایی را تصور می‌کنند که دوباره تقسیم شده و مرز‌ها دوباره کشیده شده‌اند. واقعیت امپریالیستی ترسناک جدیدی در حال شکل‌گیری است.»