اظهارات تازه علیاکبر رائفیپور که در آن زنان را در قالب مفاهیم «عرضه و تقاضا» توصیف کرده، موجی از واکنشهای تند در شبکههای اجتماعی و محافل سیاسی ـ اجتماعی برانگیخته است؛ گفتاری که منتقدان آن را «زشت، زنستیزانه و توهینآمیز» توصیف میکنند.
دهه ۹۰ را میتوان دهه حذف تدریجی طبقه متوسط از ویترینهای شهر دانست. پوشاک و کفش که در سال ۱۳۹۳ با سهمی نزدیک به ۴.۶ درصد، در سیلاب تورم و بیثباتیهای پس از سال ۹۷، به نخستین خاکریز فتحشده به واسطه فقر بدل شد.
نیروی انتظامی آبادان میگوید که دادستانی باید درباره پیداشدن و مفقودی اطلاعرسانی کند. از آن طرف دادستانی خوزستان تأکید میکند که موضوع جدیدی برای رسانهایکردن وجود ندارد
تصور این است که درد خونریزیهای ماهانه طبیعی است، اما پزشکان میگویند درد قاعدگی نباید آنقدر آزاردهنده باشد که فرد ابرازش کند. همین مسئله منجر شده تا بسیاری از زنان دیر برای درمان اقدام کنند؛ آنقدر دیر که اندومتریوز به ارگانهای دیگر لگنشان سرایت کند
فاطمه مقصودی، عضو فراکسیون زنان مجلس، در تازهترین گفتوگوی خود اعلام کرده که «موضوع صدور گواهینامه موتورسیکلت برای زنان در دستور کار ما نیست و فعلاً تمرکز فراکسیون بر اصلاح قانون مهریه است.»
بر اساس آخرین اصلاحیههای قانونی خروج از کشور بانوان، اجازه همسر همچنان به عنوان شرط اصلی برای خروج زنان از کشور مطرح است؛ مگر آنکه در زمان عقد، شرط ویژهای به صورت رسمی در عقدنامه درج شده باشد.
در ۳ سال اخیر، توجه بهزیستی به فعالیت خانههای امن غیردولتی به صفر رسیده، این شرایط، بقا و استمرار فعالیت این خانهها را دشوار کرده و امیدی به گستردگی آنها نیست
زنان میگویند اگر در جامعه ما زنان با انواع تبعیضها و مانعتراشیها مواجه نبودند، به وجود چنین معاونتی اختصاصی هم نیاز نبود، «مگر برای مردان معاونتی اختصاصی داریم؟» بنابراین آنچه مهم است رفع ریشهای تبعیضها و موانع بر سر احقاق مطالبات زنان است.
برخی از زنان متروسوار طوری برخورد میکنند که انگار استفاده از مترو جرم است! بارها دیدم که به کناردستیشان نهیب میزنند که خیلی وقته سوار نشدم، یا من اصلا مترو سوار نمیشوم! این جمله را چند روز یک بار از زنانی که طوری به در و دیوار زل میزنند که انگار تا حالا قطار شهری ندیدهاند، میشنوم.
فاطمه محمودیان، کارشناس مشاوره کلانتری ۱۳۷ نصر گفت: فرار از خانه به عنوان یک آسیب اجتماعی شناخته میشود که میتواند بهداشت روانی فرد و جامعه را تحت تاثیر قرار دهد. افزایش آمار دختران فراری، زنگ خطر جدی برای کارشناسان و مسوولان اجتماعی محسوب میشود.
دوچرخهسواری، استفاده از تلگراف و تلفن، طهارت با آب لولهکشی، ازدواج با فردی خارج از قوم، شنیدن موسیقی، استفاده از اینترنت، طلاق توافقی یا حتی نوع پوشش، در جوهرهی خویش، نه اخلاقیاند و نه غیراخلاقی؛ آنچه آنان را به تابو یا عرف بدل میکند، پدیدهای اجتماعی و گاه سیاسی است.
میلیونها زن در سراسر جهان هنوز توانایی خرید محصولات بهداشتی پریود یا دسترسی به آب و امکانات بهداشتی مناسب برای مدیریت سلامت و بهداشت پریود خود را ندارند. پریود باعث میشود آنها از مدرسه و محل کار عقب بمانند و سلامتشان تحتتأثیر منفی قرار گیرد.
الهه حسینزاده، دختر ۲۴ سالهای که در چهارم خرداد در حوالی میدان آزادی تهران مفقود شده، نه تنها قلب خانوادهاش را شکسته بلکه به دغدغهای عمومی تبدیل شده است، در حالی که نگرانیها درباره امنیت دختران در شهر به شدت افزایش یافته است
با افزایش عدد اشتغال زنان، صرفاً شاهد افزایش تعداد قراردادهای سفید، حقوقهای پایین و فرسودگی روحی هستیم؛ نه ارتقای جایگاه اجتماعی زنان. این شکل از مشارکت، نه افتخارآفرین است، نه نشانه برابری. این فقط نقابیست که تبعیض و اجبار را پشت «حضور فعال زنان» پنهان کرده است.
۴ دولت و ۵ مجلس آمدند و رفتند و بارها و بارها لایحه «حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر خشونت» را از متن و جزئیاتش گرفته تا عنوان و کلیاتش تغییر دادند؛ اما هیچیک نتوانستند نقطه پایانی بر این داستان بگذارند و کار را تمام کنند تا در نهایت لایحه توسط دولت چهاردهم اکنون مسترد شد
بخش خدمات کشور که اصلیترین قسمتی است که اکنون کارگران زن در آن مشغول به کار هستند را باید یکی از تقریبا بی ضابطهترین بخشهای کارگری کشور دانست. این بخش تقریبا تمامی کارگران زن شاغل به عنوان فروشنده و منشی و تمیزکار و ... را در بر میگیرد و غالب این گروه از زنان در شرایطی مشغول کار هستند که شامل هیچ نوع بیمه نمیشوند، آنان ناچار به تحمل اضافه کاری اجباری هستند که گاه حتی هزینه آن را نیز دریافت نمیکنند و این کارگران زن در بخش خدمات در بستر اشتغال خود تقریبا هیچ کدام از حقوق منطبق با قوانین وزارت کار را نیز دارا نیستند.