اقتصاد ایران در شرایط دشواری است. فشار تورمی، سایه تشدید تحریمها و ریسکهای سیاسی منطقه سبب شده است فضای اقتصاد ایران در سال پیش رو چندان قابل پیشبینی نباشد.
از یک سو، گزینههای ایالات متحده برای اعمال "فشار حداکثری" امروز محدودتر از دوره نخست ریاست جمهوری ترامپ است، زمانی که خروج آمریکا از توافق هستهای منجر به کاهش شدید درآمد نفتی ایران و کاهش اشتیاق اروپاییها برای تجارت با ایران شد. از سوی دیگر، اقتصاد ایران اکنون در وضعیت بسیار بدتری نسبت به آن زمان قرار دارد، با نرخ تورم بالاتر، رشد تولید ناخالص داخلی کمتر و کمبود عمده برق و بنزین. این بدان معناست که درد ناشی از فشار بیشتر از سوی ایالات متحده با شدت بیشتری توسط مردم ایران که در حال حاضر عمیقا ناراحت هستند، احساس خواهد شد.
استاد پژوهشکده زلزلهشناسی گفت: ابزار و تجهیزات لرزهنگاری قیمت بالایی دارند و ارزش آنها از چند صد دلار تا چند هزار دلار تمام میشود و قیمتهای قابل ملاحظهای دارند ولی سارق پس از سرقت نمیتواند این ابزار را به قیمت واقعی آنها بفروشد و همانطور که گفته شد یا باید آن را دور بیندازد و یا در ازای آن پول خیلی ناچیزی به دست میآورد.
وقتی طبقه محروم افزایش پیدا کند، میزان تقاضا در جامعه کاهش پیدا میکند؛ چرا که طبقه محروم نمیتواند خرید کند و تقاضاها محدود به نیازهای اساسی میشود.
حمیدرضا جلاییپور، استاد جامعهشناسی دانشگاه تهران گفت: متأسفانه ایران در تلهٔ تحریم افتاده است. ایران باید از این تحریم خارج شود. چرا میگویم تلهٔ تحریم؟ ۸۵ میلیون نفر برای زندگیشان حداقلی از توسعه را میخواهند. نمیشود یک کشور سالها در تورم دورقمی باشد. کشور باید برود به طرف توسعه، اگر به این سمت نرود یعنی رکود، یعنی همین اتفاقی که در ده سال گذشته رخ داده و باعث شده ده میلیون نفر فقیر شوند. این پیامدهای اجتماعی زیادی دارد. ایران راهی ندارد جز اینکه از تحریم خارج شود. کشور ایران باید به طور پایدار روی مدار توسعه و نوسازی اقتصادی بیفتد. من همیشه این را گفتهام که بیست سال تلاش شد که ایران محور مقاومت باشد، به نظرم باید سالها تلاش شود تا از این تحریم خارج شویم؛ همان تلاش جمعی. چون این تله است، تداوم این تحریم یعنی فقیر و ضعیف شدن ایران. مرکز شبکهٔ مقاومت ایران است، وقتی این مرکز برای حقوق کارمندانش، برای مهار تورم، برای ایجاد شغل، مشکل داشته باشد، یک رکن رکین از توان ملی کشور زیر سؤال است.
ترامپ همزمان با سفر نتانیاهو به امریکا، یادداشت ریاست جمهوری را امضا کرد تا فشار حداکثری علیه ایران را مجددا فعال کند. تفاوت این سند با دستور اجرایی چیست و ترامپ چه اهدافی را دنبال میکند؟ او چه شروطی برای مذاکره با ایران دارد؟
ترامپ دیروز سندی را برای بازگرداندن سیاست «فشار حداکثری» به ایران امضا کرد؛ آن چه به امضای او رسید، برخلاف بسیاری از تصمیماتی که در ۱۷ روز گذشته گرفته، «فرمان اجرایی» نیست، بلکه یک «یادداشت ریاستجمهوری» است
ایران بدون تحریمها بزرگترین رقیب روسیه در بازار گاز جهان خواهد شد و اگر ایران به اروپا گاز صادر کند روسیه ورشکست خواهد شد و در صورت لغو تحریمها صدها هواپیما به ناوگان هواپیمایی ایران اضافه خواهد شد که رقیب جدی برای هواپیمایی ترکیش میشود و حتی کویر لوت به عنوان گرمترین نقطه زمین قادر است به بزرگترین نیروگاه برق خورشیدی تبدیل شود و از این نظر هم رقیبی برای چین، عربستان و مراکش خواهد بود.
عربده کشان خودسر میتوانند در خیابان تجمع کنند و علیه مذاکره و گفتوگو فریاد بزنند، اما مساله این جاست، با توجه به روند نگران کننده خروج دو سرمایه گذار اماراتی و عربستانی از ایران و همزمان با آن تحریم دو برند مهم لپ تاپ کشور، حالا دیگر تجارت خارجی و بازار فناوری ایران در خطر جدی است و البته که بحران بزرگتر خطر فروریختن همان دیوار کوتاه سرمایه گذاری خارجی در کشور است که با مشقت تاکنون حفظ شده است.
به نظر میرسد که دولت به دنبال یک رویکرد دوگانه است: از یکسو اصلاحات دروناقتصادی برای کاهش وابستگی به تحریمها و تقویت بنیادهای اقتصادی، و از سوی دیگر پیگیری راهکارهایی برای لغو تحریمها و بهبود روابط بینالمللی بهمنظور ایجاد فضای مناسب برای رشد.
در ادامه روند رو به رشد محدودیتها علیه کاربران ایرانی، این بار شرکت تایوانی ایسوس تصمیم گرفته است تا دسترسی کاربران ایرانی به وبسایت و خدمات خود را به طور کامل مسدود کند. این اقدام پس از آن صورت میگیرد که کمتر از یک هفته پیش، حسابهای گوگل آنالیتیکس کاربران ایرانی نیز مسدود شد.
تا قبل از جنگ روسیه علیه اوکراین، ایران به همراه سوریه و کره شمالی بیشترین تحریمهای جهانی را داشت. اما حالا روسیه رکورددار تحریمهای اقتصادی و سیاسی در جهان است. نکته قابل توجه اینجاست با وجود تحریمهای گسترده، ارزش پول ملی روسیه مثل ایران افت نکرد
معاون سخنگوی وزارت خارجه دولت جو بایدن رئیس جمهور دموکرات آمریکا که در روزهای پایانی خود به سر میبرد، با دفاع از تداوم سیاست فشار حداکثری توام با ادعای دیپلماسی، مدعی موثر بودن تحریمهای آمریکا در ۴ سال گذشته علیه جمهوری اسلامی ایران شد.
سفیر اسبق ایران در آلمان در تحلیل خود از صدور قطعنامه ضد ایرانی شورای حکام میگوید: ما باید این را بفهمیم که دنیای سیاست، دنیای قدرت است و از این رو به اجبار هم که شده باید با این قدرتها رابطه داشته باشیم. مجبور هستیم که با غرب کار کنیم و گفتوگو انجام دهیم. وقتی نمیخواهید با یک قدرت جهانی گفتوگو کنید، بسیاری از فرصتها را از دست میدهید.