اقتصاد ۲۴ - در حال حاضر، برداشته شدن سریع تحریم‌های امریکا علیه ایران، به منافع سیاسی اصولگرایان و موفقیت کارنامه دولت رئیسی ارتباط مستقیم دارد. با تغییر دولت، به سود اصولگرایان است که سریع‌تر در مسیر برداشته شدن تحریم‌ها حرکت کنند و اگر نه، همان بلایی که بر سر دولت‌های دوم احمدی نژاد و روحانی آمد و دستاورد‌های آن‌ها را سوزاند؛ در همین دولت نخست رئیسی متوجه او خواهد شد.
اگر تحریم‌ها برداشته نشود هر عملکرد دولت رئیسی، زیرسایه تحریم‌ها ضربه می‌خورد و آسیب می‌بیند.
امریکا از طریق تحریم‌های اساسی می‌تواند به صورت غیرمستقیم، قیمت دلار در ایران را افزایش دهد و این یعنی تورم در ایران که نه تنها هر برنامه و دستاوردی را می‌تواند نابود کند بلکه زندگی عادی را نیز مختل می‌کند.
با این حال پیش بینی می‌شود (و امیدوارم درست نباشد)، اصولگرایان در دام تبلیغات منفی خود علیه مذاکره و رفع تحریم‌ها می‌افتند و قادر به برداشتن تحریم‌ها نخواهند بود. آن‌ها صرفا مذاکرات را ادامه می‌دهند بدون اعلام موفقیت یا شکست.
در نتیجه اصولگرایان به سراغ افزایش و ارتقا فعالیت‌های حساس هسته‌ای می‌روند تا طرف مقابل (امریکا و اروپا) را مجبور به امتیاز دهی کنند. طرف مقابل هم در واکنش، تحریم‌های جدیدی را اعمال می‌کند. آنچه که روی خواهد داد تکرار دوره مذاکرات سعید جلیلی در سال‌های ۸۶ تا ۹۲ خواهد بود.
بیشتر بخوانید: فاش شدن اسامی جدید در کابینه رئیسی
می‌توان به دولت رئیسی توصیه کرد با استفاده از وفاق و یکدستی شکل گرفته در قوای سه گانه و دعوت آن‌ها به پذیرش واقعیت ها، تلاش کند در مذاکرات جاری در وین به توافقی فوری در چارچوب برجام دست یابند تا تحریم‌های مرتبط با هسته‌ای برداشته شود. یا اگر نمی‌خواهند زیرسایه برجام باشند؛ می‌توان ضمن اعلام پایان برجام، مذاکرات جدیدی را با آمریکا شروع کرد و برای برداشتن دامنه بیشتری از تحریم ها، مذاکرات فرا هسته‌ای داشت.
اگر هم اطمینان دارند توانایی برداشتن تحریم‌ها را ندارند به سرعت این موضوع را عمومی اعلام کنند. البته در این وضعیت، باید منتظر بازگشت تحریم‌های سازمان ملل، اتحادیه اروپا و تحریم‌های جدید امریکا بود.
بدترین کار ممکن این است که فکر کنند با ماجراجویی یا به چالش کشیدن قدرت‌های منطقه ای، می‌توان به مذاکرات یا برداشتن تحریم‌ها کمک کرد.
همزمان دولت رئیسی باید با استفاده ازهمسویی با مراکز اصلی قدرت در ایران، مذاکرات جدیدی را با دولت‌های منطقه و در راس آن‌ها عربستان سعودی، بحرین و امارات آغاز کند و روابط با این کشور‌ها را بازگرداند و عادی کند.
مهمترین موضوع در عادی سازی روابط با کشور‌های منطقه، اطمینان بخشی واقعی و ملموس از طرف بخش واقعی قدرت به این کشورهاست که ایران به دنبال سرنگونی حکومت آن‌ها نیست. چون همزمان نمی‌توان هم با قدرت‌های منطقه‌ای و هم با قدرت جهانی در سطح آمریکا و اروپا وارد منازعه و چالش جدی شد.
بازگشت اقتصاد ایران به شرایط عادی و سپس رشد و توسعه، محقق نمی‌شود مگر در سایه ثبات سیاسی و روابط گرم با کشور‌های منطقه و روابط عادی با جهان.
منبع: جامعه ۲۴