اقتصاد ۲۴- با توجه به آمار بالای کشته شده‌ها در میان مردان، بار روانی و زندگی پس از آن‌ها بر دوش زنان است. در این حین، فمینیسم که خود را هم یک تعهد فکری و هم یک جنبش سیاسی می‌داند، و همواره به دنبال پایان دادن به ستم مبتنی بر جنسیت است و تلاش دارد برای عدالت اجتماعی در مورد پدیده‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی اجرا شود، سکوت نکرد.
اگرچه بیانیه‌ی "مرکز زنان برای کمک‌های حقوقی و مشاوره"، که یک سازمان حقوق بشری فمینیستی در شهر رام الله در کرانه باختری رود اردن است، در سال ۲۰۲۲ شرح داده بود که با توجه نقش سنتی زنان در جامعه مرد سالار فلسطین با توجه به نوع زندگی دشوار در آن منطقه تکیه کرد، اما جنگ اخیر بار بیشتری بر دوش زنان گذاشت، اما فمینست‌ها با شروع جنگ بی کار نماندند، در ابتدای این جنگ ۱۴۷ فمینست برجسته‌ی جهان خواهان آتش بس و پایان اشغال غزه شدند.
در ۳۰ اکتبر ۲۰۲۳ نامه‌ای توسط آنجلا دیویس، فیلسوف، فمینیست سیاسی، مارکسیست و استاد دانشگاه سنت کروز کالیفورنیا و زیلا ایزنشتاین، نویسنده‌ی کتاب "آینده انقلابی فمینیسم لیبرال" و تیتی باتاچاریا، فمینیست مارکسیست برجسته و یکی از سازمان دهندگان ملی اعتصاب بین المللی زنان در ۸ مارس ۲۰۱۷، امضا شد.
در این نامه که شمار امضا کنندگانش در حال افزایش است، به صراحت آمده که در برابر نسل‌کشی و پاکسازی قومیِ فلسطین می‌ایستند حتی در شرایطی که دانشجویان، متفکرین و پژوهشگران و دیگر متخصصین، شغل و فرصت‌های شغلی‌شان را به‌دلیل حمایت از فلسطین از دست می‌دهند، سکوت نمی‌کنند.
در نامه آمده است: «حال که ناقوس نسل‌کشی به صدا در‌آمده، سکوت نخواهیم کرد. سکوت، همدستی است.»
باتاچاریا می‌گوید نویسندگان نامه، بعد از مشاهده‌ی همدستی رسانه‌های جمعی در نسل‌کشی فلسطینیان توسط اسرائیل، خود را موظف به آغاز نوشتن آن کردند. اغلب این رسانه‌ها از عنوان کردن نسل‌کشی امتناع می‌کنند.
باتاچاریا به تراس‌اوت می‌گوید: «گروهی از متفکرین و پژوهشگران فمینیست در پی وقایع ۷ اکتبر گردهم آمده‌اند. ما همه باور داشتیم که هیچ بهانه‌ای برای جنایت‌های جنگی، صرف‌نظر از این‌که توسط چه کسانی و علیه چه کسانی است، وجود ندارد. ما می‌خواستیم متفکرین و پژوهشگران، به‌ویژه متفکرین ضداستعمار و ضدنژادپرستی را فراخوانیم تا بر سیاست‌ها و تعهدات فکری خود پایبند بمانند.»
او در ادامه گفت در حالی که او و همکارانش در نوشتن نامه، از امضای فوری برخی دلگرم شده‌اند، تردید و امتناع برخی دیگر ناامیدشان کرده است.
باتاچاریا عنوان کرد: «تمام این تقصیر بر گردن فضای سرکوب‌گرانه‌ی ایجادشده توسط سیاست‌مداران آمریکا و مدیران دانشگاهی است. مردم می‌ترسند چیزی بگویند چرا که می‌دانند این می‌تواند به معنای تهدید به مرگ شدن، آزار کلامی و فیزیکی و حتی از دست دادن شغل باشد»؛ «به همین دلیل است که بیانیه‌ای جمعی مانند این مهم است. ما می‌خواهیم پیام روشنی ارسال کنیم مبنی بر این‌که در همبستگی با هر فردی که برای آزادی و برابری فلسطینیان راهپیمایی کرده، حرفی زده و سازماندهی کرده ایستاده‌ایم.»
این نامه یکی از تلاش‌های بسیارِ حامیان همبستگی فلسطین در پاسخ به حملات بی‌امان اسرائیل به غزه و تشدید حمله به کرانه‌ی باختری اشغالی است.
نامه‌ی متفکران و پژوهشگران فمینیست به همراه اسامی ۳۱ امضا‌کننده‌ی اول آن در پایین خواهد آمد.
ما به عنوان متفکرین و پژوهشگران حوزه‌ی مطالعات فمینیستی که ریشه در پراکسیس عدالت اجتماعی دارند؛ در حالی که یک نسل‌کشی در غزه ادامه دارد و جنگی وحشیانه برای پاکسازی قومی بار دیگر در فلسطین آغاز شده است، از سکوت خودداری می‌کنیم. ما با صراحت اعلام می‌کنیم که:
● ما مخالف استعمار و نسل‌کشی هستیم؛ در هر زمان و هر کجا که انجام شود.
● ما مخالف اشغال نظامی و پاکسازی قومی هستیم؛ در هر زمان و هر کجا که اتفاق بیفتد.
● ما طرفدار آزادی و خودمختاری مردم تحت استعمار بدون هیچ استثنائی هستیم.
● ما بر این باوریم که مردم تحت استعمار، بدون هیچ استثنائی حق انتخاب ابزار مقاومت خود، در چارچوب قوانین بین‌المللی را دارند.
● ما در برابر آپارتاید، بدون هیچ استثنائی می‌ایستیم.
● ما در برابر جنایات جنگی، بدون هیچ استثنائی می‌ایستیم.
● ما ارزش‌گذاری نژاد‌پرستانه‌ی زندگی انسانی را رد می‌کنیم. بدون هیچ استثنائی. انسانیت سلسله مراتب نمی‌شناسد.
● ما هر عمل و گفتمان نژادگرایانه، اسلام‌هراس، یهودستیز، سکسیست، کاستی و طبقاتی و تحریک به خشونت را بدون هیچ استثنائی رد می‌کنیم.
● ما کشتن، معلول کردن، ربودن و زندانی کردن کودکان را بدون هیچ استثنائی رد می‌کنیم؛ و به یاد داریم که نیمی از جمعیت نوار غزه، که عملا یک زندان در فضای باز است، کودکان هستند.
● ما استفاده از فمینیسم استعماری و صورتی‌شویی برای توجیه نسل‌کشی را بدون هیچ استثنائی رد می‌کنیم.
● ما استفاده از سبزشویی برای سرپوش گذاشتن بر تخریب زمین، درختان و منابع آب را بدون هیچ استثنائی رد می‌کنیم.
حال که ناقوس نسل‌کشی به صدا در‌آمده، سکوت نخواهیم کرد. سکوت، همدستی است.
ما از مشارکت در آن‌چه که متفکرین و پژوهشگران فمینیست فلسطین «رو به توسعه جز برای فلسطین» می‌نامند، خودداری می‌کنیم. برای هر کسی که خود را متعهد نسبت به مطالعات فمینیستی و کوئیر می‌داند بسیار سرراست (و نه پیچیده) است که مهر ما را بر عبارات عنوان‌شده در بالا بزند. این ساختار‌های بنگاه‌مدار، استعماری، دگرجنس‌گراهنجارانه و دگرجنس‌گرایانه و نژادگرایانه هستند که در دانشگاه‌های ما و در کل جهان، کار‌های آکادمیک را پیش می‌برند.
بیشتر بخوانید: جنگ در باریکه مرگ؛ دو ماه بعد از هفتم اکتبر و عملیات الاقصی جنون کشتار ادامه دارد
ما تا زمانی‌که متفکرین و پژوهشگران و دانشجویانی که علیه این نسل‌کشی سخن می‌گویند و عمل می‌کنند با دستگاه عظیم همراه با بودجه‌ی هنگفت روبه‌رو می‌شوند که آزادی بیان و اندیشه را سرکوب می‌کند، ساکت نخواهیم نشست. سکوت ما، روند امنیتی کردن و مجازات همکاران سیاه، قهوه‌ای، عرب، یهودی و مسلمان ما را تقویت می‌کند. ما متعهد می‌شویم که در برابر انکار نهادی آزادی آکادمیک در دانشگاه‌ها و در برابر هر تلاشی برای تجسس، مجازات و اخراج افرادی که بر طبق حقوق آزادی بیان عمل می‌کنند، بایستیم.
ما به تعهدات ضداستعماری و ضدنژادگرایانه‌ی خود پایبندیم چرا که باور داریم:
هیچ کدام از ما آزاد نیستیم تا زمانی‌که همه آزاد باشیم. فلسطین نیز از این قاعده مستثنی نیست. به محاصره پایان دهید. به اشغال پایان دهید. سرزمین‌ها را پس دهید. فمینیسمِ ما، ما را وادار می‌کند که بگوییم: فلسطین را آزاد کنید!
تیتی باچاریا، هوریا بوتلجا، کارما چاوز، ماریا کوترا، آنجلا دیویس، لیزا دوگان، زیلا آیزنشتاین، نادا الیا، نورا اراکت، سارا فاریس، رودریک فرگوسن، ایندرپال گروال، یاسمین گونارانتام، جی کهاولانی کاوانوی، رابین دی جی کلی، مایا میکداشی، چاندرا تالپاد موهانتی، نادین نابر، جاسبیر پوار، باربارا رانسبی، راهول رائو، شرن رازاک، بت ریچی، لین سگال، بورلی-گای شوفتال، آندرا سیمپسون، نفرتی ایکس ام تادیار، ایو تاک و فرانسوا ورگس.