اقتصاد ۲۴- گاردین نوشت: طبق یک تحقیق فاش شده، هفده محل دفن زباله در سراسر انگلستان شناخته شده‌اند که یک ماده مایع بسیار سمی حاوی برخی مواد شیمیایی «برای همیشه» ممنوعه و احتمالا سرطان زا را تولید می‌کنند که در برخی موارد سطح آن ۲۶۰ برابر بیشتر از سطحی است که برای آب آشامیدنی بی‌خطر محسوب می‌شود.
با این حال، دولت اعلام کرده است که از مکان این محل‌های دفن زباله اطلاعی ندارد.
در بازه زمانی ده ماهه از سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲، از مشاورانی که برای وزارت محیط زیست، غذا و امور روستایی (Defra) و آژانس محیط زیست کار می‌کردند، خواسته شد تا از تعداد معینی از محل‌های دفن زباله عملیاتی و تعطیل شده که از دهه ۱۹۶۰ تا به امروز توسعه یافته‌اند، نمونه‌برداری کنند تا تصویر کلی از مواد شیمیایی موجود در شیرابه این محل‌ها به دست آید.
نتایج نمونه‌برداری، که در یک تحقیق منتشر شده و با گاردین به اشتراک گذاشته شده است، نشان می‌دهد که در یک محل دفن زباله، مجموع کل (PFAS) در نمونه خام شیرابه، ۱۰۵،۹۱۰ نانوگرم در لیتر (ng/l) بوده است.
PFAS گروهی از حدود ۱۰۰۰۰ ماده شیمیایی ساخته دست بشر هستند که در فرآیند‌های صنعتی، کف‌های آتش‌نشانی و محصولات مصرفی استفاده می‌شوند. آنها به دلیل ماندگاری در محیط به عنوان مواد شیمیایی همیشگی شناخته می‌شوند.
در انگلستان هیچ محدودیتی برای مجموع PFAS مجاز در آب آشامیدنی وجود ندارد، اما دستورالعمل‌های بازرسی آب آشامیدنی سطح PFOS و PFOA – دو نوع از PFASهای پرکاربرد و مورد مطالعه – را در آب آشامیدنی تا ۱۰۰ ng/l مجاز می‌داند. در ایالات متحده، حد مجاز قانونی برای PFOA و ۰.۰۲ ng/l برای PFOS ۰.۰۰۴ ng/l است.
در یک نمونه، PFOA با غلظت ۲۶۹۰۰ ng/l ثبت شد که ۲۶۰ برابر بیشتر از راهنمایی فعلی برای سطوح ایمن در آب آشامیدنی در انگلستان است.
PFOA در سطوح بالاتر از حد مشخص سمی در نظر گرفته می‌شود و با طیف وسیعی از بیماری‌ها در انسان از جمله سرطان کلیه، سرطان بیضه، فشار خون بالا، بیماری تیروئید، کولیت اولسراتیو، کلسترول بالا و کاهش پاسخ به واکسن مرتبط است.
طبق تعریف خود آژانس محیط زیست، شیرابه محل دفن زباله یک مایع بالقوه آلوده کننده است که مگر اینکه مدیریت شود و در نهایت به صورت دقیق و کنترل شده به محیط زیست بازگردانده شود، ممکن است اثرات مضری بر آب‌های زیرزمینی و سطحی اطراف محل دفن زباله داشته باشد.
اگرچه مقادیر PFAS یافت شده در هر نمونه متفاوت بود – با کمترین مقدار کل ۷۹ ng/l – میانگین در تمام نمونه‌ها ۱۹،۴۹۷ ng/l بود.
داده‌های ارائه شده به Ends که سطوح بالای PFAS را در شیرابه محل دفن زباله نشان می‌دهد، شامل اطلاعات مکان نبود، به این معنی که ارزیابی پتانسیل آنها برای آلودگی منابع آب آشامیدنی امکان پذیر نیست.
اعتراف به عدم اطلاع از موقعیت محل‌های دفن زباله، کارشناسان را شوکه کرد.
بیشتر بخوانید: برج سازی روی نبض باغ ملی تهران/ آتشِ بهشت‌نشینان بر حیاتِ باغ ملی گیاه‌شناسی!
با این حال، اعتراف وزارت محیط زیست (Defra) و آژانس محیط زیست به اطلاع نداشتن از موقعیت محل‌های دفن زباله، کارشناسان را شوکه کرده است. دکتر شارما، دستیار تحقیقات علمی در گروه کمپین Chem Trust، گفت که بسیار نگران کننده است که آژانس محیط زیست ادعا می‌کند که محل‌های دفن زباله‌ای که در شیرابه آنها سطوح بالایی از PFAS یافت شده است را نمی‌شناسد.
او افزود: اگر آژانس محیط زیست و دیگران منبع آلودگی را ندانند، چگونه می‌توانند برای مقابله با آلودگی آب‌های زیرزمینی و خاک محلی اقدام کنند؟ کارگران، ساکنان محلی و مشاغل حق دارند بدانند که آیا محل کار یا منطقه محلی آنها با مواد شیمیایی سمی آلوده شده است یا خیر.
پنه لوپه گین، رئیس بخش گروه کمپین حقوقی ماهی، گفت: کسی فکر می‌کرد که شخصی در آژانس محیط زیست با خواندن مقادیر PFAS صد‌ها برابر بیشتر از حد مجاز برای آشامیدنی، هوشیار می‌شود و اقدام می‌کند. دقیقاً چه چیزی مانع از بازگشت آژانس به پیمانکاران و پرسیدن مکان این سایت‌ها می‌شود؟
مایعی سمی که برای آب آشامیدنی خطرناک است
اگرچه تعیین موقعیت دقیق ۱۷ محل دفن زباله مشکل دشوار است، اما مسیر‌های آلودگی متعددی مرتبط با شیرابه محل دفن زباله وجود دارد که برای متخصصان محیط زیست شناخته شده است.
آژانس محیط زیست اعلام کرده است که اکثر سایت‌های هدف نظرسنجی، محل‌های دفن زباله عملیاتی بوده‌اند که زباله‌های خانگی و تجاری را دریافت می‌کنند و دارای سیستم‌های مهار هستند تا از نشت شیرابه به زمین یا آب‌های زیرزمینی جلوگیری کنند.
با این حال، آژانس محیط زیست در دستورالعمل خود می‌گوید که حتی بهترین محل‌های دفن زباله مهندسی شده تا حدی نشت خواهند کرد و بیان می‌کند که در حالی که ممکن است بهترین محل‌های دفن زباله مهندسی شده، شیرابه را با حداقل نشت مهار و کنترل کنند، اما همیشه احتمال خرابی در مهندسی وجود دارد.
محل‌های دفن زباله‌ای که دیگر عملیاتی نیستند، به دلیل پتانسیل آلودگی آنها، مدت‌هاست که مورد توجه بوده‌اند. این محل‌های دفن زباله معمولا هیچ گونه مهارکننده شیرابه یا گاز ندارند و سوابق محدود یا بدون سابقه‌ای از منبع، نوع یا حجم زباله ذخیره شده دارند.
به گفته کیت اسپنسر، استاد ژئوشیمی محیط زیست در دانشگاه کوئین مری و متخصص در محل‌های دفن زباله ساحلی تاریخی، اگر محل‌های دفن زباله آستر نداشته باشند، تقریباً به طور قطع آن مواد شیمیایی را مستقیماً به محیط زیست نشت می‌دهند.
اسپنسر گفت که هنگام ارزیابی ریسک ناشی از این محل‌های دفن زباله، مهم است که احتمال تماس افراد با این غلظت‌ها را در نظر بگیرید. اما برای انجام این کار، باید بدانید که مسیر‌ها چیستند.
او گفت: اگر به من بگویید که یکی از این سایت‌ها یک سایت تاریخی بدون آستر بوده و در مجاورت آب‌های زیرزمینی یا رودخانه است، و اگر به من بگویید که آن آب‌های زیرزمینی یا آن رودخانه نیز منبع آب آشامیدنی است، آنگاه نگران کننده است.
منبع: پایگاه خبری گلونی