اقتصاد ۲۴: اگرچه چندین دهه برای توسعه F-۱۵ طول کشید، اما خیلی زود جهان به پتانسیل جنگی این نوع هواپیماها پی برد. در سال ۱۹۱۱، تنها هشت سال پس از اینکه برادران رایت از زمین برخاسته بودند، ارتش ایالات متحده شروع به پرتاب بمب‌های آزمایشی از آسمان کرد. چند سال بعد، سربازان جنگ جهانی اول در آسمان با هواپیما‌های جنگنده مجهز به مسلسل در حال نبرد بودند.
همه چیز به سرعت پیش رفت. تنها ۶۰ سال بعد، هواپیما‌های تک موتوره اولیه به جت‌های جنگنده قدرتمند و شیک تبدیل شدند که می‌توانستند با سرعت بیش از ۶۰۰ مایل در ساعت (۹۷۰ کیلومتر در ساعت) پرواز کنند.
F-۱۵، این هواپیمای فوق‌العاده ایالات متحده، سال‌هاست که از اوایل دهه ۷۰ به آسمان بلند می‌شود و هنوز یک قطعه مهم از زرادخانه ایالات متحده است. به گفته نیروی هوایی ایالات متحده، این جنگنده دارای رکورد کامل رزمی با بیش از ۱۰۰ پیروزی و صفر شکست است.
ساخت یک جنگنده برتری هوایی
F-۱۵ ایگل یک هواپیمای جت کوچک و بسیار مانورپذیر است که برای انجام ماموریت‌های جنگی در هر شرایط آب و هوایی طراحی شده است. ماموریت اصلی آن حفظ برتری هوایی است. به عبارت دیگر، هدف نهایی آن شکست هواپیما‌های دیگر در نبرد‌های هوایی است.
نیروی هوایی ایالات متحده این هواپیما را پس از مشاهده میگ-۲۵، یک جت جنگنده قدرتمند که اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۷ از آن رونمایی کرد، به خدمت گرفت. جت جنگنده آمریکا در آن زمان، F-۴ فانتوم بود و در بحبوحه جنگ سرد، نیروی هوایی این کشور در اسرع وقت به یک هواپیمای مشابه نیاز داشت.
مک دانل داگلاس (اکنون با بوئینگ ادغام شده است) قرارداد پروژه جدید را برنده شد و چند سال بعد F-۱۵ تمام شده را تحویل داد. این شرکت از آن زمان تاکنون چندین تغییر در این هواپیما ارائه کرده است، زیرا تکنولوژی و نیاز‌ها تغییر کرده است.
جنگنده F۱۵ ای ایگل استرایک
F-۱۵ ایگل اصلی برای مقابله با اهداف هوا به هوا (سایر هواپیماها) طراحی شده بود. این هواپیما برای بمباران اهداف روی زمین ساخته نشده بود، زیرا نیروی هوایی می‌دانست که تجهیزات اضافی توانایی‌های رزمی هوایی هواپیما را به خطر می‌اندازد. اما زمانی که نیروی هوایی به یک بمب افکن جنگنده برای جایگزینی F-۱۱۱ قدیمی نیاز داشت تا زمانی که F-۱۱۷ رادارگریز جدید آماده شود، آن‌ها تصمیم گرفتند F-۱۵ را برای ماموریت‌های هوا به زمین اصلاح کنند. نتیجه، F-۱۵ استرایک ایگل با نام F-۱۵E بود.
استرایک ایگل جایگزینی برای F-۱۵ اصلی نیست، بلکه یک هواپیمای بمب افکن مکمل است. در کمال تعجب، این راه حل موقت، افتخار موجودی نیروی هوایی و یکی از بهترین بمب افکن‌های جنگنده‌ای بود که تا کنون ساخته شده است. در عملیات طوفان صحرا، استرایک ایگل ثابت کرد که می‌تواند با موفقیت در مقابل هواپیما‌های دشمن بجنگد، چندین هدف زمینی را مورد اصابت قرار دهد.
طراحی و ویژگی‌های F-۱۵
یک F-۱۵ دارای اکثر عناصری است که در یک هواپیمای جت معمولی خواهید یافت. این هواپیما دارای دو بال است که بالابر را ایجاد می‌کند، دارای تثبیت کننده‌های عمودی و افقی عقب و سکان‌هایی است که هواپیما را متعادل می‌کند و هدایت می‌کند، دارای موتور‌های جت توربوفن دوگانه در عقب هواپیما است که نیروی رانش ایجاد می‌کند.
تفاوت اصلی یک F-۱۵ با یک جت معمولی در نحوه تعادل این عناصر است. موتور‌های دوقلوی F-۱۵ (پرت اند ویتنی F-۱۰۰-PW-۲۲۰s یا ۲۲۹s) نسبت رانش به وزن بسیار بالایی دارند، به این معنی که نسبت به مقدار نیروی رانشی که تولید می‌کنند نسبتاً سبک هستند.
بدنه هواپیما نیز اگرچه بسیار قوی است، اما نسبتا سبک است. بال‌ها (ساختار‌های نگهدارنده داخل بال‌ها) از تیتانیوم ساخته شده‌اند که سبک‌تر و محکم‌تر از فولاد است و بیشتر پوسته‌ها از آلومینیوم سبک‌وزن است.
به گفته نیروی هوایی، هر موتور می‌تواند بین ۲۵۰۰۰ تا ۲۹۰۰۰ پوند نیروی رانش ایجاد کند. وزن معمولی F-۱۵C تنها ۴۵۰۰۰ پوند است، یعنی نیروی رانش آن در واقع بیشتر از وزن آن است! این به جنگنده اجازه می‌دهد حتی در هنگام بالا رفتن از ارتفاع، به سرعت شتاب بگیرد.
یک سیستم اویونیک چند ماموریتی F-۱۵ را از سایر هواپیما‌های جنگنده متمایز می‌کند. این شامل نمایشگر هدآپ، رادار پیشرفته، سیستم ناوبری اینرسی، ابزار پرواز، ارتباطات فرکانس فوق العاده بالا، سیستم ناوبری تاکتیکی و سیستم فرود ابزار است.
نمایشگر هدآپ خلبان تمام اطلاعات ضروری پرواز را که توسط سیستم یکپارچه اویونیک جمع آوری شده است، روی نمایشگر نشان می‌دهد. این نمایشگر که در هر شرایط نوری قابل مشاهده است، اطلاعات لازم برای ردیابی و نابودی هواپیمای دشمن را بدون نیاز به نگاه کردن به ابزار‌های کابین خلبان ارائه می‌دهد.
سیستم رادار پالس داپلر همه کاره F-۱۵ می‌تواند اهداف بلند پرواز را به بالا و اهداف کم پرواز را به پایین نگاه کند. این رادار می‌تواند هواپیماها و اهداف کوچک با سرعت بالا را در فواصل فراتر از برد بصری تا فاصله نزدیک و در ارتفاعات تا سطح درختان شناسایی و ردیابی کند. این رادار اطلاعات هدف را برای تحویل موثر سلاح به رایانه مرکزی تغذیه می‌کند. برای درگیری‌های نزدیک، رادار به طور خودکار هواپیما‌های دشمن را به دست می‌آورد و این اطلاعات روی صفحه نمایش نمایش داده می‌شود. سیستم جنگ الکترونیک F-۱۵ هم هشدار تهدید و هم اقدامات متقابل خودکار در برابر تهدیدات انتخاب شده را ارائه می‌دهد.
تسلیحات ایگل F-۱۵
ایگل F-۱۵ مملو از تسلیحاتی است که می‌تواند تقریباً تمام هواپیما‌های موجود را از بین ببرد. این موشک دارای هشت موشک هوا به هوا با طرح‌های مختلف است. این موشک می‌تواند ترکیب‌های مختلفی از موشک‌های هوا به هوای پیشرفته AIM-۱۲۰ (AMRAAMs)، موشک‌های AIM-۹L/M Sidewinder یا موشک‌های اسپارو AIM-۷F/M را حمل کند.
مدل‌های جنگنده F-۱۵
F-۱۵A: یک هواپیمای جنگی است برای اولین بار در جولای ۱۹۷۲ پرواز کرد. مانند F-۱۵C فعلی، این هواپیما برای یک خلبان طراحی شده است.
F-۱۵B: این هواپیمای آموزشی برای اولین بار در ژوئیه ۱۹۷۳ پرواز کرد. F ۱۵B دو صندلی می‌تواند دو خلبان را در خود جای دهد؛ یکی برای یک مربی با تجربه و دیگری برای یک خلبان در حال آموزش.
F-۱۵C: نسخه به روز شده F-۱۵A، نیروی هوایی F-۱۵C را در سال ۱۹۷۹ اضافه کرد. در F-۱۵C قدرت جنگ الکترونیک، قدرت موتور بیشتر و ظرفیت سوخت افزایش داده شده است.
F-۱۵D: این هواپیمای آموزشی دو سرنشینه مشابه F-۱۵C است.
F-۱۵E: یک جنگنده ترکیبی هوا به هوا و بمب افکن هوا به زمین که در سال ۱۹۸۸ وارد زرادخانه نیروی هوایی شد. بزرگترین تفاوت بین F- ۱۵C و F-۱۵E ایستگاه کابین خلبان اضافی F-۱۵E و قابلیت‌های بمباران آن است. همچنین تغییرات کوچک تری در سرتاسر هواپیما وجود دارد.
F-۱۵I تندر: نسخه اسرائیلی F-۱۵E
F-۱۵S: نسخه عربستانی F-۱۵E
F-۱۵J پیس ایگل: نسخه ژاپنی F-۱۵C
F-۱۵ اکتیو: F-۱۵ اکتیو یک جنگنده دو سرنشینه است که در تحقیقات ناسا استفاده می‌شود.