اقتصاد۲۴- «الهام وفائی» علاوه بر این، درباره چگونگی فعالیت بیمه تعاون در حوزه بیمه اتکایی نیز به سوالات خبرنگار پایگاه خبری خرد و کلان پاسخ داده است:
با اعمال تحریم همه جانبه علیه شرکت‌های بیمه، بیمه گران چگونه ریسک‌های موجود را توزیع می‌کنند؟
تحریم، بیمه گران خارجی را از کشور ما خارج کرده و این خود یک ریسک بزرگ برای بیمه گران ایرانی ایجاد کرده است. گرچه این روند، باعث شده است که توانایی شرکت‌های بیمه داخلی در زمینه شناسایی و پوشش ریسک‌های موجود نیز افزایش یابد. بیمه گران ایرانی در غیاب بیمه گران خارجی، دست روی زانوی خودشان گذاشته اند و با وجود همه سختی ها، شرایط را مدیریت می‌کنند.
یعنی در حال حاضر هیچ نگرانی از جهت پوشش ریسک‌های پذیرفته شده وجود ندارد؟
طبیعی است که هیچ شرکت بیمه‌ای در جهان نمی‌خواهد همه ریسک را نزد خودش نگه دارد، اما به هر حال بیمه گران، تحریم را مدیریت کرده اند. تحریم روی ظرفیت شرکت‌ها تاثیر گذاشت و شرکت‌های اتکایی داخلی زیادی نیز تاسیس شد.
این نشان می‌دهد که بازار بیمه در ایران، قابلیت توسعه را داشته است. اما نباید پنهان کرد که همه بیمه گران ما، نگران وقوع خسارت‌های بزرگ و فاجعه آمیز هستند. ما هیچ تصوری از ابعاد حادثه فاجعه آمیزی که ممکن است رخ بدهد، نداریم، بنابراین باید تا حد امکان برای وقوع آن آماده باشیم و مدیریت بحران فوق العاده بالایی پیدا کنیم. در این راستا قطعاً بیمه مرکزی می‌تواند نقش مهمی را برای آگاهی و آمادگی ایفا کند.
آیا در انعقاد قرارداد‌های اتکایی به این نگرانی توجه می‌شود؟
در حال حاضر چندین مدل قرارداد اتکایی گروهی وجود دارد که انتهای همه آن‌ها به بیمه مرکزی برمی گردد، بنابراین باید در این باره از بیمه مرکزی سوال شود که آیا بودجه کافی برای پوشش اتکایی این حجم از قرارداد در نظر گرفته شده است؟ واقعا اگر زلزله مشابه ترکیه در ایران رخ بدهد، آیا بیمه مرکزی می‌تواند پاسخگوی خسارت‌های ناشی از آن باشد؟ این سوالی است که باید پاسخ داده شود.
در صورت بروز خسارت فاجعه آمیز، شرکت‌ها می‌توانند به تعهدات خود عمل کنند؟
هر شرکتی که بیمه نامه‌ای صادر کرده است، قانونا باید پوشش اتکایی نیز برای آن تهیه کرده باشد و یا ریسک آن را به طور کامل نزد خود تحت پوشش قرار دهد؛ بنابراین می‌توان گفت که همه شرکت‌ها سهم خود از خسارت را پرداخت خواهند کرد، و حتم به یقین بیمه گران اتکایی نیز به این موضوع توجه لازم را دارند.
این روز‌ها گفته می‌شود که روابط اقتصادی ایران با کشور‌هایی مانند چین و روسیه ارتقا یافتته و عضویت ایران در پیمان شانگ‌های نیز نهایی شده است. آیا نمی‌تواند از ظرفیت بیمه گران در این کشور‌ها برای قرارداد‌های اتکایی استفاده کرد؟
تا حدودی قرارداد‌های حمایتی با بیمه گران روس چه از جانب بیمه مرکزی و یا قرارداد‌های گروهی واگذار شده است که این امر می‌تواند کمک بزرگی در انتقال ریسک به خارج از کشور باشد.
البته قرارداد با کشور‌هایی که نام بردید هم مشکلاتی دارد، چون آن شرکت‌ها نماینده‌ای در ایران ندارند. در سال‌های پیش از اوج تحریم، بیمه گران ایرانی با بیمه گران هندی، بنگلادشی، ترکیه‌ای و لبنانی همکاری داشتند و نمایندگان آن‌ها هم در کشور ما حاضر بودند. آن شرایط اکنون در کشور حاکم نیست، همچنین برخی کشور‌های همکار هم ظرفیت چندان زیادی برای قبولی اتکایی ندارند.
از سوی دیگر یک بار پس از برجام، ما تجربه همکاری با بیمه گران خارجی و سپس قطع یک طرفه همکاری از سوی آن‌ها را داشتیم که تجربه ناخوشایندی بود، بنابراین باید در ادامه همکاری با آن‌ها بیش از پیش دقت کنیم.
تعدد شرکت‌های بیمه اتکایی در کشور توانسته مشکلات این بخش را کاهش دهد؟
به هر حال توزیع ریسک میان چندین شرکت متعدد، مطلوب است، اما نکته‌ای در این میان وجود دارد و آن هم این است که برخی از این شرکت‌ها در پذیرش ریسک، سلیقه‌ای عمل می‌کنند. این که یک شرکت اتکایی برخی بیمه نامه‌ها را نپذیرد و یا در برخی رشته‌ها فعالیت نکند، باعث می‌شود همه فشار اتکایی روی بیمه مرکزی باشد.
واقعا این سوال مطرح است که چرا یک شرکت بیمه اتکایی، باید اجازه داشته باشد که یک بیمه نامه را نپذیرد؟ وقتی همه ابعاد یک قرارداد، صحیح است و نرخ آن هم اصولی است، چرا بیمه گر اتکایی می‌گوید که پذیرش این ریسک برای ما به صرفه نیست؟ به اعتقاد من، بیمه مرکزی باید جلوی ادامه این روند را بگیرد.
فعالیت بیمه اتکایی در شرکت بیمه تعاون چگونه است؟
شرکت بیمه تعاون، شرکتی جوان و در حال رشد است. ظرفیت نگهداری شرکت هم محدود است و در حال حاضر سهم مازاد، بیشتر به صورت قراردادی واگذار می‌شود. تلاش ما هم این است که واگذاری اتکایی میان چند بیمه گر باشد، نه منحصر به یک بیمه گر واحد.