اقتصاد۲۴- شیوا سپهری: جفت ارزهای فارکس مفهوم مهمی در بازار فارکس است که هر کس وارد این بازار میشود باید از آن اطلاع داشته باشد. مهم است بدانید که ارزش یک ارز در برابر ارز دیگر با استفاده از جفت ارزها سنجیده میشود که در بازار فارکس در دسترس هستند.
جفت ارز از دو بخش تشکیل شده است: ارز دوم که به آن "ارز قیمتگذاری شده" میگویند و ارز اول که به "ارز پایه" معروف است. قیمت نشان میدهد که برای خرید یک واحد از ارز پایه، چه مقدار از ارز دوم نیاز است.
بازار تبادل ارزهای خارجی با معاملات روزانهای به ارزش بیش از ۷.۵ تریلیون دلار بزرگترین و نقدترین بازار مالی جهان است که به عنوان بازار ارز یا فارکس (FX) شناخته میشود. معامله جفت ارزها رایجترین نوع معاملات در بازار فارکس است چراکه معامله در فارکس شامل خرید و فروش همزمان ارزها است. مثالهایی از این جفت ارزها شامل پوند بریتانیا و ین ژاپن (GBP/JPY) یا یورو و دلار آمریکا (EUR/USD) است.
جفت ارز چیست؟
وقتی یک معاملهگر در مورد جهت حرکت یک جفت ارز گمانهزنی و تحلیل میکند، در واقع در حال تحلیل ارز پایه است. معامله ارزها شامل دو مؤلفه است.
برای مثال، اگر شما پوند را در برابر دلار آمریکا (GBP/USD) خریداری کنید، شما بر روی افزایش ارزش پوند در مقابل دلار آمریکا سرمایهگذاری میکنید. در معاملات فارکس، سود و زیان معمولاً بر اساس ارزش ارز دوم بیان میشود.
جفت ارزهای اصلی کدامند؟
در بازار فارکس (FX)، چهار جفت ارز که بیشترین معامله را دارند به عنوان جفتهای اصلی شناخته میشوند. در حال حاضر، چهار جفت اصلی عبارتند از:
USD/EUR
USD/JPY
USD/CHF
USD/GBP
این چهار جفت ارز اصلی به گروه ارزهای دهگانه تعلق دارند و اصطلاحاً ارزهای تحویلپذیر هستند. با وجود اینکه این ارزها به طور قابل توجهی در حجم تراکنشهای اقتصادی مشارکت دارند، معاملهگران اغلب این ارزها را برای مقاصد سفتهبازی مبادله میکنند.
شرکتکنندگان در بازار به طور گسترده جفتهای اصلی با بیشترین حجم معامله را به عنوان نیروی محرک پشت بازار جهانی فارکس میدانند.
ارزهای USD، EUR، GBP، JPY و CHF پنج ارزی هستند که جفت ارزهای اصلی را تشکیل میدهند و تا سال ۲۰۲۱، همگی در بین هفت ارز با بیشترین حجم معامله قرار داشتند. حجم معاملات جفتهای USD/CAD، AUD/USD و NZD/USD به دلیل اقتصادهای مبتنی بر کالا، اغلب از حجم معاملات جفتهای USD/CHF و گاهی GBP/USD پیشی میگیرد.
دلایل محبوبیت معامله جفتهای اصلی چیست؟
ارزهای اصلی به دلیل حجم بالای معاملات معمولاً برای انتخاب در معاملات جذابتر هستند. چراکه افزایش حجم، اختلاف بین قیمت پیشنهادی خرید و قیمت درخواستی فروش معمولاً کمتر میشود. به این ترتیب حجم جفتهای اصلی بالاست و در نتیجه، آنها معمولاً اسپردهای کمتری نسبت به جفت ارزهای دیگر دارند و بیشترین تعداد معاملهگران را به خود جذب میکنند.
بیشتر بخوانید: پالیگان(MATIC) چیست و نقاط قوت و ضعف آن کدام است؟
اندازه موقعیتهای بزرگ و ورود و خروج آسان به بازار دو مزیت دیگر جفت ارزهای با حجم بالا برای معاملهگران است. چراکه خرید یا فروش ارقام بزرگ در جفتهایی با حجم پایینتر دشوارتر است و ضمنا در این موارد افراد بیشتری آماده خرید یا فروش در هر لحظه هستند.
چه عواملی بر نرخ جفت ارزهای اصلی تأثیر میگذارند؟
عرضه و تقاضا، تغییرات در نرخهای بهره شبانه توسط بانکهای مرکزی، دادههای اقتصادی و تحولات سیاسی از مهمترین عواملی هستند که بر جفت ارزها تأثیر میگذارند.
نرخ بهره
حفظ ثبات مالی و پولی وظیفه بانکهای مرکزی است که این هدف را از طریق تأثیرگذاری بر نرخهای بهره دنبال میکنند. وقتی بانک مرکزی یک کشور نرخ بهره شبانه خود را افزایش میدهد، معاملهگران و سرمایهگذاران تمایل دارند ارز با بازدهی بالاتر را بخرند که باعث افزایش ارزش آن ارز نسبت به سایر ارزها میشود. در نتیجه، تقاضا برای آن ارز افزایش مییابد.
دادههای اقتصادی
معاملهگران به گزارشهایی که عملکرد اقتصادی یک کشور توجه میکنند. شاخص مدیران خرید (PMI)، فروش خردهفروشی، تولید ناخالص داخلی (GDP)، دادههای اشتغال، قیمتهای خردهفروشی و دادههای CPI (تورم) از مهمترین شاخصهای اقتصادی هستند که بر نرخهای ارز تأثیر میگذارند.
سیاست
جنگها، انتخابات، فسادهای اقتصادی و تغییرات سیاسی همگی ناپایداری ایجاد میکنند که نتیجه آن در بازار ارز خارجی منعکس میشود. اقتصاد تحت تأثیر دولت است و دولت میتواند ارزش نسبی یک ارز را افزایش یا کاهش دهد.
نوسانات
به طور کلی، معاملهگران بر روی ارزهای نسبتاً پایدار موقعیتهای بزرگتری میگیرند و بر روی ارزهای پرنوسانتر موقعیتهای کوچکتری اتخاذ میکنند. هر یک از این جفتها ممکن است به دلیل نوسانات ناگهانی در نرخهای بهره، تغییرات قابل توجه در چشمانداز اقتصادی یا شرایط سیاسی ناپایدار دچار نوسان شوند. پیگیری صفحات خاص بازار برای دریافت آخرین اطلاعات و تحلیلها بسیار مهم است.
عرضه و تقاضا
از آنجایی که همه جفت ارزهای اصلی شناور هستند، عرضه و تقاضا تعیین میکند که هر یک چقدر ارزش دارند. بانکهای مرکزی ممکن است به دلیل تنظیم قیمتها مداخله کنند، اما معمولاً فقط برای جلوگیری از افزایش یا کاهش بیش از حد قیمتها که میتواند تأثیر منفی بر اقتصاد داشته باشد، چنین کاری میکنند.