اقتصاد24- آنچه مسلم است این است که ما در حال حاضر با تحریمهای گستردهای که دولت ایالات متحده علی رغم تعهد دولت گذشته این کشور در قالب برجام علیه کشورمان وضع کرده است مواجهیم. در حالیکه در سالهای گذشته سهمیه دو میلیون و 100 هزار بشکهای اوپک را داشتهایم اکنون تولید و صادرات نفت مان در خوشبینانه ترین وضعیت به زیر یک میلیون بشکه رسیده است. این وضعیت به معنای کاهش چشمگیر درآمدهای نفتی و واردات کالا است.
شاید برخی ساده اندیشانه گمان کنند که کاهش واردات امری مطلوب است. زیرا آنها فراموش میکنند که ما در بسیاری از صنایع برای تأمین ماشین آلات و نوسازی آنها ناگزیر از انجام واردات هستیم. دیگرانی هم هستند که میگویند این شرایط به افزایش اتکا به تولیدات داخلی منتهی می شود پس مطلوب است. خب نمی توان انکار کرد که در سالهای تحریم ما ناچار شده ایم در زمینه تولیدات مختلف به سمت تولید داخلی برای جایگزین کردن کالاهای وارداتی حرکت کنیم. چنانکه در صنایع دارویی این اتفاق افتاده است.
اما مسأله این است که تولید داخلی زمانی برای تولید کنندگان مقدور و به صرفه است که بتوانند بخشی از کالای تولیدی خود را صادر کنند. این همه چرخههایی هستند که به مبادلات بانکی نیازمندند. شاهراهی که نپیوستن به «افایتیاف» و قرار گرفتن احتمالی ایران در لیست سیاه اگر آن را مسدود نکند بسیار محدود خواهد کرد. دور ماندن از نظام جهانی به هر دلیل امکان صادرات کالا و خدمات از میان میرود، تولید در کشور عمق پیدا نمیکند و دسترسی به تکنولوژی مشکل میشود. بنابر این امیدواریم تصمیمگیری در این موضوع مهم نه به صرف ملاحظات سیاسی که بر اساس محاسبات اقتصادی صورت گیرد و منافع ملت و کشور در حال و آینده به بهترین وجه تأمین شود.