اقتصاد۲۴- احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «سهم ما این بار از جوایز بهترین‌های آسیا «نگاه شد». زل زدیم به جایزه گرفتن دیگران. مثل همیشه باز قصه «حق ما رو خوردن»، «توطئه و لابی بود»، «اینا با ما خوب نیستن»، «تا مثل عرب‌های خلیج فارس پول ندیم جایزه نمی‌گیریم»، «کنفدراسیون فوتبال آسیا فاسده»، «چیزی از ارزش‌های ما کم نشد» و ... را تکرار کردیم اما باز هم به ما جایزه ندادند!
در این که نهادهایی مثل فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا از سلامت برخوردار نیستند، کسی شک ندارد. در این که نیاز به لابی و چانه‌زنی هست، شکی نیست. در این که ما مدیران صاحب نفوذ اندکی در آسیا داریم، شکی نیست. در این که «علیرضا بیرانوند» تقریباً تنها بود، شکی نیست اما جایی که ثروت، شهرت و قدرت نفوذ این طور کنار هم قرار بگیرند، حتماً فساد شکل می‌گیرد اما وقتی همین نهاد در سال‌های گذشته چند جایزه به ایران داد هم همین حرف‌ها را زدیم؟ نکند آن موقع فدراسیون فوتبال ایران پول و رشوه داد؟ یا آن زمان فرشته‌های عادل و پاکدست مسئول انتخاب بهترین‌ها بودند؟
می‌گویند اولین شرط حل هر مشکلی «پذیرش» است. این که بپذیریم مشکلی هست. این دست حاشا کردن‌ها در همه ابعاد نشان می‌دهد ما همیشه دنبال عامل بیرونی هستیم که مشکلات را گردنش بیندازیم و خیال‌مان راحت شود که ما خوبیم و دیگران با توطئه و بد طینتی قصد ندارند اجازه بدهند جایزه بگیریم. این یعنی افتادن در دور باطلی که نهایت ندارد.
علیرضا بیرانوند یک ستاره تمام عیار در فوتبال آسیاست. بازیکنی که زندگی‌اش بیشتر به یک فیلم سینمایی هالیوددی - بالیوودی شباهت دارد. نیازی به تعریف و تمجید ندارد، عملکردش نشان می‌دهد که چه الماسی داریم اما او متولد ۱۳۷۱ است. سالی که پاس قهرمان باشگاه‌های آسیا شد! از آن سال تا امروز هیچ تیم باشگاهی از ایران جام باشگاه‌ها را فتح نکرده است. تیم ملی ایران هم آخرین بار در سال ۱۳۵۵ قهرمان جام ملت‌های آسیا شده است. سه سال قبل از آن که پدر علیرضا بیرانوند به دنیا بیاید! (طبق کارت ملی پدر بیرانوند متولد ۱۳۵۸ است.) چرا انتظار داریم وقتی در باشگاه‌ها و جام ملت‌ها عنوان کسب نمی‌کنیم جایزه بهترین بازیکن آسیا را به ما بدهند؟ حق دیگران نیست که این عناوین را به دست آورده‌اند؟
در سال‌های گذشته علی دایی، خداداد عزیزی، مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی از ایران این جایزه را برده‌اند. بازیکنانی که در عصر خودشان هیولا بودند. درست مثل ماجد عبدالله، کیم جو سونگ، هیده‌توشی ناکاتا، کازایوشی میورا، سرور جپاروف، احمد راضی و ... که کسی نمی‌توانست بر کیفیت آنها چشم بپوشد.
یادمان نرود که از سال ۲۰۱۱ به دلیل عدم استقبال بازیکنان شاغل در لیگ‌های اروپایی و آمریکایی از مراسم بهترین‌های آسیا، کنفدراسیون فوتبال آسیا بخش جایزه مرد سال آسیا را را به دو بخش بهترین فوتبالیست آسیایی شاغل در لیگ‌های آسیایی و بهترین فوتبالیست آسیایی شاغل در لیگ‌های غیر آسیایی تقسیم کرد که از نظر اهمیت جایزه بهترین بازیکن شاغل در لیگ‌های آسیایی به دلیل حضور برندگان جایزه در مراسم و دریافت جایزه خود از اهمیت بالاتری برخوردار است ولی گویای تمام حقیقت نیست.
بر اساس همین سیاست عجیب ستاره‌هایی مثل شین‌جی کاگاوا (منچستریونایتد)، یوتو ناگاتومو (اینترمیلان)، مایل جدینیاک(کرستال پالاس)، سون هیونگ مین (تاتنهام)، شین‌جی اوکازاکی (لسترسیتی) و ماکوتو هاسبه (اینتراخت فرانکفورت) هنوز «بهترین بازیکن فوتبال آسیا» نشده‌اند و جایزه حاشیه‌ای «بهترین بازیکن شاغل در لیگ‌های غیر آسیایی» را به دست آورده‌اند. یعنی اکرم عفیف که امسال بهترین بازیکن فوتبال آسیا لقب گرفت از بهترین‌های آسیا که در اروپا توپ می‌زنند، نادیده بهتر است؟ واقعاً این جایزه معتبر است؟ یعنی الان اکرم عفیف «بهترین بازیکن فوتبال قاره» است؟!
آخرین باری که ما این جایزه پر وسوسه را به دست آوردیم ۲۰۰۴ با علی کریمی بود. او بالاتر از علا هبیل بازیکن بحرین و شنسوکه ناکامورای ژاپنی که برای رجینا توپ می‌زد، ایستاد. در واقع تا قبل از ۲۰۱۱ این جایزه واقعی‌تر بود و برندگان می‌توانند ادعا کنند که واقعاً بهترین بازیکن قاره بودند. احتمالاً کسانی می‌گویند که چون دست‌مان به گوشت نرسیده حالا بهانه می‌آوریم «بو» می‌دهد.
علیرضا بیرانوند تنها دروازه‌بان ایرانی است که خودش را تا این مرحله بالا کشیده، اگر خطا نکنم هرگز نام هیچ دروازه‌بانی در میان سه گزینه نهایی بهترین بازیکن آسیا قرار نگرفته است. از این اتفاق باید خوشحال بود و او را تحسین کرد اما اگر جایزه می‌خواهیم به جای بهانه‌جویی و متهم کردن این و آن، باید در لیگ قهرمانان باشگاه‌های آسیا و جام ملت‌ها قهرمان شویم. علیرضا بیرانوند این جایزه را به دست نیاورد چون به تنهایی نمی‌توانست پرسپولیس و ایران را قهرمان کند.
«بی‌براری» اصطلاحی است که لُر زبان‌ها وقتی از تنهایی و بی‌کسی به تنگ می‌آیند به زبان می‌آورند. معادل بی‌برادری.»