اگر ویروس کرونا به جان دیکتاتوری‌ها بیفتد چه خواهد شد؟

 

اقتصاد ۲۴- رابرت کلی استاد روابط بین الملل دانشگاه پوسان در یادداشتی که در نشنال اینترست منتشر شده خطرات ورود کرونا به کشور‌های دیکتاتوری را برشمرده و گفته در این کشور‌ها نه فرهنگ و نه منابعی برای مقابل با چنین بیماری‌ای وجود دارد.

او در یادداشت خود گفته کشور‌های استبدادی نه منابعی برای مقابله با این بیماری همه‌گیر دارند، نه فرهنگ اجرایی درستی برای مقابله. کمک‌های خارجی و در صورت عدم موفقیت مقابله با بیماری، سرکوب، تنها راه مقابله با این طاعون در کشور‌های استبدادی خواهد بود.

با گسترش ویروس کرونا به ویژه در شرق آسیا، واکنش دولت‌هایی با سیستم‌های مراقبت بهداشتی ضعیف و شفافیت سوالی است که به ذهن همه متبادر می‌شود. سازمان ملل این موضوع را به عنوان یکی از نگرانی‌های مهم خود قلمداد می‌کند.

شایعاتی در رسانه‌ها به گوش می‌رسد که تعداد مبتلایان به این بیماری در چین بسیار بالاتر از اعدادی است که اعلام شده و در سیستم مراقبت پزشکی در چین تبعیض جدی وجود دارد. حزب کمونیست چین روی تصویری که در رسانه‌های خارجی از این حزب ترسیم می‌شود بسیار حساس است.

اخیرا یکی از چینی‌ها ویدئویی از خود منتشر کرده در آن می‌گوید: «زمانی که آنفلوانزا از آمریکا سر برآورد، همه آن را آنفلوانزای خوکی نامیدند و اسمی از آمریکا به میان نیامد، اما اکنون همه از ویروس چینی سخن می‌گویند.»

اگر مشکل شیوع کرونا به کشور‌های دیکتاتوری ادامه یابد، آن‌ها به طور فاحشی دروغ می‌گویند. اگر کرونا به آن‌ها رسیده باشد، واکنش اولیه، انکار آن است. به طور مشابه سیستم‌های مراقبت‌های پزشکی نیز در دهه‌های اخیر بسیار آسیب دیده است. مراقبت‌های پزشکی یا اصلا ارائه نمی‌شود یا با کمک‌های بشردوستانه خارجی تامین می‌شود.

به همین دلیل است که مثلا در کره شمالی نام مقابله با ویروس کرونا را «مبارزه برای بقای ملی» گذاشته است. پیونگ یانگ نه منابع کافی در دست دارد نه فرهنگ اجرایی درستی دارد. سناریوی مشابهی در کره شمالی در دهه ۱۹۹۰ و زمان قحطی شدید رخ داده بود. دولت فاقد صلاحیت و عمق اجرایی لازم بود و ایدئولوژی جایگزین غذا شده بود.

کمک‌های خارجی از سوی دولت رد می‌شد و نظارتی بر توزیع و اطمینان از عدم سرقت این کمک‌ها وجود نداشت. در پایان این دهه یک تا دو میلیون نفر در اثر گرسنگی جان باختند. این اتفاق در دوران کیم جون ایل پدر رهبر کنونی کره شمالی رخ داد.

رهبر جدید امنیت غذایی محدود را به عنوان یکی از اهداف رژیمش در نظر گرفته و دلیل این کار نه نگرانی برای مردم بلکه حفظ امنیت نظامش بوده است. مردم گرسنه و نا امید احتمال شورش و اعتراضات بیشتری دارند، چون چیزی برای از دست دادن ندارند.

شیوع کرونا در چین نیز می‌تواند امنیت رژیم کره را به خطر بیاندازد. مهمترین نگرانی در این نوع حکومت‌ها قطعا امنیت رژیم است. هم شورش داخلی و پارانویا نسبت به کمک‌های خارجی در این نوع نظامات به معنای سرکوب هرچه بیشتر قربانیان کرونا و ایزوله کردن شدید آن‌ها برای مدت طولانی به جای دریافت کمک‌های خارجی خواهد بود.

سال‌هاست رییس جمهور کره جنوبی پیشنهاد کمک برای ایجاد موازنه قوا و در راستای تلاش‌هایش برای خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی را مطرح کرده است. کره شمالی همیشه این کمک‌ها را رد کرده است. کمک‌های بشردوستانه از خارج کره شمالی نیز با قوانینی همراه است که مانع از سوء استفاده‌های رژیم از این کمک‌ها نشود.

غالبا گفته می‌شود کشور‌های اقتدارگرا و تمامیت خواه در پروژه‌های فردی و متمرکز خوب عمل می‌کنند، اما در پیشرفت‌های اجتماعی عمومی ضعیفند. به عبارت دیگر این دولت‌ها می‌توانند تعداد زیادی کارگر را با حقوق پایین و به طور وحشیانه‌ای بسیج کنند تا پروژه‌های خاصی که برای ان‌ها پرستیژ به همراه دارد را به سرعت پیش ببرند.

امروز این سیستم را در واکنش‌های چین به ویروس کرونا می‌بینیم. پکن ظرف مدت ده روز دو بیمارستان جدید در نزدیکی ووهان احداث کرد، اما اقداماتی که نیازمند آزادی، ابتکار عمل، شفافیت و صلاحیت بروکراتیک باشد از دست این دولت‌ها ساخته نیست، به همین دلیل به محض شیوع یک بیماری واگیر در کشوری نظیر کره شمالی، ضعف خدمات دولتی نمایان می‌شود. کره شمالی فاقد پزشک، بیمارستان، منابع دارویی، دستگاه‌های پزشکی مدرن و روش‌های پیشگیری از شیوع بیماری است. به همین دلیل رژیم به درستی تشخیص داده که مقابله با ورود این بیماری به نوعی برای بقای نظام ضروری است، در نتیجه سرکوب بهترین دارویی است که این نظامات در دست دارند.