اقتصاد۲۴ - دبیر انجمن سازندگان قطعات خودرو، با اشاره به اینکه در دهه هشتاد صادرات بسیار خوبی در صنعت خودرو وجود داشت، تاکید کرد: در حال حاضر دنا پلاس خودرویی است که به راحتی می‌توانیم آن را صادر کنیم، زیرا دارای استاندارد آلایندگی یورو پنج بوده و بازار بسیار خوبی در کشورهای مشترک‌المنافع دارد. در این صورت خودروساز نیز مانند صنعت فولاد می‌تواند از طریق کانال‌های مختلف، ارز حاصل از صادرات را به کشور باز گرداند.
مازیار بیگلو با بیان اینکه دو نوع زیرساخت معیوب در قطعه سازی وجود دارد گفت: وقتی زیرساخت مالی قطعه سازان به دلیل قیمت گذاری دستوری معیوب می‌شود، قطعه ساز برای اینکه بتواند بر روی تکنولوژی مورد نیاز سرمایه گذاری کرده و مواد و ماشین آلات موردنیاز را تهیه کند، با مشکل مواجه می‌شود و این موضوع حقیقت بازار جهانی است. در نتیجه از بازار جهانی که به سمت جلو حرکت می‌کند عقب می‌مانیم و این عقب افتادگی در یک دهه اخیر به قدری افزایش یافته که به راحتی جبران نمی‌شود.
وی افزود: برخی مزایای رقابتی که نعمات خدادادی به شمار می‌روند از ما گرفته شده است. به عنوان مثال در کشور معادن آهن بسیار خوبی داریم، اما قیمت گذاری آهن بر مبنای قیمت جهانی انجام شده است، در حالی که در کشور‌هایی مانند چین، ترکیه و کره جنوبی که صادرات قابل توجه قطعه به تمام دنیا دارند، برای قطعه سازان داخلی خود یک یارانه به طور میانگین ۴۰ درصدی بر روی مواد اولیه خود قرار داده‌اند.
بیشتر بخوانید: قرعه کشی طرح فروش مشارکت در تولید محصولات ایران خودرو
دبیر انجمن سازندگان قطعات خودرو، با بیان اینکه تمام نظام اقتصادی کشور بر خام‌فروشی بنیان گذاری شده است، اظهار کرد: این مساله از عواملی به شمار می‌رود که صادرات را عقب انداخته و قطعه ساز نیز در جهت رفع آن اقدام موثری انجام نداده و به دنبال قیمت گذاری مواد اولیه نرفته است. یکی از دغدغه‌ها و چالش‌های اصلی با مجلس قبلی و کنونی و وزرای دولت نیز موضوع قیمت گذاری ثروت ملی بر مبنای دلار است. در واقع نظام اقتصادی و حاکمیتی کشور ریال را قبول ندارد و نتیجه آن مشکلات اقتصادی کنونی است.
به گفته وی، در صورت مرتفع شدن تمامی مشکلات یاد شده، تا زمانی که قطعه سازان از ترس مسایل و مشکلات پیش رو، بازار صادراتی را به عنوان بازار قبول نداشته و محصولات خود را تنها به خودروسازان داخلی بفروشند، وضعیت حال حاضر بهبود نخواهد یافت.
بیگلو با بیان این که وقتی دولت در صنعت فولاد صد در صد سهام، اما در خودروسازی هفده درصد سهام را دارد، بدیهی است که تلاش می‌کند سود را به سمتی ببرد که در آن صد در صد سهام را دارد، تصریح کرد: نتیجه این می‌شود که با قیمت گذاری دستوری، خودروساز تضعیف شده، اما هرگز این قیمت‌گذاری بر روی فولاد اعمال نمی‌شود. فولادی‌ها در بازار جولان می‌دهند و محصول خود را با هر قیمتی که می‌خواهند در بازار عرضه می‌کنند و سود صددرصدی آن عاید دولت می‌شود. از سوی دیگر خودروساز به زیان‌دهی می‌افتد و در نتیجه خودروساز، قطعه‌ساز و مردم ناراضی هستند.
وی ضمن بیان این که ما مزایای رقابتی خود مانند معادن آهن، پتروشیمی و حتی منابع انسانی را به صورت آگاهانه از بین برده‌ایم، تصریح کرد: دولت نیز در این میان به فکر تامین ارز است، اما تامین ارز تنها از سمت فولاد محقق نمی‌شود، بلکه از سوی خودروساز و قطعه‌ساز نیز قابل تحقق است.
بیگلو با اشاره به تدوین برنامه چشم انداز ۱۴۰۴ صنعت خودرو در سال ۹۴ عنوان کرد: اگر تحریم‌ها اعمال نمی‌شد و برجام در جای خود باقی می‌ماند، طبق این چشم انداز، هدف گذاری صادرات در سال ۱۴۰۴، شش میلیارد دلار قطعه بود که قادر بودیم دست کم ۸۰ درصد این میزان را محقق کنیم. به عنوان مثال شرکت‌های پژو و رنو متعهد شده بودند ۳۰ درصد از قطعات خودرو‌های داخلی خود را از طریق واردات قطعه از ایران تامین کنند که این کمک بزرگی به صنعت و اقتصاد بود.
وی با یادآوری اینکه در شش ماهه نخست سال گذشته، حدود ۷۵۰ میلیون دلار صادرات قطعه داشتیم، خاطرنشان کرد: متاسفانه کیفیت صادرات چندان مطلوب نیست، زیرا حجم زیادی از این صادرات، قطعات ریخته‌گری خام بوده است.
دبیر انجمن قطعه سازان با اشاره به اینکه منابع انسانی کشور در حوزه تکنولوژی بالقوه بسیار عالی عمل می‌کنند، بیان کرد: با توجه به اینکه صنعت خودروسازی تضعیف شده و به این ترتیب نمی‌توان حقوق و دستمزد شایسته‌ای را به نیرو‌های متخصص اختصاص داد، بسیاری از مهندسان که به صنعت قطعه سازی و خودروسازی ورود کرده و در آن پیشرفت می‌کنند، به دلیل نارضایتی از سطح درآمد خود یا به سراغ صنایع دیگر می‌روند یا از ایران مهاجرت می‌کنند.
وی با اشاره به اینکه رابطه صنعت و دانشگاه در بخش قطعه سازی بسیار ضعیف است، اذعان کرد: رابطه صنعت با بخش نانوتکنولوژی و شرکت‌های دانش بنیان نیز بسیار ضعیف است. همه این موارد دست به دست یکدیگر داده و موجب شده‌اند تا امروز در حد میانگینی از نظر منابع تکنولوژیکی قرار گیریم. این در حالی است که در سال ۸۵ تا ۹۰ شرایط بسیار خوبی را شاهد بودیم.