شعار‌های دانشجویان مجوزی برای ورود به دانشگاه نیست؛ کسی حق خشونت ندارد/ حمله به دانشگاه محکوم است ولو به اسم دفاع از دین و ولایت باشد

اقتصاد۲۴- در سال ۱۳۷۸، گروهی از لباس شخصی‌ها و ماموران نیروی انتظامی به کوی دانشگاه تهران حمله کردند و بسیاری از دانشجویان معترض را مورد ضرب و شتم قرار دادند. دو هفته بعد از این حادثه، رهبر انقلاب دانشجویان آسیب دیده - از جمله دانشجویی که در این حمله یک چشم خود را از دست داده بود- را به یک نشست دعوت و از آن‌ها دلجویی کردند.

با توجه به وقایع شب گذشته که طی آن حادثه مشابهی این بار در دانشگاه صنعتی شریف رخ داد و گروهی برخلاف مصوبه مجلس در ممنوعیت ورود افراد مسلح و نیرو‌های نظامی و انتظامی به دانشگاه ها، وارد "شریف" شدند و به ضرب و شتم دانشجویان پرداختند، مناسبت دارد سخنان رهبر معظم انقلاب بعد از حوادث کوی دانشگاه را بازخوانی کنیم:

حرفهاى گفتنى زياد است؛ اما مطلبى كه از نظر من مهم تر از همه است و ذهن مرا مشغول كرده، حمله به خوابگاه جوانان و دانشجويان است. این حادثه تلخ، قلب مرا جریحه‌دار کرد؛ حادثه غیرقابل قبولى در جمهورى اسلامى بود. حمله به منزل و مأوا و مسكنِ جمعى - بخصوص در شب يا در هنگام نماز جماعت - به هيچ وجه در نظام اسلامى قابل قبول نيست.

بیشتر بخوانید: درگذشت دختر جوان دل ما را هم سوزاند/ ایجاد اغتشاش برنامه ریزی شده بود

جوانان اين كشور - چه دانشجويان و چه غير دانشجويان - فرزندان من هستند و هرگونه چيزى كه براى اين مجموعه‌ها مايه اضطراب و ناراحتى و اشتباه در فهم باشد، براى من بسيار سخت و سنگين است. هرکسى بوده، فرق نمى‌کند؛ چه در لباس نیروى انتظامى، چه در غیر آن. مسلماً با کسانى‌که در نظام جمهورى اسلامى تخلّف مى‌کنند، باید برخورد شود؛ اما با كسى كه تخلّفى نكرده است؛ كسى‌كه در خانه خود در حال استراحت است، آن هم در محيط جوان دانشجويى، كار بسيار خطا و ناروايى است اگر برخورد شود.

این که صد نفر یا دویست نفر از کوى دانشگاه خارج شدند و حرفهایى زدند و شعارهایى دادند، بهانه و مجوّزى نمى‌شود براى این‌که کسانى، در هر لباس و با هر نامى، وارد آن محیط شوند و کارهاى ناروایى انجام دهند؛ بخصوص وقتى كه نام مقدّس نيروى انتظامى در ميان مى‌آيد، عملى كه موجب شود نيروى انتظامى بدنام گردد، قضيه را سخت‌تر مى‌كند. شما مى‌دانيد كه امروز نيروى انتظامى در اطراف كشور، در جاده‌ها، در مرزها، در برخورد با اشرار، چه جانفشانيهايى مى‌كند و چه زحماتى مى‌كشد. چقدر از اينها براى حفظ امنيت ما، جان خود را از دست مى‌دهند. با اين حال، به‌وسيله چند نفر عملى انجام شود كه چهره اين خدمتگزاران در نظر بعضى تيره گردد؛ آيا اين انصاف است؟!

... وقتي هيجانات كور، پا وسط بگذارند، دشمن فورا استفاده خواهد كرد. بارها گفته‌ام، باز هم تكرار می ‌كنم، من معتقدم كه جوان مملكت بايستی در همه ميدان‌ها حضور و آمادگی داشته باشد، منتها با انضباط. اينگونه حركاتی كه ملاحظه شد کسانی به دانشگاه حمله کنند، ناشی از بی‌انضباطی است. با هر نامی انجام بگیرد، غلط و محکوم است. اگر با نام دفاع از دین هم انجام بگیرد، غلط است، اگر با نام دفاع از ولایت هم انجام بگیرد، غلط است. مگر من بار‌ها نگفته‌ام که در اجتماعات کسانی که مخالفند، هیچ‌کس نباید رفتار خشونت‌آمیز داشته باشد، چون این، دشمن را خوشحال می‌کند. بار‌ها ما این حرف را گفتیم، چرا گوش نکردند؟!

چرا گوش نمي‌كنند؟! حتي اگر يك چيزي كه خون شما را به جوش مي‌آورد، مثلا فرض كنيد اهانت به رهبری كرده‌اند، باز هم بايد صبر و سكوت كنيد. اگر عكس من را هم آتش زدند و يا پاره كردند، بايد سكوت كنيد... .