کنفرانس مونیخ چه پیام‌هایی برای ایران داشت؟

اقتصاد۲۴- امسال کنفرانس مونیخ بدون حضور مقامات دولتی ایران برگزار شد. در حقیقت برگزار کنندگان ایران و روسیه را در یک کفه قرار دادند و از مقامات این دو کشور برای حضور در این کنفرانس امنیتی دعوت نکردند. اما به جای آن؛ بخشی از چهره‌های مخالف خارج از کشور، به این نشست رفتند و در سخنرانی‌هایی خواستار تحریم علیه ایران و سپاه پاسداران شدند.

سخنگوی وزارت امور خارجه در واکنش به این اقدام عجیب نوشت: آنانی که ۴۴ سال حضور بی‌نظیر اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان در حمایت از کشور، انقلاب و رهبری خود را نادیده می‌گیرند و به سراغ چند دلقک بی‌هویت می‌روند، به دموکراسی اعتقاد ندارند.

در  گفتگو با مهدی مطهرنیا کارشناس مسائل بین الملل به بررسی این اتفاق پرداخته شد که در ادامه می خوانید:

مهدی مطهرنیا در مورد کنفرانس مونیخ و دعوت از اپوزیسیون گفت: کنفرانس امنیتی مونیخ مجمع جهانی غیر دولتی است و بر اساس این معنا هیچ دولتی در جهان در برابر آن مسئولیت حقوقی ندارد. بر این نکته باید توجه کنیم که از منظر ایجاد فضای برخورد با این کنفرانس در نظام فکری حاکم بر تهران این چالش عظیم وجود دارد.

مهم ترین کنفرانس امنیتی در جهان به ویژه در عصر قدرتمند شدن کنشگران سیاسی فراملی است. به گونه ای که روسای دولت ها چه در جایگاه پادشاه و رییس جمهور یا نمایندگان پارلمان و افرادی مانند زاکربرگ و ایلان ماسک در آن شرکت می کنند. در دوره های قبل از ایران هم افرادی مانند محمدجواد ظریف یا حسین امیرعبداللهیان در آن شرکت کرده اند. این بار رسما اعلام شده که از ایران دعوت به عمل نمی آید.

در همان هنگام از رهبران اپوزیسیون ایران که چهره های شناخته شده ای هستند، دعوت به عمل می آید و اگر چه گفته می شود آنها خود ثبت‌نام کرده اند، اما قرائن نشان می دهد که آنها دعوت شده اند و سناتوری مشهور در پنل تخصصی در کنار آنها می نشیند و یا نماینده ای از آلمان به عنوان نزدیک‌ترین شریک تجاری ایران، در آن مشارکت دارد.

بعد از نشست جورج تاون و تحولات دیگر در عرصه بین المللی مانند اخراج ایران از کمیسیون بین المللی زنان و حتی دیرتر از اینها؛ تشکیل نشست ورشو و ایجاد ده کمیسیون در خصوص مسائل ایران و آنچه در شهرهای بزرگ ایران رخ داده است، نشست مونیخ و دعوت از این افراد پیام های اشکاری می تواند داشته باشد و نباید آن را نادیده انگاشت و از کنار آن گذشت.

مطهرنیا تاکید کرد: نمی توان با حمله و تجزیه و تحلیل های ناهمگون و بدون مبدا و مقطع و هدف تعریف شده علمی بر اساس معیارهای پذیرفته شده منطقه ای،‌ آنها را نادیده انگاشت. مردمان در زمانه کنونی با توجه به تبادل آزاد اطلاعات به نسبت گذشته زمینه هایی را پیدا می کنند که در باب آنچه گفته شده است بیاندیشند و بعد این اندیشه روی رفتار و عملکرد آنها تاثیر بگذارد.

کنفرانس امنیتی مونیخ را نمی توان به دلیل اینکه کشورهای دیگر در ارتباط با ایران اثر می گذارند، غیر مشروع دانست. این وضعیت نیازمند یک نگاه مسئولانه به پیدارنده و پیدار است.

او در مورد اقدامات احتمالی در آینده در قبال ایران و از سوی غرب توضیح داد: این اقدامات از قبل شروع شده است. در زمانی که جمهوری اسلامی ایران در ارتباط با نظام بین الملل رویکردهای نفع گرایانه خود را تجویز می کند بالطبع طرف مقابل درست یا نادرست به تجهیز نیروی خود علیه حرکتی می پردازد که ادعای نابودی آن را دارد. مساله برخورد ایران با امریکا نیست. ایران در منطقه؛ در برخورد با نظام بین الملل و در داخل با چالش رو به رو است. لذا بعد از یک مدتی همگرایی بین این لایه‌ها به وجود می آید که اثراتی از خود به جا می‌گذارد.

این کارشناس مسائل بین الملل در مورد واکنش ایران به دعوت از اپوزیسیون در کنفرانس مونیخ گفت: ایران همواره آنچه را که رخ می‌دهد بر اساس مفهوم توطئه های دشمن معنا می‌کند. دشمن و آنچه که دشمن انجام می دهد به دنبال نفع و رودررویی است.

دشمن اگر اینکارها را نکند دشمن نیست. آنچه مهم است اینکه ما چگونه عمل کرده‌ایم که دشمن می‌تواند به راحتی آنچه را می خواهد به انجام برساند. میزان موفقیت دشمن در هر هدفی بیش از آنکه به قدرت دشمن برگردد به ضعف کسانی که دشمن علیه شان عمل می کند باز می‌گردد. از این رو است که جمله معروف آیت الله خمینی مطرح می شود که امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند. زمانی آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند که در درون کارها درست انجام شود.

او در مورد موضوعات مطرح شده در نشست مونیخ در زمینه تحریم ایران و تحریم سپاه پاسداران توضیح داد: ادبیاتی که امروز ساخته می شود در حال ایجاد فضای معنادار برای گسترش تحریم سپاه پاسداران توسط ایالات متحده به کل جبهه غرب است. اگر این مسیر طی شود؛ این امر هم احتمال رخداد دارد. فلذا باید بر این نکته تاکید کرد که هیچ چیز در جهان بی اثر نیست. در چنین جهانی آیا می‌توانیم انتظار داشته باشیم آنچه در صحن نشست مونیخ مطرح می‌شود، اثری نداشته باشد.