آیا نمک می‌تواند فقر را کاهش دهد؟

اقتصاد۲۴-به نقل از الجزیره، در منطقه لا گواجیرا در کلمبیا، استخراج نمک زمانی به عنوان "oro blanco" یا «طلای سفید» شناخته می‌شد و راه نجات بومیان محلی Wayuu بود. امروزه صنعت نمک با رکود و افت شدیدی مواجه است که چالشی مهم برای ریاست دولت گوستاوو پترو (Gustavo Petro) ایجاد می‌کند.

تاریخچه استخراج نمک

لاگواجیرا، شمالی‌ترین منطقه آمریکای جنوبی، به دلیل آب‌وهوای خشک و بیابانی، شرایط ایده‌آلی برای تولید نمک دارد. جوامع بومی مدت‌هاست که نمک را از حوضچه‌های ساحلی برداشت می‌کنند، سنتی که به دوران پیش از استعمار اروپا برمی‌گردد. امروزه ساکنان وایو به این کار فشرده ادامه می‌دهند.

مندوزا در حومه Manaure، در یک سکونتگاه غیررسمی که بر روی یک حوض نمک ساخته شده است زندگی می‌کند. او تخمین می‌زند که در مجموع ۱۷۰ خانواده در آنجا زندگی می‌کنند که همگی آن‌ها نمک استخراج می‌کنند. آن‌ها روزانه حدود ۵ دلار درآمد دارند.

انحطاط اقتصادی و فقر

با وجود ثروت طبیعی لاگواجیرا، این منطقه از فقر رنج می‌برد. صنعت نمک با پتانسیل تولید سالانه یک میلیون تن، در سال ۲۰۲۳ تنها ۲۰۵ هزار و ۲۰۴ تن تولید داشت که منجر به کسری اقتصادی قابل توجهی شد. این منطقه یکی از بالاترین نرخ‌های فقر را در کلمبیا دارد و بیش از ۶۵ درصد جمعیت آن در فقر زندگی می‌کنند. این امر اثرات مخربی از جمله میزان بالای مرگ‌ومیر ناشی از سوء تغذیه در میان کودکان داشته است.

سوء مدیریت و فساد در صنعت

افول صنعت نمک لاگواجیرا را می‌توان به سوء مدیریت و فساد ردیابی کرد. معادن نمک که در ابتدا توسط دولت ملی اداره می‌شد، در سال ۲۰۰۲ به یک شرکت عمومی-خصوصی به نام Maritime Salt Flats of Manaure (SAMA) واگذار شد.

با این حال، شرکت سما با انباشته شدن بدهی بیش از پنج میلیون دلار و مواجهه با اعتصابات طولانی‌مدت کارگران به دلیل دستمزد‌های پرداخت‌نشده، برای کسب سود تلاش کرده است.

بیشتر بخوانید:در سه سال جمعیت فقیر ایران دو برابر شد

منتقدان، از جمله رهبران محلی Wayuu، این مسائل را به نگهداری ضعیف زیرساخت‌ها و فساد نسبت می‌دهند. ادعا‌هایی مبنی بر استخراج و فروش غیرقانونی نمک مربوط به افراد وابسته به سما وجود دارد که تلاش برای احیای این صنعت را پیچیده‌تر می‌کند.

مداخله دولت

در پاسخ به این بحران، در ماه مه، دولت چپ‌گرای پترو از طرحی برای سرمایه‌گذاری ۶۱ میلیارد پزو (تقریباً ۱۵ میلیون دلار) در بخش نمک لنگان لاگواجیرا با هدف به دست آوردن منافع کنترلی و احیای صنعت پیشنهاد کرده است. پترو این سرمایه‌گذاری را بخشی از یک استراتژی گسترده‌تر برای رسیدگی به مسائل اقتصادی و زیست محیطی در لاگواجیرا، از جمله کمبود آب و فقر می‌داند. با این حال، این طرح با تردید‌ها و مخالفت‌ها، با نگرانی در مورد شفافیت و مدیریت مؤثر مواجه است. پس از این سرمایه‌گذاری ۱۵ میلیون دلاری در سما، دولت ۵۰.۱ درصد از سهام این شرکت را به دست می‌آورد.

تعهد دولت کلمبیا برای رسیدگی به بحران انسانی منطقه از طریق صنعت نمک همچنان بحث‌برانگیز است. طرح پترو در کنگره کلمبیا در حال بررسی است. اما کارگران و حامیان نمک محلی هشدار دادند که برای موفقیت، این طرح باید با سوء مدیریتی که صنعت را به زانو درآورده است، مقابله کند.

احیای صنعت نمک لاگواجیرا یک آزمون حیاتی برای دولت کلمبیا است. موفقیت طرح پترو به پرداختن به مسائل ریشه‌دار سوء مدیریت، فساد و حصول اطمینان از اینکه سرمایه‌گذاری‌ها منجر به منافع ملموس برای مردم وایو می‌شود، بستگی دارد.