بشار اسد ، رئیس‌جمهور سوریه و یکی از چهره‌های بحث‌برانگیز خاورمیانه، مسیری غیرمنتظره را از چشم‌پزشکی به ریاست‌جمهوری پیموده است. پس از مرگ ناگهانی برادرش و تغییر مسیر زندگی‌اش، او به قدرت رسید و نزدیک به دو دهه با وعده اصلاحات و کنترل شدید بر کشور، در رأس حکومت باقی مانده است. اما جنگ داخلی، بحران‌های انسانی و شایعات اخیر درباره فرار او، سرنوشت بشار اسد را به یکی از معماهای سیاسی منطقه تبدیل کرده است.
هفت اکتبر زمانی که آتش جنگی جدید در خاورمیانه جرقه زد، نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی با آغاز حمله به نوارغزه خبر از خاورمیانه جدید داد. پس از گذشت یکسال از این جنگ ویرانگر و حمله به لبنان، تنها هشت روز لازم بود که تروریست‌ها در سوریه به دروازه‌های دمشق برسند.
توماس فریدمن ستون‌نویس نیویورک‌تایمز زنگ‌خطر یک بحران زیست‌محیطی را نه تنها در مورد سوریه، بلکه در سرتاسر خاورمیانه به صدا در آورد. فریدمن به مدرکی استناد کرد که بر اساس آن سفارت آمریکا در سوریه به خشکسالی ویرانگری اشاره می‌کند که از سال ۲۰۰۶ آغاز شده و تاکید دارد یک میلیون نفر از این بحران بی‌سابقه آسیب دیده‌اند.
سرنگون کردن مجسمه حافظ اسد در مرکز شهر حماه که به تازگی به تصرف مخالفین درآمده است . این شهر دیروز از کنترل دولت سوریه خارج شد. مجسمه های حافظ اسد رئیس جمهوری سابق و پدر بشار اسد رئیس جمهوری فعلی در همه شهرهای سوریه به عنوان نماد دولت شناخته می شوند
تحلیلگران براین باورند که دولت سوریه باید کنترل امور را در دست گرفته و قدرت نهادی خود را تثبیت کند. در این بازه زمانی رویکرد دمشق موجب خواهد شد تا متحدانش یعنی ایران و روسیه بتوانند از جبهه‌های درگیر فاصله گرفته و برای حمایت از این کشور در برابر شورشیان مشارکت جدی‌تری داشته باشند.
شورشیان سوریه پس از تصرف شهر حلب درحال از بین بردن سردیس‌ها و مجسمه‌های روسای جمهوری سوریه هستند. در یک ویدئوی منتشر شده شورشیان پس از قطع سر مجسمه حافظ اسد رئیس جمهور پیشین سوریه و پدر بشار اسد با آن فوتبال بازی کردند.
رابطه میان سوریه و روسیه که در سال‌های اخیر به یک ائتلاف مستحکم تبدیل شده است، اکنون وارد مرحله‌ای حساس شده است. تلاش‌های روسیه برای نزدیکی بیشتر دمشق به آنکارا و هم‌راستایی دیدگاه‌های دو کشور، سوالات جدیدی را در خصوص تحولات آینده سوریه مطرح می‌کند.
زنجیره رخداد‌های غافلگیرانه در خاورمیانه تا همینجا که به سوریه کشیده شده، تمام نخواهد شد. ممکن است دامنه آن بزودی تا عراق هم کشیده شود. در نگاه واقع‌گرا می‌توان سمت و سوی این رخداد‌ها را به تنش میان ایران و غرب و منازعه تل‌آویو و تهران پیوند زد.