ناگفته های گلشیفته فراهانی از تعرض به ریحانه پارسا و زهرا امیرابراهیمی

اقتصاد۲۴ - گلشیفته فراهانی اخیراً در رومی که در اپلیکیشن کلاب هاوس در مورد تعرض یک کارگردان به ریحانه پارسا تشکیل شده بود، درباره موضوع تجاوز در سینمای ایران صحبت کرد و با ریحانه پارسا ابراز همدردی کرد و گفت: «من هم هم درد ریحانه ام. من هم در همان جامعه‌ای بزرگ شدم که تو تاکسی و اتوبوس و جامعه اذیت و آزار‌های جنسی را دیدم، اما آدم باید از این درد و رنج و خشم آزاد بشود. معمولا جزیره‌های آتشفشانی خیلی حاصل خیزاند. ریحانه پارسا خیلی برایم عزیزه و نمی‌دانم چجوری این فشار و این اقیانوس درد را تحمل می‌کند.»

گلشیفته فراهانی در ادامه گفت: من همیشه فکر می‌کنم ما آدم‌هایی که این طرف زندگی می‌کنیم همه از یک پل یکسان رد شدیم و در این موضوع یک درد مشترک داریم و این درد مشترک ما را ناخودآگاه به هم نزدیک می‌کند. خودم، زهرا امیر ابراهیمی و همه از همین پل صراط رد شدیم. من وقتی از ایران آمدم بیرون، نابود بودم. مثل یک سطل زباله بودم و وضعیت خیلی خیلی بدی داشتم.

خیلی‌ها را باید می‌بخشیدم. خشم داشتم و از خیلی‌ها خشم داشتم و این درد و خشم خیلی پیچیده بود. آتشتفشان تمام آن سال‌ها فوران کرد و خیلی کار‌هایی که انجام شد پایه اش خشم و درد بود. اما از یک جایی به بعد آدم می‌گوید بروم یک گوشه این جزیره آتشفشانی و گندم بکارم و آدم شروع می‌کند به ساختن و در مقابل تمام بدی‌ها و ناحقی‌هایی که در کودکی و نوجوانی ما شده الان وقتشه که اولیا و پدر مادر خودمان باشیم. پدر مادری که خودمان می‌خواهیم انتخاب کنیم باشیم و کشوری که می‌خواهیم انتخاب کنیم برای خودمان باشیم و آن چیزی را درون خودمان بسازیم که آن‌ها نتوانستند بسازند.

گلشیفته در ادامه خطاب به ریحانه پارسا گفت:چرا همان کاری را علیه خودمون بکنیم که تمام کسانی که رنج مان دادند کردند. چرا به خودمان هی ضرر بزنیم و خودنابودگری کنیم.

بیشتر بخوانید: فیلم/ روایت جالب بهزاد فراهانی از علاقه گلشیفته به هنر

از یک جایی باید خودمان را بغل بگیریم. من، گلشیفته پنج ساله را گذاشتم روی پای خودم و گفتم من امروز ازت مراقبت می‌کنم، در این جهان نابودگری نرو و فقط اینطوری می‌توانیم در مسیر درمان کردن خودمان قدم برداریم. وقتی تاریکیه که نمی‌شود با تاریکی جنگید باید چراغ روشن کرد. من به جایی رسیدم که بجای توجه به عالم بیرون به خودم توجه کنم.

بجای توجه به اینکه چقدر هفت ماه آخر زندگی ام در ایران اذیت شدم و آزار دیدم و آدم‌ها در خون و روح من زندگی کردند. آدم باید یک جایی این‌ها را بالا بیاورد. وقتی درد‌ها را بالا آورد و معده اش از سم‌ها خالی شد آن وقت می‌تواند غذای درست به خودش بدهد.

منبع: برخط نیوز