۲۰ هزار از واحد‌های پرند و پردیس خالی ماندند!

اقتصاد ۲۴- آمار‌هایی که مدیران عامل دو شهر پرند و پردیس به تازگی اعلام کرده‌اند نشان می‌دهد تعداد آپارتمان‌های خالی در این مناطق به ۲۰ هزار واحد رسیده است.

در این راستا خلیل محبت خواه مدیرعامل شرکت عمران شهر جدید پردیس بیان کرده است: بیش از چهار هزار و ۵۰۰ واحد خالی در شهر جدید پردیس شناسایی و به سازمان امور مالیاتی برای اخذ مالیات معرفی شد.

آرش صیادی، مدیرعامل شهر جدید پرند نیز تعداد آپارتمان‌های خالی در این شهر را ۱۵ هزار واحد مسکونی خالی تخمین زده است. اما منشا پیدایش این تعداد واحد خالی در شهر‌های جدید کجاست؟

ساخت مسکن دولتی در خارج از شهر

یکی از سیاست‌هایی که بنیان آن در طرح مسکن مهر و در دوره محمود احمدی‌نژاد کلید خورد ساخت مسکن دولتی در زمین‌های خارج از شهر بود.

این مسئله که از کمبود زمین آماده ساخت در سراسر کشور نشات می‌گرفت، باعث شد واحد‌ها در محدوده‌هایی ساخته شوند که از دیگر زیرساخت‌ها برای یک زندگی شهری تهی بودند.

البته تجربه مسکن مهر پایان ماجرای ساخت مسکن دولتی در زمین‌های خارج از شهر‌ها نبوده و آن‌گونه که به‌نظر می‌رسد دولت سیزدهم نیز به‌دلیل نبود زمین مناسب برای ساخت، قصد دارد همین رویه را تکرار کند که نتیجه‌ای جز پیدایی هزاران واحد خالی در شهر‌های اطراف ندارد.

حتی داده‌های منتشر شده در این زمینه گواه از آن دارد که دولت می‌خواهد کاربری برخی زمین‌های منابع طبیعی و کشاورزی را نیز در این راستا تغییر دهد.

از سوی دیگر با توجه به موقعیت و دسترسی این شهر‌ها واحد‌های این مناطق همسو با موج تمایل مردم برای خواباندن سرمایه‌ها در بازار مسکن، با هدف سرمایه‌گذای خریداری شده‌اند و در نهایت نیز این دلیل دیگری است برای خالی از سکنه بودن چند هزار واحد در شهر‌های جدید.

بیشتر بخوانید:  تامین آب، برق و گاز مسکن دولتی از ساخت‏‏‌وساز‌ها عقب ماند

محل سکونت یا خوابگاه؟!

علیرضا جعفری، معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیر عامل شرکت عمران شهر‌های جدید، پیشتر در این خصوص به تحلیل بازار گفته بود: در تاسیس شهر‌های جدید و میزان موفقیت در این شهر‌ها تا حدودی با عقب‌ماندگی مواجه هستیم و این شهر‌ها این روز‌ها به خوابگاه تبدیل شده‌اند.

او همچنین بیان کرده بود: فلسفه وجودی شهر‌های جدید ایجاد سکونتگاه‌های باکیفیت و جذاب برای جذب جمعیت کلانشهر‌های مادر در مناطق اقماری شهر‌های موجود بود. اما رشد هزینه‌های زندگی در شهر‌های مادر و کلانشهر‌ها باعث شد تا شهر‌های جدید تبدیل به سکونت‌گاه‌هایی شوند که بعضا به‌عنوان سکونتگاه‌های لایه دوم مطرح می‌شوند.

کمبود امکانات مشکل اساسی شهر‌های جدید

مشکل اساسی که از همان ابتدا گریبان‌گیر شهر‌های جدید شد، این بود که دولت تدارک امکانات یک زندگی کامل را در آن‌ها ندیده بود. با بروز شرایط کنونی مشخص شده است که از همان ابتدا به این شهر‌ها نگاه خوابگاهی وجود داشته است؛ به گونه‌ای که صرفا مکانی باشند تا افراد شب‌ها که از کار خود در تهران فارغ می‌شوند به آن پناه ببرند.

اکنون عملا شهر‌های جدید از لحاظ اشتغال و امکانات رفاهی فاصله‌ای نجومی با شهر تهران دارند و وابستگی کاملی به مرکز دارند. مشکل دیگری که در این بین وجود دارد در دسترس نبودن وسایل نقلیه راحت برای رفت و آمد به این اینگونه شهرهاست.

تا زمانی که شهر‌های جدید و اقماری تهران دسترسی راحت با وسیله نقلیه عمومی به تهران نداشته باشند، توسعه شهری به آن‌ها سرایت نمی‌کند و همچنان مردم برای کوچکترین کاری باید فاصله بین تهران تا محل زندگی خود را به جان بخرند.
به نظر می‌رسد دیگر وقت آن رسیده است که دولت پس از گذشت چند سال به فکر برنامه‌ای باشد تا بر اساس آن، هم رفت و آمد به این مناطق را تسهیل کند و هم امکانات شغلی را در آن‌ها فراهم آورد تا حداقل قسمتی از جمعیت بتواند در محل زندگی خود کسب درآمد کند.