سریع‌ترین هواپیما‌های جهان را بشناسید+ عکس

اقتصاد۲۴- بر اساس گزارش‌ها، سریع‌ترین هواپیمای جهان در سال ۲۰۲۵ به آسمان می‌پرد؛ ظاهرا این هواپیما قابلیت حرکت با سرعت خیره‌کننده بیش از ۶۴۳۷ کیلومتر در ساعت را دارد. لاکهید مارتین SR-۷۲ که «Son of Blackbird» یا پسر پرنده سیاه نام دارد، بخشی از یک ماموریت فوق سری توسط نیروی هوایی ایالات متحده است.

گمان می‌رود SR-۷۲ تقریباً یک هواپیمای کامل باشد، زیرا به عنوان یک هواپیمای نظارتی فوق‌العاده سریع و مافوق صوت در ارتفاع بالا، ساخته شده است. این موشک می‌تواند پرتابه‌هایی مانند سلاح‌های هایپرسونیک را با سرعتی چشم‌گیرتر از هر چیزی قبل از خود شلیک کند و به سرعت‌های مافوق صوت در یک لحظه برسد و، اما مهم‌تر از آن برای مدت طولانی‌تری در این سرعت‌ها باقی بماند.

علیرغم اینکه هواپیما در حال حاضر از نظر فنی هیچ ارتباطی با پنتاگون ندارد، گمان می‌رود که پنتاگون این طرح لاکهید مارتین را زیر سلطه بگیرد. لاکهید مارتین به دلیل تلاش‌های بلندپروازانه خود در مورد هواپیما‌ها مشهور است و SR-۷۲ نیز با سایر این هواپیما‌ها تفاوتی ندارد. ظاهرا این بخشی از برنامه‌های توسعه پیشرفته آن‌ها است که با نام «Skunk Works» نیز شناخته می‌شود و یک هواپیمای نمایشگر مافوق صوت است که قرار است برای اولین بار در اواسط دهه ۲۰۲۰ پرواز کند. این هواپیما به نوعی طراحی شده است که در کابین خود به انسان نیازی نداشته باشد؛ بنابراین، می‌تواند در نحوه استفاده از هواپیماها، انقلابی باشد.

سریعترین هواپیمایی که تا کنون ثبت شده است سرعتی برابر با ۶ ماخ معادل ۶۳۷۲ کیلومتر بر ساعت دارد و هیچ چیز دیگری، جز یک سفینه فضای توانایی رقابت با آن را ندارد. حال این سرعت ۶ ماخ می‌تواند به سرعت بیش از ۶۵۹۸ کیلومتر در ساعت برسد و گزارش شده است که SR-۷۲ سرعت‌هایی در حدود این عدد را هدف خود قرار داده است. این سرعت برای ارتش بسیار مهم است. آن‌ها نیاز دارند در زمان فوق العاده سریع و با حداکثر سرعت بیش از ۶۴۳۷ کیلومتر در ساعت به جایی برسند که برای مثال می‌تواند به معنای رسیدن از ایالات متحده به اروپا در یک ساعت و نیم باشد.

بیشتر بخوانید:هواپیما‌های مسافربری بوق دارند؟

دلیل اینکه چرا آن را «Son of Blackbird» که به معنای پسر بلک‌برد (پرنده سیاه) است، می‌نامند، این است که قبلاً SR-۷۱ Blackbird بر آسمان حکومت می‌کرد و این نقش را برای آن‌ها ایفا می‌کرد. SR-۷۱ Blackbird که یک هواپیمای افسانه‌ای بود، در اواسط دهه ۱۹۶۰ به آسمان رفت و در برخی از ماموریت‌های بسیار خطرناک بر فراز حریم هوایی شوروی شرکت کرد. بیشتر این ماموریت‌ها شامل گرفتن عکس از سایت‌های موشکی هسته‌ای شوروی و پایگاه‌های نظامی برای ارسال به ایالات متحده بود. مدل اصلی با پرواز در ارتفاعات بین ۲۴ کیلومتر تا ۲۵ کیلومتر، ۱۵ کیلومتر بالاتر از هر هواپیمای تجاری پرواز کرد و گفته می‌شود که SR-۷۲ نیز همینطور خواهد بود.

هواپیمای دشمن آن را غیرقابل لمس می‌دانست، چرا که می‌توانست تقریباً از تمام سیستم‌های تسلیحاتی که سایر ارتش‌ها در اختیار داشتند فرار کند. در یک مجموعه آماری خیره کننده، تا زمانی که SR-۷۱ Blackbird در سال ۱۹۹۸ بازنشسته شد، ۴۰۰۰ موشک به سمت آن شلیک شده بود تا آن را ساقط کند. اما هواپیمای جاسوسی خیلی سریع و بسیار باهوش بود، به طوری که هیچ چیزی نمی‌توانست آن را بگیرد؛ بنابراین SR-۷۲ یعنی مدل بعدی، با سرعت دو برابر می‌تواند تقریبا شکست ناپذیر باشد. هواپیمای جدید به اندازه هواپیمای قبلی خود با طول ۳۰.۴۸ متر خواهد بود.

اما SR-۷۱ در مقایسه با مدل جدیدتر و تازه‌تر خود یک نقص بزرگ داشت: به یک خلبان نیاز داشت و خلبان نیز، نیاز به پوشیدن لباس فضایی داشت. هنگام پرواز در چنین ارتفاعات بلندی که خلبان در واقع به فضا نزدیکتر از زمین است، باید بسیار مراقب بود، بنابراین لباس محافظ ضروری است، بنابراین در مدل SR-۷۲ که خودران است، به این نیاز تشکیلات نیست.

با وجود تمام پیشرفت‌های واضح در هواپیمای جدید، باید در نظر داشت که دشمن نیز سلاح‌های خود را بهبود بخشیده است. SR-۷۲ باید با خطرات جدیدی مانند سلاح‌های انرژی هدایت شده همچون لیزر و مهمات مافوق صوت مقابله کند، چرا که به هر حال فناوری نیز به بلوغ خود رسیده است.

از دیگر پروژه‌های لاکهید مارتین که می‌تواند به شدت بر دنیای هوانوردی تأثیر بگذارد، می‌توان به بزرگ‌ترین هواپیمای مسافربری جهان که تصور می‌شود دو برابر یک بوئینگ ۷۴۷ باشد، اشاره کرد. این جت که رسماً، هواپیمای بسیار بزرگ لاکهید و «The Lockheed Very Large Aeroplane» نامیده می‌شود، دقیقا مانند نام خود وزنی برابر با ۶۳۵۰۰۰ کیلوگرم خواهد داشت که چیزی بیش از سه برابر وزن یک بوئینگ ۷۴۷ است.

بال حلقه‌ای لاکهید نیز زمانی قرار بود اولین هواپیمای مسافربری باشد که در عین نوآوری تنها یک بال دایره‌ای بزرگ دارد. این هواپیما به گونه‌ای طراحی شده بود که سوخت کمتری مصرف کند، فرود نرم‌تری داشته باشد و در واقع بتواند روی باند‌های فرودگاه کوچک فرود بیاید.