اینک آخرالزمان؛ بازخوانی روند ظهور گروه‌‏های آخرالزمانی در پی جنگ‌ها و تحولات سیاسی در خاورمیانه

اقتصاد۲۴- سقوط بشار اسد در کمتر از چند هفته آن هم توسط ابومحمدالجولانی، رهبر تحریرالشام در بُعد زمانی و مکانی‌اش شگفت‌آور بود؛ کمتر کسی باور می‎کرد دمشق به این سرعت و در بحبوحه جنگ‎های اسرائیل با غزه و لبنان آبستن چنین رخدادی باشد؛ همین شرایط هم موجب شد که اگرچه سقوط حکومت بشار اسد سوژه مهمی برای حوزه بین‌الملل بوده، اما زوایای دیگری را هم برای جوامع مختلف که پیگیر و درگیر حوادث خاورمیانه هستند، داشته باشد تا از پس این اتفاق و گستره جنگ‌‎های منطقه برخی گروه‌های مذهبی در جوامع مختلف از مسلمانان، مسیحیان و یهودیان گرفته تا سایر ادیان غیرابراهیمی معتقد به موعود مدعی آخرالزمان بشوند.

مثلاً از یک سو براساس پیشگویی‌‎های یهودیان سقوط حاکم دمشق نشانی از نشانه‌های ظهور منجی اسرائیل و از سوی دیگر هم گروه‌هایی با ادعای جمع‌‎آوری ارتشی برای مهدی موعود مسلمانان (اهل سنت و شیعه) به عضوگیری مشغول شده‎‌اند. در میانه این اتفاقات برخی چهره‌‎های سیاسی کشور ما هم در حال دمیدن بر آتش این ادعا‌ها هستند. دو نمونه آن، علیرضا پناهیان و علی‎‌اکبر رائفی‌پور هستند که اخیراً و پس از اتفاقات دمشق خبر از آخرالزمان می‌‎دهند و سخنرانی‌‎هایی در این زمینه ایراد کرده‌‎اند؛ موضوعی که در تاریخ بشری مشابه آن کم نبوده است و چه بسیار مردمی که با چنین نگاهی و متاثر از چنین اظهارنظراتی دست به فعالیت‌‎ها و اعمالی زدند که نه‌تنها به خود بلکه به تاریخ و اجتماع نیز آسیب زده‌اند؛ مسئله‎‌ای که هشدار به ترویج و تبلیغ آن از سوی دغدغه‌مندان عرصه اجتماع و سیاست و چهره‌‎های مذهبی در ادوار مختلف بسیار صورت گرفته، اما به نظر می‌‎رسد کسی به دنبال بازداشتن افراد از طرح چنین موضوعی نیست که در هر بزنگاه آشفتگی جهانی آخرالزمانی‌‎ها باردیگر از قرارگرفتن در عصر «آخرالزمان» سخن می‎‌گویند.

۲۹ آبان‌ماه ۱۳۵۸، همان روز‌ها که مردم ایران با انقلاب و شکل‎گیری حکومتی جدید در تلاش بودند فرمان سرنوشت خود را به دست گیرند و خود منجی خود در هزارتوی تاریخ شوند و راه را برای سعادت مستضعفان جهان هموار سازند؛ در همان روز‌ها که جمعی از دانشجویان خط امام با این نگاه که می‎خواهند مانع از دخالت آمریکا در سرنوشت‌شان با پذیرش شاه در این کشور شوند و سفارت آمریکا را به تازگی اشغال کرده بودند.

آن سوی مرزها، در عربستان در آخرین روز حج سال ۱۳۹۹ قمری، وقتی که امام جماعت خود را برای خواندن نماز صبح در مسجدالحرام با حضور ۵۰ هزار عبادت‌کننده آماده می‎کرد، «تابوت‌‎ها شکسته شد و جهیمان عتیبی و ۵۰۰ یارش اسلحه‌‎های خود را بیرون کشیدند، عده‌‎ای از ماموران را کشتند و عده‎ای را گروگان گرفتند و همین‌جا بود که جهیمان اعلام خروج کرد و با بیان اینکه آخرالزمان شده است، خود را نماینده امام زمان خواند و شوهرخواهرش محمدعبدالله القحطانی را همان مهدی موعود معرفی کرد که آمده تا اسلام را نجات دهد و در همان‌جا در میان مردمی که به حج آمده بودند هم عده‎ای به این جماعت گرویدند و کار را برای پایان دادن به این گروگانگیری در مسجدالحرام سخت کردند.» این رخداد در آن روز‌های ایران که دنیا درگیر انقلاب و گروگان‌های آمریکایی‌اش در سفارت بود، به چشم بسیاری نیامد، اما نشان داد که هستند گروه‎هایی که در عصر جدید نیز به دنبال استفاده از احساسات مذهبی مردم برای بر هم زدن آرامش و ایجاد درگیری.

البته که تاریخ چنین ادعا‌هایی را کم ندارد و نه‌فقط در میان شیعیان و اهل سنت، بلکه در همه ادیان و مذاهب از مسیحیت و یهودیت گرفته تا بودیسم و... از این سخنان و ادعا‌ها کم نبوده است و حالا پس از ۴۵ سال از آن حادثه، این روز‌ها که آتش جنگ در خاورمیانه گسترش پیدا کرده و شاهد ظهور‌ها و سقوط‌ها هستیم، این موضوع بار دیگر با محوریت رخداد‌های آخرالزمانی مطرح می‎شود؛ چه در ایران، چه در اسرائیل، چه در اروپا و حتی در کشور‌های آمریکایی. به عبارتی هر جامعه‎ای که در آن موعودگرایی قابلیت رشد داشته احتمال رویارویی با گروه‌های مدعی آخرالزمان را دارند.

بیشتر بخوانید:طالع خاورمیانه در ۲۰۲۵؛ تحلیل فرید زکریا درباره دوئل جدید و قدیم در منطقه خاورمیانه

مثلاً همین اواخر علیرضا پناهیان در اظهاراتی با اشاره به حوادث اخیر در سوریه گفت: «حوادث الان به پدیده سفیانی خیلی می‌خورد، عجیب‌ترین قسمتش این است که یک عده طرفدار بنی‌امیه در منطقه پیدا شده است. ما هر چیزی را حدس می‌زدیم جز این یک مورد که جریانی به نام جریانات طرفدار بنی‌امیه و بنی‌سفیان [پیدا شود]و در منطقه آخرالزمان راه بیفتد. اگر پدیده‌ای مانند ابوسفیانی بخواهد در منطقه ظهور کند و درگیری‌ها را در منطقه شکل بدهد این پدیده نمی‌تواند بدون مقدمه باشد. یعنی مردم سوریه دارند زندگی‌شان را می‌کنند بعد صبح رفته ماست بخرد، کره و نان بخرد، می‌گویند دیدید از آن شهر پایین سفیانی دارد حرکت می‌کند، اینگونه نگاه کردن به علائم ظهور خنده‌دار است. 

بعضی‌‎ها این حوادث را می‎بینند می‌‎گویند هیچ ربطی به ظهور ندارد ولی هر زمانی سفیانی بخواهد ظهور کند مقدمات شبیه به این خواهد داشت. ما از آقای بهجت با واسطه شنیدیم که چشم‌تان به یمن باشد برای علائم ظهور. اگر بخواهد یک پرچمی حرکت کند باید مقدماتی فراهم باشد.» وی در ادامه افزود: «در ایام تکفیری‌ها و داعش حدس زده می‌شد که اینها مقدمه سفیانی هستند، اما هنوز یک قطعه پازل خیلی مهم مفقود بود؛ آن‌هم نقش ترکیه بود.

ما می‌نشستیم در روایات بررسی می‌کردیم می‌گفتیم پس ترکیه کو؟ می‌گفتند یک حمایت‌هایی از داعش می‌کند. می‌گفتیم نه باید طبق روایات نقشش پررنگ‌تر باشد. در این حادثه اخیر نقش ترکیه هم پررنگ بود دیگر چه می‌خواهید. در آنجا نوشته ترکان چگونه می‌آیند و نقش ایفا می‌کنند.» همچنین علی‌اکبر رائفی‌پور هم چنانچه پس از سقوط بشار اسد در سوریه آن را از نشانه‌های آخرالزمان خوانده و در این زمینه گفته است: «قرار بود که اسد قبل از شروع جنگ در غزه و لبنان نابود شود، اما زلزله ادلب مانع آن شد. بعد از آن جنگ زلزله‌ای در سوریه رخ می‎دهد که ۱۰۰ هزار نفر کشته می‎شوند. در آن زمان ابقع ظهور می‎کند تا حکومت را از اصهب بگیرد. سفیانی نیز از سمت درعا بیرون می‎آید و بر سوریه تسلط پیدا می‎کند. ایناتفاقات یک‌سال پیش از ظهور امام زمان است.»

در ادامه نگاهی به ادعای آخرالزمانی در جهان امروز و تاریخ ایران خواهیم داشت.

نگاه آخرالزمانی و منجی اسرائیل

ویدئویی از یک خاخام یهودی و تصاویری از برنامه‌ای به ظاهر مذهبی و اعتقادی چندصد یهودی (پوشش مشابه خاخام‎های یهودی) در کنار دیوار ندبه (بر اساس اطلاعات فیلم) در فضای اینستاگرام می‎چرخد، یک خاخام یهودی از پیشگویی‎های شیمون باریوخای، چنین می‎گوید: «وقتی حاکم سوریه سقوط کرد، منجی اسرائیل ظهور می‎کند.

نام حاکم سوریه نیرون میزراخی است که بر اساس تطابق حروف و اعداد (چیزی شبیه حروف ابجد) همان بشار است است.» و در آن فیلم کنار دیوار ندبه آن جمعیت با فردی بیعت می‎کنند که براساس گفته پیروان آن قرار است در آینده نزدیک به عنوان منجی اسرائیل اعلام ظهور کند. بر اساس برخی تحلیل‎ها درباره جنگ‎های اخیر و نوع فعالیت جریان‎های سنتی یهودی، این نگاه در جامعه اسرائیل در حال تقویت و رشد است و عملاً بخشی از حمایت‎ها برای افزایش جنگ به همه دنیا علاوه بر موارد سیاسی از سوی جریانی است که به دنبال القای آخرالزمان و ظهور منجی اسرائیل است.

براساس دین یهود، در کتاب ملاکی، موضوع «آخرالزمان» این‌گونه آمده است که «پیش از اینکه روز عظیم و مهیب خداوند» فرارسد، ایلیا (الیاس) نبی، که به آسمان صعود کرده و در آنجا زنده است، ظهور خواهد کرد، خداوند در معبد خود فرود خواهد آمد، داوری بزرگ برپا خواهد شد و همه کافران و گنهکاران به پاداش اعمال خود خواهند رسید و در کتاب زکریای دوم، که ۶ باب آخر کتاب زکریاست، از آمدن منجی موعود یا پادشاه عادلی که سوار بر درازگوشی، پیروزمندانه، به اورشلیم وارد خواهد شد و سلطنت او از دریا تا دریا و تا اقصای زمین خواهد بود مژده داده شده است.

در بخش میانی کتاب اشعیا که به «مکاشفات اشعیا» معروف است، از انهدام جهان در آخرالزمان، رستاخیز مردگان و پاداش اعمال خبر داده شده است. همه این موارد از جمله مباحثی است که در همین روز‌ها به شکل‎های مختلف و با مشابهت‌سازی از سوی برخی گروه‎های آخرالزمانی یهودی در فضای مجازی و حقیقی تبلیغ می‎شود و البته با ادعای رمزگشایی از مکان‌ها و زمان‌ها آن را با حوادث این روز‌ها منطبق می‎سازند.

نگاه آخرالزمانی، مسیحیت و آرماگدون 

شروع هزاره جدید و سده جدید هردو از جمله تاریخ‎هایی است که برای ادعا‌های آخرالزمانی مناسب است. حتماً ۲۱ دسامبر ۲۰۱۲ را به یاد دارید. ادعایی درباره پایان تقویم مایایی و آغاز آرماگدون و جنگ‌های آخرالزمانی. در مسیحیت نظریاتی که درباره آخرالزمان در چهار انجیل آمده‌است یکسان نیست. ولی به‌طور کلی وقوع آخرالزمان به صورت‌های زیر بیان شده‌است: «الیاس باید پیش از آمدن مسیح بیاید و ظهور وی وقوع داوری بزرگ را اعلام کند. بعد از مرگ مسیح و رستاخیز و صعود او، در هنگام رجعت او این واقعه محقق می‌گردد. رجعت عیسی و آغاز روز بزرگ و داوری نهایی، ناگهانی است و هیچ علامتی ندارد. حوادثی پیش از رجعت مسیح در جهان روی می‌دهد که از آن جمله جنگ‌ها و بلا‌هایی سخت و زلزله است.»

یکی از مکان‌های مرتبط با جنگ‌ها، آرماگدون است، نام محلی که مطابق پیشگویی مکاشفه یوحنا در عهد جدید، سپاهیان برای حضور در نبردی در آخرالزمان آنجا گرد خواهند آمد و بنا بر بررسی‎هایی که درباره کتاب مقدس شده است؛ این مکان مطابق مگیدو نام تلی در شمال اسرائیل است که در عهد باستان قلعه‌هایی بر روی آن ساخته شده بود تا از راه تجاری ویا ماریس که مصر را به شام، بین‌النهرین و آناتولی متصل می‌کرد، محافظت کنند و حالا با انتشار اخبار جنگ و افزایش درگیری‌ها به محوریت اسرائیل منجی مسیح هم از سوی جریان‎های مخفی و رازآلود در مسیحیت ترویج می‎شود و عملاً آنها نیز به سمت اینکه مکاشفات‌شان خبر از آخرالزمان و ظهور منجی می‎دهند، در حرکتند. در دین زرتشت و بودیسم و برخی دیگر از ادیان موعودگرا نیز به نحوی کمرنگ‌تر همیشه این دیدگاه رسیدن به آخرالزمان در حاشیه وجود داشت، اما ادیان ابراهیمی طبیعتاً نوع نگاه خاص‌تر و با توجه به جمعیت‌شان اثرگذارتر در تاریخ دارند.

ایران و گروه‌های آخرالزمانی

در ایران اسلامی مدعیان امام زمان و بیانگران اینکه آخرالزمان رسیده کم نبوده است؛ حتی تاریخ باب را هم که بخوانید علی محمد باب خود را مهدی موعود معرفی کرده بود. همچنین در ادوار مختلف بار‌ها خبر از اینکه فردی خود را امام زمان معرفی کرده یا به زودی امام زمان ظهور می‎کند و آخرالزمان است، بسیار بوده است.

بیشتر بخوانید:رویارویی ایران و اسرائیل؛ پادشاهی‌های خلیج فارس در کدام زمین بازی می‌کنند؟

درباره قیام سربداران، جان ماسون اسمیت در کتاب «خروج و عروج سربداران» می‌گوید: «علی مؤید و درویش عزیز حدود ده ماه پس از تصرف سبزوار توأمان حکومت کردند. یکی از اولین اقدامات آنها برقراری مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی بود که این مسئله از سکه‌های ۷۶۳ قمری آنها کاملاً مشهود است. در این دوره، هم چنین آیینی ایجاد شد که طبق آن اسب مجهزی را هر روز در هوای گرگ و میش برای ظهور مهدی آماده می‌کردند.»

ابن‌بطوطه نیز در سفرنامه خود در توصیف شهر حله می‌نویسد: «.. در نزدیکی بازار بزرگ شهر [حله]مسجدی قرار دارد که بر در آن پرده حریری آویزان است و آنجا را مشهد صاحب‌الزمان می‌خوانند. شب‌ها پس از نماز عصر، صد مرد مسلح با شمشیر‌های آخته، پیش امیر شهر می‌روند و از او اسبی یا استری زین‌کرده می‌گیرند و به سوی مشهد صاحب‌الزمان، روانه می‌شوند.

پیشاپیش این چهارپا، طبل و شیپور و بوق زده می‌شود و از آن صد تن، نیمی در جلوی حیوان و نیمی دیگر در دنبال آن راه می‌افتند و سایر مردم در طرفین این دسته حرکت می‌کنند و، چون به مشهد صاحب‌الزمان می‌رسند، در برابر در ایستاده، آواز می‌دهند که «بسم‌الله‌ای صاحب‌الزمان بسم‌الله بیرون‌ای که تباهی روی زمین را فرا گرفته و ستم فراوان گشته، وقت آن است که برآیی تا خدا به وسیله تو حق را از باطل جدا گرداند».

در روایت دیگری آمده است: «این تصمیم به دستور شیخ حسن جوری، بوده است و ۴۴ سال ادامه داشت و اسب حضرت به صاحبش بر نمی‎گشت و در آخور امامی گذاشته می‎شد و در زمان خواجه شمس‌الدین علی تعدادش به ۳۱۳ تا رسید، اما سن‌شان بالا رفته بود در نتیجه قرار بر این شد هر هفته ۷ اسب بیاورند و ۷ اسب را بفروشند و پولش را به نایب امام که خود خواجه شمس‌الدین بود بدهند تا شمشیر و کمان برای یاران امام بخرد. اسب امامی گاهی به قیمت ۴۰، ۵۰ اسب فروخته می‌شود. این رسم تا زمان خواجه علی موید هم ادامه داشت، اما با محاصره سبزوار توسط تیمور گورکانی، او پای برهنه و پیاده به استقبال او رفت و خراج‌گذار تیمور شد و همه اسب‌ها هم مصادره شد.»

درباره علائم ظهور و آخرالزمان هم که عملاً در هر دوره‌ای عده‎ای این علائم را کشف کرده‌اند. بازی‎های عددی از قرون ۷ و ۸ هجری قمری با نگاهی رازآلود و صوفیانه مورد استفاده قرار گرفته است. رسول جعفریان، پژوهشگر تاریخ اسلام در مجموعه‌ای از مقالات به این موضوع پرداخته است؛ او در مقاله‌ای با عنوان «نفحات ریاحین در تعیین تاریخ ظهور در سال ۱۲۰۴» به کتابی با عنوان نفحات‌الریاحین اشاره می‌کند که نویسنده آن در عهد سلاطین متاخر عثمانی می‎زیسته و با رمزگشایی از نوشته‌های ابن‌عربی، قونوی و دیگران از طریق جمّل و ابجد (محاسبه اعداد و حروف) ثابت می‎کند که ظهور یا به گفته او «اجتماع مردم بر مهدی» در سال ۱۲۰۴ هجری قمری رخ خواهد داد

جعفریان در این مقاله به شعری که شیخ بهایی از خواجه نصیرالدین طوسی نقل می‎کند و در آن آمده است: «در الف و ثلاثین دو قران می‎بینم/وز مهدی و دجال نشان می‎بینم. یا ملک شود خراب یا گردد دین سری است نهان و ممن عیان می‎بینم» و همچنین پیشگویی‎های شیخ نعمت‌الله ولی و رویای شیخ جمال‌الدین ابراهیم جزری هم اشاره می‌کند و به ادعایی هم اشاره دارد که در آن جلال‌‎الدین سیوطی هم به همین سال برای ظهور حضور امام زمان اشاره داشته که ۷ سال پیش از دجال بوده است.

علاوه بر آن، در مطلب دیگر جعفریان از قطب‌الدین لاری در دوره صفوی نام برده است که بر اساس محاسبات نجومی ظهور را در سال ۱۰۷۳ حتمی عنوان کرده است. همچنین او در کتاب نظریه اتصال دولت صفویه با دولت صاحب‌الزمان (ع) مواردی را که نشان می‌داد، سلاطین صفوی و بسیاری از علمای وقت، باور به وصل این دو دولت داشتند را توضیح داده است.

علاوه بر این اسامی عربشاه ورامینی دیگر نامی است که زمان ظهور را پیش بینی کرده بود و البته نامش در کتاب مهدیان دروغین رسول جعفریان نیامده درباره ورامینی آمده است: «او که انتظار ظهور را می‌کشید در کتابش پیش‌بینی کرد که در سال ۷۴۵ یا ۷۴۷ و حداکثر تا ۷۴۹ ظهور اتفاق خواهد افتاد.» ورامینی در این باره می‌گوید «و نزدیک است که، چون زحل به دلو رود، و در این خانه با مشتری قران کند، در سال میزان و شش کوکب در این خانه جمع شوند، که اگر هفت بودی طوفان بودی، و این ۷۴۵ یا ۷۴۷ و از ۷۴۹ بیرون نخواهد بود. و، چون خلق پی دین حق روند خیر و برکت در دنیا پدید آید». (احسن‌الکبار، نسخه خطی کتابت ۱۱۳۱، ص ۱۲۳ ـ ۱۲۴).

گروه‌های آخرالزمانی در جوامع اسلامی جدید

اغلب گروه‌های تکفیری که در منطقه سربرآوردند نیم‌نگاهی به آخرالزمان داشتند. وقتی داعش منطقه دابق در استان حلب سوریه را تصرف کرد و در این منطقه تلاش کرد پایگاه‌های خود را راه بیاندازد؛ مجله‌ای با عنوان «دابق» منتشر کرد؛ و صفحه نخست آن از «بازگشت خلیفه»، «رافضیه از ابن‌سبا تا دجال» تا «صلیب را بشکن» همه به رخداد‌ها در آخرالزمان اشاره داشت که قرار بود براساس روایاتی سپاه اسلام و روم نبرد آخرالزمان را در این منطقه انجام دهند. این نگاه درباره طالبان و بیرق سیاه آن هم مطرح است آنکه از خراسان قیام می‌کند و پرچم را به مهدی موعود و امام زمان می‎دهد.

بیشتر بخوانید:مرز باریک سیاست و جنگ در خاورمیانه

در برابر در سطحی از فضای سیاسی و اجتماعی ایرانی‌ها نیز گروه‌های آخرالزمانی کم نیستند؛ گروه‎هایی که به نوعی برگرفته از اعتقادات اسلامی و مسیحی هستند. مثلاً گروه «دین صلح و نوراحمدی» از عهد هفتم و شخصی به نام عبدالله هاشم اباصادق در فضای مجازی به عنوان قائم آل‌محمد سخن می‎گوید و برخی افراد از ایران و افغانستان و مسلمانان اروپا به آن می‎گروند و به تبلیغ آن می‎پردازند؛ جالب این است که اینها با اسلام فعلی و مراجع شیعیان زاویه دارند.

در برخی از این تبلیغات، آیت‌الله خامنه‌ای و آیت‌الله سیستانی را به عنوان دو عامل عدم قیام و ظهور امام زمان‌شان معرفی می‎کنند. این گروه‎ها علائم را هم مطرح کردند که براساس آن تاکید بر قرار گرفتن در عصر ظهور و آخرالزمان دارد. از سقوط حسنی مبارک که «علامت علامت‎هاست» با توجه به روایاتی که «مصر را علامت علامت‌ها عنوان کرده است» تا سقوط بشار اسد که برابر سقوط دمشق است، به عنوان نماد آخرالزمان یاد می‎کنند.

گروه دیگر هم که از ظهور یمانی و احمدالحسن به عنوان فرستاده امام مهدی سخن گفته‌اند و درباره شعیب ابن‌صالح با توضیح اینکه جوانی است که خالی در کف دست دارد و با پرچم سیاه از خراسان قیام می‌کند؛ بر این مکاشفات‌شان می‎افزایند. در این بین حمایت از چهره مدنظر خود را کشتی نجات آل‌محمد می‎دانند و حتی این گروه‌ها مخالفان‌شان را به مباهله دعوت می‌کنند.

این جریان‌ها مبتنی بر احادیث و روایات موارد مختلفی را به عنوان نشانه‌های آخرالزمان مطرح می‌کنند: «سقوط ۷ تا از امرای عرب؛ ظهور دجال، ظهور سفیانی، ظهور دابةالارض به همراه وحشت بسیار بر مسلمانان، طلوع خورشید از غرب و بسته شدن راه توبه، خروج یاجوج و ماجوج، مه سنگین و مرگ مسلمانان، آتش عظیم و سوختن کعبه و البته سر سبز شدن بیابان‌ها و...» بسیاری از آنها که ریشه شیعی دارند؛ ابومحمد جولانی را سفیانی می‌دانند و نتانیاهو را دجال می‎خوانند.

ایران و گروه‌های آخرالزمانی پس از انقلاب

در دهه‌های اخیر و پس از پیروزی انقلاب هم در برخی از شهر‌ها نمونه‎های مدعیان ظهور و مهدیان دروغین وجود داشته است، البته به گفته جعفریان «اصولاً تفکر رهبر و موسس انقلاب در تعارض با نظریه‌های انتظار به سبک آنچه منسوب به انجمن حجتیه، و همین‌طور نظریات خیلی نزدیک بودن ظهور بود و بر این اساس کار را پیش برد». نقل است که روزی ۳ نفر برای دیدار امام خمینی به جماران آمدند و مدعی شدند که از سوی امام زمان آمده‌اند؛ امام خمینی که چنین چیزی را شنید گفت از طرف من بگویید در صورتی دیدار می‎کنم که اینها از امام زمانشان ۳ سوال بپرسند که یکی این بود که «آن مسئله فلسفی که ذهن من درگیرش است؛ پاسخش چیست؟» آن ۳ نفر عصبانی از اینکه چرا آنها را نپذیرفته، از آنجا می‎روند.

پس از آن هم که داستان‌های مختلفی مطرح شد؛ رسمی‌ترین نمونه‌اش انتشار فیلم «ظهور خیلی نزدیک است» در سال ۱۳۸۹ و در دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد است؛ فیلمی که به نوعی در تلاش بود سیدحسن نصرالله را یمانی و احمدی‌نژاد را شعیب بن‌صالح و مقام رهبری را هم سیدخراسانی معرفی کند. در آن چنین آمده بود که سید خراسانی، که به موجب تقلیل یاران وفادار خود، قادر به انجام قیام نهایی علیه ظلم و ستم در جهان نیست، با حضور احمدی‌نژاد (شعیب بن‌صالح) نیرویی مضاعف گرفته و قادر خواهد بود که قیام نهایی خود را آغاز کند.