کودکان در چه سنی شب‌ها قبل از خواب زیاد حرف می‌زنند؟

اقتصاد۲۴- کودکان معمولاً شب‌ها قبل از خواب به دلایل مختلف زیاد حرف می‌زنند. یکی از علل ممکن است این باشد که آنها انرژی زیادی دارند و در پایان روز تمایل دارند احساسات و افکار خود را بیان کنند.

این مسئله ممکن است به دلیل کاهش فعالیت‌های حسی و آرامش قبل از خواب باشد که به آنها فرصت می‌دهد تا بیشتر با افکار خود درگیر شوند. همچنین، این رفتار می‌تواند نشانه‌ای از تلاش کودک برای جلب توجه والدین یا درخواست احساس امنیت و آرامش باشد.

حرف زدن‌های شبانه در بیشتر موارد طبیعی است و به رشد اجتماعی و احساسی کودک کمک می‌کند. اما اگر این حرف زدن‌ها باعث اختلال در خواب یا احساس اضطراب برای کودک یا والدین شود، ممکن است نیاز به توجه بیشتری داشته باشد. در این صورت، والدین می‌توانند با داشتن روتین خواب ثابت، آرامش‌بخش و عدم واکنش‌های زیادی نسبت به حرف زدن کودک، به او کمک کنند تا به تدریج خود را آرام کند.

این ویژگی بیشتر در کودکان بین ۳ تا ۷ سال شایع است، زمانی که تخیل کودک در حال رشد است و می‌خواهند بیشتر از هر زمان دیگری احساسات و تخیلات خود را بیان کنند.

عوامل حرف زدن‌های شبانه کودکان

حرف زدن‌های شبانه در کودکان اغلب به دلیل مراحل طبیعی رشد آنهاست و به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد:

۱. رشد اجتماعی و احساسی:

در دوران کودکی، به‌ویژه در سنین ۳ تا ۷ سال، کودکان در حال گسترش توانایی‌های اجتماعی و احساسی خود هستند. آنها با دنیای جدیدی از مفاهیم، احساسات و روابط اجتماعی مواجه می‌شوند. شب‌ها زمانی است که کودک پس از یک روز شلوغ و پر از فعالیت‌های مختلف، فرصت پیدا می‌کند تا افکار خود را در قالب حرف زدن بیرون بریزد. این کار به نوعی به آنها کمک می‌کند تا احساسات، نگرانی‌ها و سوالات خود را بیان کنند.

۲. تخیل فعال:

در این سنین، تخیل کودکان بسیار فعال است. آنها ممکن است داستان‌هایی از دنیای خیالی خود بسازند، افکار و تجربیات روزانه خود را دوباره مرور کنند یا با اسباب‌بازی‌های خیالی خود در ذهنشان صحبت کنند. این می‌تواند یکی از دلایل اصلی حرف زدن‌های شبانه باشد. تخیل کودکان آنها را به دنیای غیرواقعی و ماجراجویانه می‌برد که باعث می‌شود شب‌ها ذهنشان فعال‌تر شود.

۳. نیاز به توجه و آرامش:

کودکان ممکن است شب‌ها بیشتر حرف بزنند تا توجه والدین را جلب کنند. به ویژه اگر احساس کنند که در طول روز به اندازه کافی توجه دریافت نکرده‌اند، ممکن است این رفتار را به عنوان راهی برای جلب توجه بیشتر یا احساس امنیت و آرامش در شب از والدین نشان دهند.

۴. اضطراب یا نگرانی:

برخی از کودکان ممکن است شب‌ها به دلیل اضطراب‌های روزانه یا ترس‌های کودکانه از تنهایی، تاریکی یا رویداد‌های جدید، بیشتر حرف بزنند. این رفتار ممکن است نشان‌دهنده نیاز آنها به تایید و دلگرمی از سوی والدین باشد.

کودکان در چه سنی شب‌ها قبل از خواب زیاد حرف می‌زنند؟

حرف زدن‌های شبانه بیشتر در سنین ۳ تا ۷ سال دیده می‌شود، زمانی که کودکان در حال یادگیری مهارت‌های زبانی، اجتماعی و عاطفی خود هستند. با افزایش سن و بلوغ این مهارت‌ها، این رفتار معمولاً کاهش می‌یابد. البته در بعضی از موارد، تا سنین بالاتر هم ممکن است کودک گاهی شب‌ها صحبت کند، اما این معمولاً در قالب خواب‌گردی یا شب‌بیداری‌های نادر است.

نیاز به حرف زدن قبل از خواب تا چه سنی ادامه دارد؟

نیاز به حرف زدن قبل از خواب در کودکان معمولاً تا حدود ۷ تا ۸ سالگی ادامه دارد، زمانی که مهارت‌های اجتماعی، زبانی و عاطفی آنها به بلوغ بیشتری می‌رسد. در این سنین، تخیل کودکان همچنان فعال است، اما معمولاً این نیاز به صحبت کردن به عنوان ابزاری برای بیان افکار و احساسات کاهش می‌یابد. همچنین، توانایی‌های خودتنظیمی و آرام‌سازی در کودک بهبود می‌یابد، بنابراین معمولاً قادر به خوابیدن بدون نیاز به این صحبت‌ها می‌شود.

بیشتر بخوانید:عوارض نوشیدن قهوه با شکم خالی

با این حال، برخی از کودکان ممکن است تا سنین بالاتر (حتی تا نوجوانی) تمایل داشته باشند در شب قبل از خواب حرف بزنند، به ویژه اگر به دنبال راهی برای جلب توجه یا احساس امنیت باشند. این رفتار در نوجوانان معمولاً کمتر به دلیل نیاز به تخلیه عاطفی است و بیشتر ممکن است از نیاز به ارتباط و جلب توجه یا دلگرمی سرچشمه گیرد.

عوامل مؤثر بر حرف زدن‌های شبانه کودک

ویژگی‌های شخصیتی کودک: برخی کودکان ذاتاً اجتماعی‌تر هستند و به همین دلیل ممکن است مدت طولانی‌تری نیاز به صحبت کردن داشته باشند.

شرایط محیطی: اگر کودک در یک محیط امن و آرام زندگی کند و روتین خواب منظم داشته باشد، احتمال کاهش این رفتار بیشتر است.

تجربیات و نیاز‌های عاطفی: کودکانی که در معرض استرس یا تغییرات بزرگ زندگی مانند تغییر مدرسه یا جدایی والدین قرار می‌گیرند، ممکن است در این سنین نیز نیاز بیشتری به صحبت کردن قبل از خواب داشته باشند.

به طور کلی، این رفتار معمولاً با گذر زمان و رشد مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کودک به تدریج کاهش می‌یابد.

رفتارشناسی والدین در قبال حرف زدن‌های شبانه کودکان

پدر و مادر‌ها باید در قبال نطق شبانه کودکان رویکردی آرام، حمایت‌گر و سازگار داشته باشند. در اینجا چند توصیه برای برخورد مناسب با این رفتار وجود دارد:

۱. نشان دادن توجه و گوش دادن با دقت:

بسیاری از کودکان شب‌ها به دنبال توجه والدین هستند و می‌خواهند احساس کنند که شنیده می‌شوند. بنابراین، بهتر است والدین با آرامش و بدون واکنش بیش از حد به صحبت‌های کودک گوش دهند. اگر کودک درباره اتفاقات روز یا نگرانی‌هایش حرف می‌زند، این می‌تواند فرصتی برای ایجاد ارتباط و تقویت اعتماد باشد.

۲. پاسخ‌دهی به صورت آرام و مؤدبانه:

اگر کودک از ترس یا اضطراب حرف می‌زند، والدین باید به او اطمینان دهند که همه چیز خوب است و او در امنیت کامل است. برای مثال، می‌توانند بگویند: "من اینجا هستم و همه چیز خوب است. می‌توانی راحت بخوابی. " این کار می‌تواند به کودک احساس امنیت بدهد و او را آرام کند.

۳. حفظ روتین خواب ثابت:

ایجاد یک روتین خواب منظم و آرامش‌بخش، مانند کتاب خواندن، نواختن موسیقی آرام یا داشتن یک فعالیت آرام دیگر قبل از خواب، می‌تواند به کاهش صحبت‌های شبانه کمک کند. این روتین‌ها می‌توانند کودک را آماده کنند که بدون نیاز به حرف زدن یا جلب توجه بخوابد.

۴. عدم واکنش شدید به حرف زدن‌ها:

اگر نطق شبانه کودک فقط به دلایل عادی و برای بیان افکار و احساساتش باشد، والدین نباید واکنش بیش از حد نشان دهند. پاسخ دادن به حرف‌ها با صبر و آرامش کمک می‌کند که کودک خود را در امنیت احساس کند و از طرف دیگر، موجب نمی‌شود که کودک به این رفتار ادامه دهد.

۵. درک و توجه به نیاز‌های عاطفی:

گاهی اوقات کودکان به دلیل احساس نگرانی یا ترس از خوابیدن، بیشتر حرف می‌زنند. والدین باید این احساسات را درک کرده و به آنها پاسخ دهند تا کودک احساس کند که نیاز‌های عاطفی‌اش محترم است. در صورت لزوم، والدین می‌توانند از روش‌هایی مانند گوش دادن به نگرانی‌های کودک و دادن اطمینان به او استفاده کنند.

۶. نشان دادن محبت و آرامش در محیط خواب:

والدین می‌توانند محیطی آرام، دوست‌داشتنی و امن برای کودک فراهم کنند. برای مثال، می‌توانند چراغ شب را روشن کنند، از لوازم خواب آرامش‌بخش استفاده کنند و کودکان را در برابر احساسات منفی و اضطراب‌ها حمایت کنند.

نکته مهم:

این رفتار در بیشتر مواقع طبیعی است و نیاز به نگرانی زیاد ندارد، اما اگر به نظر می‌رسد که این حرف زدن‌ها از اضطراب یا ترس‌های جدی نشأت می‌گیرند، بهتر است با یک مشاور کودک یا روان‌شناس در این زمینه مشورت کنند.

در سن ۱۳ سالگی، نوجوانان معمولاً با تغییرات جسمی و روحی زیادی روبه‌رو هستند که می‌تواند باعث شود بیشتر شب‌ها حرف بزنند. این رفتار می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد:

۱. تغییرات هورمونی و عاطفی:

نوجوانان در این سن به دلیل بلوغ، دچار تغییرات هورمونی و عاطفی هستند که باعث افزایش نیاز به ابراز احساسات می‌شود. این احساسات ممکن است در شب و زمانی که آرامش بیشتری دارند، نمایان شوند.

۲. احتیاج به توجه و ارتباط:

نوجوانان در این سن ممکن است به دنبال توجه بیشتر از سوی والدین یا اطرافیان باشند. در این دوران، آنها تلاش می‌کنند که ارتباط بیشتری برقرار کنند و شاید شب‌ها از این فرصت استفاده کنند تا بیشتر در مورد تجربیات، احساسات یا مشکلات روزمره‌شان صحبت کنند.

۳. استرس و نگرانی‌ها:

نوجوانان به دلیل فشار‌های مدرسه، روابط اجتماعی و تغییرات فردی ممکن است دچار اضطراب و استرس شوند. این استرس می‌تواند شب‌ها موجب بروز حرف زدن‌های بی‌پایان یا بازگو کردن نگرانی‌ها شود.

۴. نیاز به بررسی دنیای خود:

نوجوانان در حال جست‌وجوی هویت خود هستند و در این مسیر ممکن است نیاز به صحبت در مورد تجربیات جدید، تفکرات و سوالات خود داشته باشند. شب‌ها زمانی است که آنها فرصتی برای بیان این مسائل می‌یابند.

نوع واکنش والدین

گوش دادن با دقت و آرامش: به صحبت‌های نوجوانان گوش دهید و با دقت و بدون قضاوت پاسخ دهید. این کار باعث می‌شود نوجوان احساس کند که شنیده می‌شود.

ایجاد فضای آرامش‌بخش: اگر نوجوان به دلیل اضطراب یا نگرانی شب‌ها صحبت می‌کند، می‌توانید به او کمک کنید تا با روش‌هایی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا داشتن روتین خواب منظم به آرامش برسد.

حفظ تعادل در توجه: با وجود اینکه مهم است که به نیاز‌های عاطفی نوجوان گوش دهید، ولی بهتر است از واکنش‌های افراطی نیز پرهیز کنید تا نوجوان احساس نکند که تنها راه جلب توجه او از طریق صحبت کردن‌های شبانه است.

در مجموع، این رفتار طبیعی است و بخشی از رشد عاطفی و اجتماعی نوجوانان محسوب می‌شود، ولی اگر این رفتار به مشکلات جدی‌تر مانند اضطراب یا اختلالات خواب منجر شود، ممکن است مشاوره با یک روانشناس مفید باشد.