چرا احیای برجام تنها گزینه ایران و آمریکا است؟

اقتصاد۲۴- رابرت آینهورن، مقام ارشد اسبق اداره کنترل تسلیحات وزارت خارجه آمریکا و تحلیلگر ارشد اندیشکده بروکینگز مقاله‌ای مفصل با عنوان " احیای برجام جایگزین بهتری است –، اما آیا می‌توان آن را پایدار کرد؟ " برای این اندیشکده نوشته است که در فراز‌هایی از آن آمده است:

تقریبا با حل تمامی مسائل، مذاکرات احیای برجام بر سر تقاضای ایران که دولت بایدن در برابر آن مقاومت کرده بود مبنی بر خروج سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از ایالات متحده به بن بست رسیده است. فهرست سازمان‌های تروریستی خارجی (FTOs) و موضوع خروج سپاه از لیست تا حد زیادی نمادین است و تأثیر عملی کمی بر فشار‌های اقتصادی پیش روی این سازمان دارد. اما اهمیت سیاسی آن در تهران و واشنگتن بسیار زیاد است، و رهبران هر دو کشور تمایلی به خطر عواقب احتمالی کنار گذاشتن مواضع خود ندارند.

اگرچه گزارش‌ها حاکی از آن است که مذاکره‌کنندگان اروپایی در حال تجدید تلاش‌های خود برای یافتن راهی برای پایان دادن به بن‌بست هستند، چشم‌انداز انجام این کار در بهترین حالت نامشخص است و مقامات دولت بایدن نسبت به دستیابی به توافق برای بازگشت به برجام بدبین شده‌اند. اما قبل از پایان مذاکرات، دولت باید نگاهی بی‌طرفانه به پیامد‌های عدم وجود توافق هسته‌ای داشته باشد و آن نتیجه را با جایگزین احیای برجام مقایسه کند. در چنین مقایسه ای، برجام احیا شده، علیرغم کاستی‌هایی که دارد، انتخاب بهتری است.

احیای برجام می‌تواند از تبدیل ایران به یک کشور دارای سلاح هسته‌ای حداقل برای هشت سال دیگر جلوگیری کند و چشم‌انداز یک رویارویی نظامی در سطح منطقه را کاهش دهد.

در صورت عدم توافق، ایالات متحده نمی‌تواند فشار اقتصادی کافی ایجاد کند تا منابع موجود برای فعالیت‌های هسته ای، موشکی و منطقه‌ای ایران را تحت فشار قرار دهد یا تهران را مجبور به پذیرش توافق هسته‌ای محدودتر از برجام کند. چشم پوشی از بازگشت به برجام همچنین دست ایران را به منظور گسترش برنامه‌های هسته‌ای باز خواهد گذاشت. همانگونه که دولت بایدن در ژانویه ۲۰۲۲ به اسرائیلی‌ها اعلام کرد که زمان گریز هسته‌ای ایران به شش تا نه ماه کاهش یافته است.

بیشتر بخوانید: ایران و آمریکا از توافق دور و دورتر می‌شوند

با این حال، یک توافق احیا شده، مطمئناً هدف انتقاد شدید، هم در داخل و هم از سوی شرکای آمریکا در خاورمیانه خواهد بود، و بار دیگر پرسش دوام آن را در برابر تحولات سیاسی آینده و انتقال ریاست جمهوری مطرح می‌کند.

آینهورن در ادامه نوشت که بسیاری از محدودیت‌های هسته‌ای و سایر محدودیت‌های برجام و شورای امنیت سازمان ملل متحد و قطعنامه ۲۲۳۱ مدت زمان محدودی دارد. در اینجا تاریخ انقضای مفاد کلیدی آمده است:

اکتبر ۲۰۲۰؛ بر اساس قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل، انتقال تسلیحات متعارف به ایران و از ایران ممنوع بود خاتمه یافت.

اکتبر ۲۰۲۳؛ محدودیت‌های مربوط به فعالیت‌های موشکی تحت قطعنامه ۲۲۳۱ پایان می‌یابد.

از سال ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۹؛ محدودیت‌های مربوط به فعالیت‌های تحقیق و توسعه برای سانتریفیوژ‌های پیشرفته کاهش یافته و سپس پایان می‌یابد.

۲۰۲۶؛ محدودیت در تعداد سانتریفیوژ‌های نصب شده (۵۰۶۰) پایان می‌یابد.

۲۰۳۱؛ سقف در سطح غنی سازی (۳.۶۷%) و ذخایر اورانیوم غنی شده (۳۰۰ کیلوگرم) و ممنوعیت بازفرآوری سوخت مصرف شده، ساخت راکتور‌های جدید آب سنگین و غنی سازی در تاسیسات فردو خاتمه می‌یابد.

مقاله با اشاره به شکست کارزار فشار حداکثری ترامپ علیه ایران و هر گونه اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران در ادامه تاکید کرد که تأثیر چندانی نخواهد داشت و با وجود اقدامات تنبیهی آمریکا علیه چین برای معاملات نفتی با ایران، پکن همچنان برای همکاری‌ها با ایران به منظور دور زدن تحریم‌ها مصمم است.

آینهورن در این مقاله همچنین تاکید کرد که با وجود شرکای استراتژیک ایران یعنی چین و روسیه اعمال تحریم‌ها از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه تهران بی فایده خواهد بود. به گونه‌ای که نه تنها افزایش فشار‌ها غیرممکن خواهد بود بلکه حفظ فشار‌ها فعلی نیز بسیار دشوار می‌شود. ایران فعالانه اقداماتی را برای دور زدن تحریم‌ها دنبال کرده است، از جمله یک سیستم بانکی و مالی مخفی که تجارت را تقریباً به سطوح قبل از تحریم افزایش داده است. علاوه بر این، کشور‌های کلیدی اجرای تحریم‌های خود را کاهش داده اند.

وی در ادامه همچنین نوشت که صادرات نفت ایران به چین در سه ماهه اول سال ۲۰۲۲ حدود ۳۰% افزایش یافته است و به نقل از یک مقام ایرانی نقل کرد که تعداد بشکه‌ها به ۱.۲ میلیون در روز رسیده است. یعنی بیشترین تعداد از زمانی که آمریکا در دولت ترامپ تحریم‌ها را مجددا علیه ایران اعمال کرد. ضمن اینکه در فضای بدون توافق، فشار‌های تحریمی احتمالا به روند کاهشی خود ادامه خواهد داد.

آینهورن در ادامه مقاله ضمن هشدار در مورد عواقب هر گونه حمله علیه تأسیسات هسته‌ای ایران، بازسازی سریع تأسیسات، حرکت تهران به سمت ساخت سلاح‌های هسته ای، خروج از ان. پی. تی و اخراج بازرسان و همچنین جمع آوری دوربین‌های آژانس را از جمله پیامد‌های این اقدام دانست و تاکید کرد که در صورت وقوع این سناریو شکی نیست که ایران از تمام ظرفیت‌های خود برای انتقام گیری استفاده خواهد کرد و منافع آمریکا و متحدانش در منطقه در معرض تهدید قرار خواهد داد.

وی در پایان احیای برجام، علیرغم کاستی‌های آن و جنجال‌هایی که با آن همراه خواهد بود را تنها گزینه ممکن و راه حل پیش رو برای حل مسائل ایران و آمریکا دانست.

منبع: اندیشکده بروکینگز / خبرآنلاین