اقتصاد۲۴ حمید فرخنژاد درحالی اظهار میکند که از جانب تهیهکننده به او اطمینان داده شد که سریال با حمایت ارگان یا نهاد خاصی ساخته نمیشود که طی چند دهه اخیر کمتر پروژه سینمایی یا تلویزیونی با درون مایه امنیتی بوده که با سرمایه خصوصی ساخته شده باشد!
کارگردان این سریال، محمدحسین مهدویان، فیلمساز متبوع نهادهای خاص و سازنده آثار سفارشی، چون دوگانه ماجرای نیمروز، لاتاری، ایستاده در غبار و ... است. طبق اخبار غیررسمی، تهیه کننده، مجتبی امینی است که پیشتر تهیه سریال پرحاشیه گاندو را نیز در کارنامه داشت. او یکی از مهاجمان به سفارتخانه بریتانیا بود که مانند بسیاری از همراهانش در آن حمله، امروز در بسیاری از بخشهای فرهنگی و هنری، جانمایی شده است.
خود فرخنژاد نیز پیش از سریال سقوط، در بسیاری از پروژههایی که با حمایت نهادهای خاص ساخته شده بود، همکاری کرد. سه همکاری با ابراهیم حاتمیکیا در ارتفاع پست، به رنگ ارغوان و حلقه سبز و دو همکاری با محمد حسین مهدویان در پروژههای لاتاری و سقوط. فرخنژاد در سه پروژه به رنگ ارغوان، لاتاری و سقوط نقش یک مامور امنیتی را ایفا کرده است.
اما گمانهها حکایت از آن دارد که حمید فرخنژاد سه میلیارد تومان و به روایتی دیگر یک و نیم میلیارد تومان برای ایفای نقش اصلی در سریال سقوط دستمزد گرفته است. البته دستمزد فرخنژاد، پیش از این هم حاشیه ساز شده بود. او در اوایل دهه نود برای بازی در فیلم استرداد، ۴۸۰ میلیون تومان دریافت کرده بود. دلار آن روزها بین ۳ تا ۳ هزار و پانصد تومان بود. این فیلم در گیشه حدود ۵۳۰ میلیون تومان فروخت.
حال، اما خبرگزاری دولت به نقل از یک مقام آگاه قضایی ادعا میکند که این بازیگر، با ارائه درخواست به یکی از نهادهای امنیتی مبنی بر «همکاری متقابل» با این مجموعه، خواستار ارائه مجوز برای سفر به خارج از کشور، با وجود برخی تخلفات در دوران بازیگری شده بود. ادعایی که البته فرخنژاد آن را رد و اظهار کرده «به رغم درخواستهای مکرر» تعهدی نداده است.
اکنون با این حرکت فرخنژاد اما، نهتنها برای سریال «سقوط» محدودیتهای قطعی ایجاد خواهد شد بلکه برای دیگر آثارش نظیر «زنبور کارگر» و «ملاقات با جادوگر» که در نوبت نمایش هستند نیز گرفتاریهایی به وجود خواهد آمد که دیگر عوامل پروژهها هم تحت تاثیر خواهند بود.
همچنین ممنوع الخروجی سایر هنرمندان احتمالا جدیتر از پیش دنبال میشود. به نظر میرسد موضعگیری سیاسی هنرمندان چه در خارج یا داخل کشور، روی پروژههای سینمایی و تلویزیونی تاثیر خواهد گذاشت.
چنانچه محمد خزائی رئیس سازمان سینمایی اخیرا اعلام کرده که هنرمندان نباید تریبون سیاسی باشند. در چنین شرایطی، صنعت سینمای ایران که سالها در نشان دادن تحولات اجتماعی دچار محدودیت بود، به دوراهی عجیبی رسیده است؛ سرمایهگذاران و تهیهکنندگان سینما نه تن به ساخت فیلم میزنند و نا اکران آنچه پیشتر ساخته بودند. از طرفی نتیجه محدودیتهای موجود نسبت به نمایش آثار هنرمندانی که جهتگیری سیاسی داشتند، چیزی جز ریزش کامل مخاطب و ورشکستگی تمامعیار سینمای ایران نخواهد بود.