دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان+ معنی و تفسیر

اقتصاد۲۴-اوقات شرعی بیست و دومین روز از ماه مبارک رمضان مصادف با سه شنبه ۱۴ فروردین ماه به افق تهران بدین شرح است:

اوقات شرعی امروز تهران:

دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین.

خدایا بگشا به رویم در این ماه در‌های فضلت وفرود آر برایم در آن برکاتت را وتوفیقم ده در آن برای موجبات خوشنودیت ومسکنم ده در آن وسط‌های بهشت‌ای اجابت کننده خواسته‌ها ودعا‌های بیچارگان.

تفسیر دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان به این شرح است:

«اللّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ أَبْوابَ فَضْلِکَ، وَأَنْزِلْ عَلَیَّ فِیهِ بَرَکاتِکَ، وَوَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوجِباتِ مَرْضاتِکَ، وَ أَسْکِنِّی فِیهِ بُحْبُوحاتِ جَنَّاتِکَ، یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّینَ»

«خدایا، در این ماه در‌های احسانت را به روی من بگشا و برکاتت را بر من نازل فرما و به انگیزه‌های خشنودی‌ات موفقم بدار و در میان بهشت‌هایت جایم ده،‌ای برآورنده خواهش درماندگان»

خواسته‌های روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان:

۱. گشوده شدن در‌های فضل و رحمت.

۲. نازل شدن برکات الهی.

۳. توفیق یافتن به انجام آنچه موجب خشنودی خداوند است.

۴. سُکنا گزیدن در بهترین و پرناز و نعمت‌ترین موقعیت‌های بهشت.

«اللّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ أَبْوابَ فَضْلِکَ»

واژه فضل از اسماً الهی بوده و به معنای احسان و بخششِ نعمت و مواهب، بیش از حدّ لازم است.

به همین جهت است که سوره آل‌عمران آیه ۱۷۴ خداوند را با فضل عظیم توصیف می‌کند: وَ اَللّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ (و خدا دارای فضلی بزرگ است)

در این آیه تأکید دارد که هیچ منعی برای بخشش خدا وجود ندارد. خداوند می‌تواند از باب فضلش بیش از حد لازم عنایت فرماید.

این نحوه‌ی از عنایت فقط به دست خداست.

در سوره آل‌عمران آیه ۷۳ می‌فرماید: قُلْ إِنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ (پیامبر بگو که به راستی فضل و رحمت فقط به دست خدا است به هرکس بخواهد می‌دهد)

به ما دستور داده‌اند که چنین احسانی را از خدا بخواهیم که از باب فضل اوست. در ادعیه نیز همین را می‌خواهیم: «اِلهی عامِلْنا بِفَضْلِکَ وَ لا تُعامِلْنا بِعَدْلِکَ» (خدایا با فضلت با من رفتار کن و با من به عدالت معامله کن)

می‌توان فضل را به معنای فضیلت و ارزش‌های انسانی نیز دانست و در واقع از خدا بخواهیم تا باب ارزش‌های انسانی را بر ما باز کند.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «فَخْرُ الْمَرْءِ بِفَضْلهِ لا بأصْلهِ.» (افتخار آدمی به فضائل اوست نه به تبارش)

برخی از ارزش‌ها از دیدگاه رهبران آسمانی به شرح زیر است:

خود را کامل ندانستن، بندگی خوب به درگاه خدا، بخشیدن در موقع اقتدار، انفاق هنگام تنگدستی، فرار از گناهان، میانه‌روی در معیشت، صدق در گفتار و کردار.

«وَأَنْزِلْ عَلَیَّ فِیهِ بَرَکاتِکَ»

معنای برکت اجمالاً خیرِ پایدار است. خیر یعنی نیکی.

کثرتِ در خیر و خیرِ بسیار سودمند را برکت می‌نامند. پس به نوعی دو واژه خیر و برکت با هم مرتبط هستند. باید بدانیم که برکت و خیر به دست خداست: «بِیَدِکَ الْخَیْرِ» و «یا مُنْزِلَ الْبَرَکاتِ».

وقتی خیر و برکت به دست خدایی است که علوّ و بلندی مرتبه دارد، ما درخواست نازل شدن خیر را داریم.

مهم‌ترین عامل نزول برکت، تقوا و ایمان است.

در سوره اعراف آیه ۹۶ می‌فرماید: وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ (اگر مردم شهر‌ها و آبادی‌ها ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند برکاتی از آسمان و زمین به روی آنان می‌گشودیم)

عامل دیگر نزول برکات، عدل است.

حضرت امیر (ع) می‌فرمایند: «بِاْلعَدْلِ تَتَضاعَفُ الْبَرَکاتُ» (به سبب عدالت برکت‌ها افزونی می‌یابند)

پس اگر اسباب برکت را فراهم کنیم، خدا آن را نازل می‌کند.

«وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوجِباتِ مَرْضاتِکَ»

از درگاه احدیت می‌خواهد که توفیق مهیا کردن اسباب خشنودی را عنایت فرماید، چون سخت است.

بخشی از آن اسباب در بیان پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام چنین است:

۱. رضایت خدا و اطاعت خدا است.

۲. سخت گرفتن بر نفس خویش و چشم بستن بر خواهش‌های نفس.

۳. رعایت تقوا.

۴. راضی بودن به قضا و قدر الهی.

«وَ أَسْکِنِّی فِیهِ بُحْبُوحاتِ جَنَّاتِکَ»

واژه بُحبوحه در لغت یعنی بهترینِ از هر چیز.

یکی از درخواست‌های ما از خداوند علاوه بر عمل صالح برای رفتن به بهشت، درخواست بهشت است.

در این فقره بهترین موقعیت بهشت را مطالبه می‌کند و آن مرتبه‌ای است که به اهل تقوا می‌دهند.

در سوره قمر آیه ۵۵ و ۵۶ می‌فرماید: إِنَّ الْمُتَّقینَ فی جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ فی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلیکٍ مُقْتَدِرٍ (حقیقتاً اهل تقوا در باغ‌ها و کنار نهرهایند، در جایگاهی پسندیده و مورد رضایت نزد فرمانروانی نیرومند)

اهل تقوا به مقام عندیّت و لقاءالله رسیده‌اند که برترین مرتبه بهشت است.

«یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّینَ»‌ای برآورنده خواهش درماندگان، درخواست امروز ما را به اجابت برسان.