در سالهای ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ ایران به یکی از مهمترین نقاط پذیرش پناهندگان لهستانی تبدیل شد. بیش از ۱۲۰ هزار پناهنده، شامل سربازان، زنان، کودکان و سالخوردگان، از طریق دریای خزر به بندر انزلی منتقل شدند و سپس در شهرهایی مانند تهران، اصفهان، مشهد و اهواز اسکان یافتند.