«ملکوت» بهرام صادقی، رمانی غریب و یکهمانده در تاریخ ادبیات ایران است. خسرو هریتاش بر مبنای این رمان فیلمی ساخت که نقلهای شگفتی دربارهاش وجود دارد، اما نسخهای از آن در دست نیست. فیلم در جشنواره ششم تهران «هو» شد و حتی بهروز وثوقی و عزتالله انتظامی هم دل خوشی از آن نداشتند و هیچوقت هم اکران نشد. آن قصه مشهور «آبِ مرده» و بلایی که هریتاش بر سر انتظامی آورد هم (چنان که در کتاب «آقای بازیگر» مفصل نقل شده) تا آخر عمر انتظامی یکی از کابوسهایش بود.
ناصر ملکمطیعی، محمدعلی فردین و رضا بیکایمانوردی سه ابرستاره سینمای ایران در اوج موفقیت و رونق حرفهای چنین ساده و بیتکلف عکس یادگاری انداختهاند که حالا در گذر از نیم قرن ارزش و زیبایی این کنار هم بودن بیشتر آشکار شده است.
سه «هنرپیشه» محبوب که قاعدتاً میباید رقیبانی در دو جبهه رودررو باشند چنین گرم و دوستانه در کنار هم ایستادهاند. هر کدام از این سه نفر، مثل بسیاری از همکاران و همدورههایشان، تا آخرین روز عمرشان هم همواره از یکدیگر با احترام و فروتنی یاد میکردند و ستایشگر هنر رقیب بودند.
تولید «همای سعادت» (چاناکیا، ۱۳۵۰) به عنوان محصول مشترک ایران و هند، هنگامی آغاز شد که هنوز فیلمهای هندی در ایران تماشاگران بسیار داشتند و پرسونای فردین به حالوهوای سینمای هند نزدیک بود. «همای سعادت» (با عنوان هندی «صبح و شام») با شرکت فردین و دو ستاره سینمای هند (وحیده رحمان و سانجیو کمار) زمانی نمایش داده شد که تماشاگران و سینمای ایران تحت تاثیر «قیصر» بودند و حاصلش یک شکست مطلق بود.
عکسی کمتر دیدهشده از بهروز وثوقی سر صحنه درام هالیوودی «ابوالهول/ Sphinx» به کارگردانی فرانکلین جی. شافنر که سال ۱۹۸۱ به فاصلهٔ کوتاهی پس از انقلاب ساخته شد و به نمایش درآمد
دوستان مسعود کیمیایى: (از راست) نعمت حقیقى، سعید پیردوست، فرامرز قریبیان / تصویر نعمت حقیقی فیلمبردار برجسته ایرانی و دو بازیگر سینمای ایران مربوط به حدود نیم قرن پیش است.
ایرج قادری در تاریخ ۲۱ فروردین ماه سال ۱۳۱۴ در شهر تهران متولد شد. او پس از اتمام دوران دبیرستان، وارد دانشگاه شد و رشته داروسازی را برای ادامه تحصیل خود انتخاب کرد، ولی بنا به دلایلی موفق نشد تحصیلات خود را به پایان برساند و به همین دلیل دانشگاه را نیمه کاره رها کرد. ایرج قادری پس از خروج از دانشگاه به هنر روی آورد و در فیلمهای زیادی هنرنمایی کرد.
ایمانوردی فعالیت هنری را سال ۱۳۳۷ با بازی در تروپ تئاتر «اُسکار» آغاز کرد. در سال ۱۳۴۰ به دنبال برخوردی که با ساموئل خاچیکیان داشت، خاچیکیان اندام ورزیده و چهره سینمایی او را مناسب برای ایفای نقش در سینما تشخیص داد و از ایمانوردی دعوت به عمل آورد تا دراستودیو آژیر فیلم حضور پیدا کند.
سینمای قبل از انقلاب ایران، یکی از سینماهای برجستهای بود که کارگردانان بزرگی در آن، نقش ایفا کردند. آثار ارزشمند این هنرمندان طی دههها، ارزش سینمای ایران را نه تنها در منطقه که در جهان بالا برد.
سینمای بعد از انقلاب ایران با وجود خروج بعضی از نخبگان و اعمال برخی محدودیتها، اما در بسیار مواقع، سینمای جذاب، جریانساز و تاثیرگذار باقی ماند که در این بین، نقش چند تن از کارگردانان بسیار برجسته بود.