اعتراضات مردمی
اعتراضات مردمی بار‌ها و بار‌ها و از همان آغازین روز‌های پیرروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷ بروز کرده است. در تمام دنیا نیز اعتراضات مردمی امری رایجع و طبیعی است و در منشور حقوق بشر سازمان ملل به‌عنوان یک حق برای مردم درنظر گرفته شده است.
همچنین بر اساس اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران «تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است.»
انسان‌ها با هم متفاوتند بنابراین خواست و علایق متفاوتی هم دارند و همین موضوع سبب می‌شود برخی از وضعیت جامعه ناراضی باشند و یا گمان کنند حقی از آنها درحال ضایع شدن است به همین دلیل از راه‌های قانونی دست به اعتراض می‌زنند. براساس برخوردی که حکومت با معترضان میکند این اعتراضات گاه با خشونت و گاه به شکلی مسالمت‌آمیز به پایان می‌رسند.
در کشور‌های بسته سیاسی معمولا هرگونه اعتراضی به‌شدت سرکوب می‌شود و در کشور‌های آزاد تا هنگامی که به تخریب اموال عمومی و خشونت کشیده نشود با همراهی پلیس مواجه است.
نخستین اعتراض مردمی پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ با اعتراض بانوان به حجاب اجباری و در اسفند همان سال و هم‌زمان با روز جهانی زن اتفاق افتاد.
در دهه هفتاد نیز شاهد آغاز اعتراضات مردمی بودیم. در آغاز این دهه مردم به دلیل تورم زیاد و مشکلات اقتصادی به خیابان‌ها آمدند. در این دوره شهر‌های مشهد و قزوین و اسلام‌شهر شاهد درگیری‌های خونینی بود.
در دهه ۷۰ یکی از مهم‌ترین رخداد‌ها در زمینه حرکت‌های اعتراضی در دانشگاه اتفاق افتاد و آن حادثه کوی دانشگاه تهران بود.
سال ۱۳۷۸ کمیسیون فرهنگی مجلس پنجم طرحی با نام اصلاحیه قانون مطبوعات به تصویب رساند که به باور بسیاری سبب خفقان مطبوعات می‌شد. در ۱۷ تیرماه روزنامه سلام توقیف شد و همین سرآغاز تجمعی اعتراضی در دانشگاه تهران شد.
بامداد ۱۸ تیرماه نیروهای لباس شخصی‌ها به کوی دانشگاه یورش بردند و بسیاری از دانشجویان را کتک زدند و برخی را هم دستگیر کردند. این اعتراضات تا ۲۳ تیرماه در چند شهر کشور ادامه شد.
با پایان انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ و نپذیرفتن نتایج آن از سوی میرحسین موسوی، جمعی از مردم به خیابان‌ها آمدند و راهپیمایی سکوت برگزار کردند، اما سه روز بعد در تاریخ ۲۵ خرداد این اعتراضات به اوج خود رسید که با برخورد ماموران مواجه شد.
در دی ماه ۹۶ و در مشهد شاهد اعتراض به وضعیت معیشتی و گرانی بودیم . این اعتراضات به سرعت به دیگر شهر‌ها کشیده شد.
۲۴ آبان ۹۸ اجرای دوباره سهمیه‌بندی بنزین و افزایش ۲۰۰ درصدی قیمت‌ها سبب اعتراض گسترده مردمی شد که باز هم نیروهای امنتیتی به شدت با آن برخورد کردند.
به ادعای رویترز بالغ بر ۱۵۰۰ تن در این اعتراضات کشته شدند، هرچند که آمار رسمی اعلام شده از سوی مقامات ایرانی (مجتبی ذوالنور، رییس کمیسیون امنیت ملی در دوره دهم مجلس) ۲۳۰ نفر را مدعی شده است.
در شهریور 1401 نیز اعتراضات گسترده دیگری شکل گرفت که گفته می شود طولانی ترین دوره اعتراضات مردمی است. این اعتراضات در پی مرگ یک دختر ۲۲ ساله به نام مهسا امینی اهل سقز که با خانواده‌اش برای گردش و تفریح به تهران آمده بودند و توسط ماموران گشت ارشاد بازداشت شد، شکل گرفت.
برخی مدعی‌اند که مهسا امینی بر اثر ضرب‌وشتم و آسیب به جمجمه در ۲۵ شهریور دچار مرگ مغزی شد و درگذشت هرچند که روایت مقامات رسمی کشور خلاف این را می‌گوید.
نخستین جرقه این اعتراضات پس از مرگ مهسا امینی مقابل بیمارستان کسری محل بستری او شکل گرفت. مرگ او واکنش‌ها و اعتراضات گسترده‌ای را در سراسر ایران و البته دنیا برانگیخت اعتراضاتی که تا امروز هم ادامه دارد. برای نخستین بار بسیاری از افراد و چهره‌های مشهور و سرشناس ایران و دنیا از این جنبش و اعتراضات حمایت کردند و در پست‌ها و با شیوه‌های گوناگون آن را بیان کردند. در این میان بسیاری از چهره‌های سرشناس نظیر علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا و ... نیز به صف معترضین پیوستند.
اعتراضات سراسری در پی مرگ مهسا امینی در عرض چند روز به تمام ۳۱ استان و بیش از ۱۰۰ شهر گسترش پیدا کرد و باعث پدید آمدن اعتراضاتی در اکثر دانشگاه‌های کشور شد.
ایرانی‌های خارج از کشور هم در شهر‌های گوناگون دنیا به همین مناسبت با فراخوان راهپیمایی‌هایی را ترتیب دادند که راه‌پیمایی‌های برلین و تورنتو با جمعیتی بالغ بر ۱۰۰ و ۵۰ هزار تن بزرگ‌ترین آنها بود.
این اعترضات با شعار اصلی "زن، زندگی، آزادی" هم‌چنان ادامه دارد.