سحر گلی‌زاده، اقتصاد24 - خرید بیمه نامه به عنوان یکی از ابزارهای کارای مدیریت ریسک و تأمین امنیت، از یک سو سبب گسترش رفاه اجتماعی و از سوی دیگر باعث رشد سرمایه‌گذاری می‌شود که در پی آن، تولید با سرعت بیشتری رشد کرده و اقتصاد رونق می‌گیرد.
امروزه صنعت بیمه از عوامل مهم توسعه اقتصاد در کشورها محسوب می شود و توسعه بیمه شاخصی برای توسعه اقتصادی کشورها تلقی می‌شود. ماهیت بیمه، مشارکت در خسارت و جایگزین کردن اطمینان به جای عدم اطمینان است. بنابراین بیمه به عنوان یک روش مقابله با خطر، پاسخی به شرایط نامطمئن و پر مخاطره است.
پایین بودن ضریب نفوذ بیمه در ایران و عدم خرید بیمه نامه از چالش‌هایی است که سال‌هاست صنعت بیمه را درگیر خود کرده و هر بار هم که طرح و برنامه‌ای در این زمینه ارائه می‌شود بر آن اثرگذار نیست. این پایین بودن ضریب نفوذ بیمه در ایران عوامل مختلفی دارد که بسیاری آن را ریشه در مسائل اقتصادی و برخی نیز آن را ریشه در مسائل فرهنگی جامعه می‌دانند.
ضریب نفوذ بیمه که یکی از شاخص های مهم عملکرد صنعت بیمه است از تقسیم حق بیمه تولیدی بر تولید ناخالص داخلی کشور به دست می آید. این شاخص نشان می دهد که چند درصد از کل تولید سالانه کشور مربوط به صنعت بیمه است.
اخیرا غلامرضا سلیمانی رئیس کل بیمه مرکزی در نشست ویژه شورای عمومی سندیکای بیمه گران ایران گفت که صنعت بیمه باید در معادلات کلان اقتصادی با قدرت بیشتری وارد شود و نقش آفرینی کند.
اما این سوال مطرح می شود که چرا تاکنون صنعت بیمه مانند بانک ها نقش زیادی در اقتصاد کشور نداشته است؟ آیا این مسئله به بنیه ضعیف صنعت بیمه برمی‌گردد تا ریشه در عوامل دیگری دارد؟
در همین رابطه مجید صفدری، مدیرعامل سابق شرکت بیمه «ما» و کارشناس صنعت بیمه به خبرنگار اقتصاد24 گفت: یکی از دلایلی که باعث شده صنعت بیمه در اقتصاد کشور نقشی نداشته باشد و یا نقش کمرنگ‌تری در اقتصاد ایران ایفا کند این است که شرکت های بیمه از کمبود سرمایه رنج می برند و سرمایه آنچنانی ندارند که بتوانند در معادلات اقتصادی شرکت کنند.
وی افزود: سرمایه کل شرکت های بیمه در کشور 8 هزار میلیارد تومان است و کل ریسکی که شرکت های بیمه می توانند قبول کنند، رقم زیادی نیست.
صفدری دلایل بعدی فقدان اثرگذاری صنعت بیمه در اقتصاد ایران را اینگونه بیان کرد: عدم اثرگذاری صنعت بیمه در اقتصاد کشور به نداشتن تکنولوژی های روز خدمات رسانی وابسته است. محصولات بیمه ای در کشور ما مانند کشورهای دیگر به‌روز نیست به همین دلیل صنعت بیمه نمی تواند نقش چندانی در اقتصاد کشور ایفا کند.
این کارشناس صنعت بیمه نبود اطلاع رسانی درست و کامل به مردم را از دیگر عوامل عدم تاثیرگذاری این صنعت در اقتصاد کشور عنوان کرد و گفت: بسیاری از مردم در کشور ما بسیاری از محصولات بیمه ای را نمی شناسند و فرهنگ بیمه به درستی بین مردم گسترش پیدا نکرده است.
مدیرعامل سابق بیمه «ما» تصریح کرد: خصوصی سازی صنعت بیمه به درستی انجام نشده و این یکی دیگر از دلایلی است که می توان برای بی تاثیر بودن این صنعت در اقتصاد کشور نام برد. قرار بود صنعت بیمه خصوصی باشد اما امروز این امر کاملا برعکس است.
صفدری در ادامه نبود دانش جدید بازاریابی، فروش و مارکتینگ در این صنعت را از دیگر عوامل موثر در فقدان تاثیرگذاری صنعت بیمه در اقتصاد کشور بیان کرد و گفت: بازاریابی در صنعت بیمه بسیار ضعیف عمل کرده است.
وی در پاسخ به سوال که رئیس کل بیمه مرکزی اعلام کرده است که در 9 ماهه امسال پرتفوی صنعت بیمه 45 هزار میلیارد تومان است که با این اوصاف به بیش از 60 هزار میلیارد تومان در سال جاری خواهد رسید و همچنین اظهار امیدواری کردند که این رقم تا سال 1400 به 150 هزار میلیارد تومان برسد. آیا رسیدن به این عدد با توجه به شرایط صنعت بیمه و اوضاع اقتصادی در کشور، امکانپذیر است؟ عنوان کرد: باید خود رئیس کل بیمه مرکزی پاسخ دهد که بر اساس چه شاخص هایی این رقم را اعلام کرده و چه برنامه های اجرایی و عملیاتی برای این موضوع صورت گرفته است که امیدوارند تا سال 1400 به این رقم برسد.
این کارشناس صنعت بیمه تصریح کرد: نقدینگی در کشور ما تا سال 1400 به سه هزار هزار میلیارد تومان می رسد اما در حال حاضر در بیمه های عمر ما 5 هزار میلیارد تومان بیمه نامه عمر به مردم فروخته ایم یعنی ما اصلا نتوانستیم نقدینگی را به سمت بیمه عمر هدایت دهیم یعنی از نظر مردم بیمه های عمر ناشناخته است، حال آنکه بیمه های عمر دارای مزیت های بسیاری است و باید دید که این پول با چه امکاناتی باید وارد صنعت بیمه شود و سازوکار آن چیست.
صفدری در پایان در پاسخ به این سوال که به اعتقاد شما امکان رسیدن به این چشم انداز وجود دارد؟ بیان کرد: متولیان صنعت بیمه باید برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت در این صنعت را اعلام کنند و بگویند با چه ابزار و امکاناتی و با چه تکنولوژی و با چه روش هایی قرار است ما به این جایگاه برسیم. به نظر می رسد مدیریت گفتار درمانی دیگر در کشور ما پاسخگو نیست و باید مدیریت اجرایی فراهم شود. با سخن گفتن و اعلام ارقام و نبود برنامه اجرایی عملیاتی مشکلی حل نمی شود.