احسان حدادی: هیچ کشوری دلش برای مردم ما نمی‌سوزد

اقتصاد24 - احسان حدادی امسال هم سال تحویل کنار سفره هفت‌سین نبود؛ مثل خیلی از سال‌های دیگر. او این‌بار بابت هدف بزرگش قید خانه، مادر، پدر، عید و... را زد. زد و سختی غربت را به جان خرید تا در المپیک توکیو نتیجه اش را ببیند؛ آن هم با مدال طلا. مدالی که این روزها همه فکر و ذکرش شده. رکورددار پرتاب دیسک آسیا و ایران حتی برایش مهم نیست در آمریکا سین‌های سفره تحویل سال را دارد یا نه؟ برای او حالا مهم تمرین است و تمرین. تمرین برای کار بزرگی که دل مردم را شاد کند.

بعد از چند وقت دوباره احسان حدادی عید و سال تحویل در خانه نیست.

بله، من سال گذشته هم عید خانه نبودم، اما سال قبلش بودم. از تمرین برگشته بودم. فکر می‌کنم سال ۲۰۱۷ بود. دیگر به این موضوع عادت کردم و خیلی به آن فکر نمی‌کنم. دغدغه‌ام این نیست که خانه باشم یا نباشم، اما آدم کمی سنش بالا می‌رود اهمیت خانواده را متوجه می‌شود و بیشتر دلش می‌خواهد با خانواده وقت بگذراند. تا وقتی که جوان است به این موضوع زیاد فکر نمی‌کند. البته دیگر خیلی نمانده که پیش خانواده نباشم. ورزش را که کنار بگذارم تا آخر عمر کنار خانواده‌ام. ان‌شاءا... آن‌ها هم باشند و همه در کنار هم شاد باشیم.

برایت مهم است که لحظه سال تحویل سر سفره هفت‌سین کنار پدر و مادرت باشی یا نه؟

قطعاً مهم است. ولی به خاطر شرایط کاری و هدفی که هست نمی‌توانم کنار خانواده‌ام باشم. فکر می‌کنم آدم وقتی که هدف داشته باشد مهم‌ترین چیز برایش هدفش است و این‌ها یکسری مسائل جانبی است. اگر باشد اتفاق خاصی نمی‌افتد. نباشد هم اتفاقی نمی‌افتد.

تو قرار است برای هدف خیلی بزرگی خودت را آماده کنی. این یعنی که برای سال آینده برنامه خاصی داری؟

بله، قطعاً هدفم خیلی بزرگ است. هدفم مدال خوش‌رنگ المپیک است و امیدوارم این اتفاق بیفتد، چون هم دوست دارم این اتفاق بیفتد هم سعی‌ام را می‌کنم. در این چند وقت گذشته هم دیدید چقدر سعی کردم دوستان را مجاب کنم و به آن‌ها بگویم ورزش حرفه‌ای خرج دارد. اینکه احسان حدادی در آمریکا تمرین کند. البته نه دوست دارم و نه خوشم می‌آید از اینجا. دوست هم ندارم دور از خانواده و کشورم باشم. دوست دارم این امکاناتی که اینجا هست در کشور خودم بود و در کشور خودم تمرین می‌کردم. هیچ چیز هم بهتر از این نیست که آدم در کشور خودش کنار خانواده و دوستانش باشد و تمرین کند. اینا باید تک و تنها باشم و این تنهایی اذیتم می‌کند، اما به خاطر هدفم مجبورم.

زندگی‌ات هم تفاوتی با سال‌های قبل می‌کند؟

زندگی‌ام تفاوت خاصی نکرده است. فقط انگیزه‌هایم بیشتر شده و امیدوارم با این انگیزه‌ها به هدفم برسم.

از حالا می‌دانی لحظه سال تحویل چه آرزویی می‌کنی؟

آرزو می‌کنم همیشه همه سلامت باشند. آرزو می‌کنم هر کدام از ما ۸۰ میلیون مردم ایران نگوییم ایران خراب شده و به درد نمی‌خورد. اگر هر کدام از ما یک اتفاق خوب در حرفه و شغل‌مان انجام دهیم می‌شود ۸۰ میلیون اتفاق خوب. با اینکه بگوییم فلان‌چیز گران است و این خراب شد و... ایران ما درست نمی‌شود. از همه خواهش می‌کنم. من به عنوان یک ورزشکار به یکی یک چیزی یاد می‌دهم. شما به عنوان خبرنگار می‌گویید یک متن خوب می‌نویسم. دیگر نمی‌نویسم که این بد شد. می‌نویسم این اتفاق امسال خوب خواهد شد. قطعاً هیچ کشوری دلش برای کشور ما و مردم ما نمی‌سوزد. همه فقط به فکر خودشان هستند.

مک، مربی آمریکایی‌ات خیلی امیدوار است که تو ۷۰ متر پرتاب کنی، به نظرت کی این رکورد تاریخی را ثبت می‌کنی؟

خودم هم خیلی امیدوارم این اتفاق بیفتد. تمام تلاشم را هم می‌کنم. امیدوارم این اتفاق در المپیک بیفتد.

روزهای سختی داشتی تا دوباره به خواسته‌ات یعنی تمرین با مک برسی؟

متأسفانه روزهای سختی داشتم. همان حرف‌های قبلی‌ام می‌شود. چون ماها نمی‌خواهیم مثبت فکر کنیم. همه‌اش حرف‌های منفی می‌زنیم. دوست داریم بگوییم پول نیست. ارز گران است. اگر بخواهیم مثبت‌گرا باشیم همه چیز درست می‌شود. مثلاً ۴ ماه پیش نمی‌توانستیم با رسانه و مردم جوری صحبت کنیم که این حواشی به وجود نیاید که احسان این‌قدر پول می‌خواهد و می‌خواهد به آمریکا برود. ما که می‌خواهیم یک کاری را انجام دهیم حتماً باید بعد از یکسری اتفاق بد انجام دهیم؟

حالا خوشحالی؟

خوشحالم از اینکه دارم با انگیزه تمرین می‌کنم. خوشحالم که دارم حس می‌کنم روزی دوباره می‌توانم پرچم کشورم را در المپیک بالا ببرم. نه غربت اینجا خوشحالم می‌کند، نه اینکه دور از خانواده باشم خوشحالم می‌کند نه اینکه دوست دارم اینجا باشم. قطعاً اگر هدف نداشتم الان تهران بودم همه چیز هم بهتر بود.

چی شد بالاخره فدراسیون برای تمرین تو با مک رضایت داد؟ یعنی با همان بودجه یک میلیارد و ۸۰۰ تومان تا المپیک آماده می‌شوی؟

اصلاً بحث آن پول نبود. مهم‌ترین مسئله این بود که به آقای صالحی امیری گفتم اگر می‌خواهیم نتیجه بگیریم باید هزینه بکنیم و این هزینه را برای شخص بنده نمی‌کنید، چون هزینه اردوهای من است و یک ریالش هم به جیب من نمی‌رود. این بودجه هم که دوستان گفتند اشتباه بود. باید بگوییم یک مدال المپیک دو و میدانی چقدر می‌ارزد.

سال ۹۸، سال خوک است. خوک هم سمبل خوش‌یمنی است. به نظرت سال ۹۸ به رکورد ۷۰ متر یا مدال جهانی می‌رسی؟

من خوک را دوست ندارم، اما همه سعی‌ام را می‌کنم تا بهترین نتیجه را بگیرم.

منبع: خبرآنلاین