درآمد یک خانوار شهری و فقیر در سال ۱۴۰۱ چقدر بود؟

اقتصاد۲۴-وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی جزئیات جدیدی از دخل و خرج خانوار شهری و فقیر در سال ۱۴۰۱ را منتشر کرد. بر اساس این گزارش، میانگین درآمد خالص یک خانوار شهری ایرانی در سال گذشته، ۱۶۶ میلیون و ۶۶۱ هزار و ۱۰۰ تومان و میانگین هزینه خالص هم ۱۳۷ میلیون و ۱۴۶ هزار تومان بوده است.

همچنین، داده‌های این گزارش حکایت از این دارد که خالص درآمد یک خانوار فقیر در دهک اول طی سال گذشته ۴۲ میلیون و ۴۴۳ هزار تومان بوده، درحالی‌که خالص درآمد یک خانواده ثروتمند در دهک دهم ۴۲۴ میلیون و ۶۲۲ هزار و ۱۰۰ تومان برآورد شده است که نشان از شکاف درآمدی قابل توجه دارد.

در ضمن، در سالی که گذشت یک مدیر عالی‌رتبه ۲۷ میلیون و ۱۶۴ هزار و ۸۸۳ تومان در ماه درآمد و ۲۱ میلیون و ۷۰ هزار و ۴۵۰ تومان هزینه داشت. یک کارگر ساده هم ماهانه ۹ میلیون و ۷۵۷ هزار و ۴۷۵ تومان درآمد و ۸ میلیون و ۲۹۴ هزار و ۱۰ تومان هزینه داشت.

دهک اول بیشتر از دخلش خرج کرد

آنگونه که روزنامه همشهری به نقل از سالنامه آماری وزارت کار گزارش داده، نکته مهم این است که دهک‌های درآمدی هفتم تا دهم از نظر میزان درآمد بالاتر از میانگین کشوری قرار دارند و دهک اول یا فقیر جامعه بیش از دخلش، خرج دارد.

کدام گروه‌های شغلی بیشترین و کمترین درآمد را داشتند؟

در ادامه گزارش وزارت کار و امور اجتماعی آمده است که بالاترین میزان درآمد در بین ۱۲ گروه شغلی در سال گذشته به گروه مدیران عالی‌رتبه اختصاص دارد و کمترین میزان درآمد را گروه‌هایی، چون کارگران ساده دارند

بیشتر بخوانید:ایرانی‌ها برای بهداشت و درمان چقدر هزینه می‌کنند؟

این گزارش می‌افزاید: پس از مدیران عالی‌رتبه و ارشد بیشترین درآمد به متخصصان علمی و فنی، تکنیسین‌ها و دستیاران آن‌ها و کارمندان اداری و دفتری اختصاص دارد و کارگران خدماتی و فروشندگان کالا‌ها و خدمات، کارگران ماهر شاغل در بخش کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری در مرحله بعد قرار می‌گیرند.

در رتبه هشتم صنعتگران و کارگران شاغل صنعتی جای گرفته‌اند و پس از آن‌ها متخصصان و مونتاژکاران ماشین‌آلات و رانندگان وسیله نقلیه در رتبه دهم جای گرفته‌اند و کارگران ساده، سایر مشاغل اظهارنشده و افراد غیرشاغل رتبه‌های بعدی را به‌خود اختصاص داده‌اند.

این گزارش همچنین بر این نکته تاکید دارد که بالاترین میزان درآمد خالص خانوار بر حسب وضع شغلی در سال گذشته به خانوار‌های شهری کارفرمایی و پس از آن کارکنان مستقل اختصاص دارد و در رتبه بعدی هم افراد مزدبگیر و حقوق‌بگیر عمومی، تعاونی و پس از آن‌ها حقوق‌بگیران بخش خصوصی جای گرفته‌اند و کمترین میزان درآمد به کارکنان فامیلی بدون مزد مشخص و افراد غیرشاغل اختصاص داشته است.