چه اتفاقی می‌افتد اگر به ویروس کرونا مبتلا شویم؟

 

اقتصاد۲۴- به ندای قلبتان گوش می‌دهید و کیلومترها مسافت را طی می‌کنید و به شهر ووهان می‌رسید، مکانی جدید و با فرهنگی تازه که می‌تواند خیلی هیجان‌انگیز باشد.

اشتیاق بسیار زیادی دارید تا فرهنگ چین را از نزدیک ببینید، بنابراین به‌محض خروج از فرودگاه مستقیم به سمت بازار غذاهای دریایی می‌روید که در اینترنت درباره آن مطلبی خوانده‌اید.

 

به‌محض اینکه پایتان را در بازار می‌گذارید، دو چیز توجه شما را جلب می‌کند: در این بازار که بازار «غذاهای دریایی» نامیده می‌شود، جانوران خشکی‌زی مثل مرغ و خروس هم به فروش می‌رسند و بیشترشان هم زنده‌اند.

کل این ماجرا برایتان ناراحت‌کننده و ناامیدکننده است، در این بازار می‌توانید جانوران مختلفی را ببینید از جوجه‌تیغی گرفته تا خفاش و حتی گرگ‌هایی که در قفس قرار دارند و کنار آنها هم لاشه‌های تازه سلاخی‌شده‌ای دیده می‌شوند.

به‌سرعت تصمیم می‌گیرید تا به بازدیدتان از بازار غذاهای دریایی که برایتان تبدیل به کابوس وحشتناکی شده، پایان بدهید و همان طور که دارید به‌سرعت از بازار خارج می‌شوید، تصمیم می‌گیرید که کمی بیشتر در مورد گشت‌وگذارتان در چین فکر کنید.

چین یکی از اولین تمدن‌های بشری است و هر بخش آن جاذبه‌های فرهنگی و گردشگری زیادی برای دیدن دارد.

 

در راه خروج از بازار هستید که فردی را می‌بینید که آهسته راه می‌رود و سرفه می‌کند، ناگهان روی زمین می‌افتد، می‌فهمید که نمی‌تواند نفس بکشد و دارد خفه می‌شود. آدم‌های زیادی دور آن فرد جمع می‌شوند اما نمی‌دانند که چه کاری باید انجام دهند.

از شانستان شما دوره‌های کمک‌های اولیه و احیای قلب را به‌تازگی گذرانده‌اید. فریاد می‌زنید که «اینجا را خلوت کنید.» فرد بیمار بریده‌بریده نفس می‌کشد و به نظر می‌رسد که کارش تمام است. همان طوری که یاد گرفته‌اید، عملیات احیا را انجام می‌دهید.

مسیر تنفسی آن فرد را بررسی می‌کنید و می‌بینید که مسیر تنفسی باز است و او دیگر سرفه نمی‌کند و در حال مرگ است. شما دوره کمک‌های اولیه را نگذرانده‌اید که مدرک آن را قاب کنید و روی دیوار نصب کنید.

سعی می‌کنید به آن فرد تنفس دهان به دهان بدهید. فریاد می‌زنید «نفس بکش، نفس بکش.» بعد از چند بار تنفس دهان به دهان و احیا، آن فرد سرفه‌ای می‌کند و شروع به نفس کشیدن می‌کند. او زنده است. اشک شوق در چشم‌های آدم‌هایی که دور و برتان ایستاده‌اند حلقه می‌زند و شما را تشویق می‌کنند.

شما کارتان را انجام دادید و باعث شدید یک نفر از مرگ نجات پیدا کند. به‌عنوان یک قهرمان از بازار بیرون می‌روید. به سفرتان ادامه می‌دهید، این بار تصمیم می‌گیرید تا از یکی از مکان‌های گردشگری چین بازدید کنید.

در تمام این مدت دارد اتفاق ناگواری برای شما می‌افتد و حتی نشانه یا علامتی از بیماری هم ندارید. درون سلول‌های بدن شما یک مهاجم دارد ریشه می‌کند. بدون اینکه بدانید، نجات دادن آن فرد راهی برای ابتلای شما به ویروس کرونا بود. ویروس کرونا یکی از معدود ویروس‌هایی است که بین انسان و حیوان قابل انتقال است.

---

بیشتر بخوانید: ۱۰ باور غلط درباره نحوه پیشگیری از کرونا

---

خبر بدتر این است که ویروس کرونا یک گونه جدید ویروس است و دنیا اصلا و به هیچ وجه برای مقابله با این ویروس آمادگی ندارد.

ویروس کرونا در بدن شما مثل یک قاتل پنهان است. این ویروس در مدت عمر کوتاه خود فقط یک وظیفه دارد: تا جایی که امکان دارد خودش را تکثیر کند و سپس خودش را به میزبانان دیگری منتقل کند.

اما ویروس کرونا به‌راحتی قابل شناسایی نیست. شما هیچ علائمی دال بر بیماری ندارید و حالتان هم خیلی خوب است. اما در کل این مدت این ویروس مرگبار به‌شدت در حال تولید و گسترش در بدن شما است. شما به‌آرامی دارید می‌میرید و حتی روحتان هم از این ماجرا خبر ندارد.

 

در ابتدا ویروس کرونا سلول‌های سالم را مبتلا می‌کند و کد ژنتیکی‌اش را درون سلول‌های مبتلاشده قرار می‌دهد و سلول‌ها را وادار می‌کند تا نسخه‌های دیگری از ویروس را تولید کنند. این کار همه انرژی سلول را تخلیه می‌کند و وقتی ویروس کل انرژی سلول را مصرف کرد، توده ویروس‌های جدید از سلول‌های خشک و مصرف‌شده بیرون می‌آیند، مثل وقتی که زنومورف‌ها در فیلم بیگانه از سینه تفنگداران فضایی خارج می‌شوند.

بدن شما گلبول‌های سفید -بزرگ‌ترین محافظان سیستم ایمنی شما- را برای مقابله این هجوم فرا می‌خواند. گلبول‌های سفید قدرتمندند اما ویروس‌ها حتی از آنها هم قدرتمندتر هستند و این گلبول‌های سفید تا به حال ویروسی شبیه به ویروس کرونا ندیده‌اند. معمولا گلبول‌های سفید از پادتن‌ها استفاده می‌کنند اما بدن شما اصلا نمی‌داند که چه نوع پادتنی باید برای مقابله با ویروس کرونا تولید کند.

ویروس جدید شبیه به هیچ ویروسی نیست که گلبول‌های سفید قبلا با آن روبه‌رو شده باشند. گلبول‌های سفید شما نمی‌توانند جلوی گسترش ویروس‌ها را بگیرند و به‌زودی بدنتان پر از ویروس می‌شود و شما به ناقل ویروس کرونا تبدیل می‌شوید.

هر بار که بینی‌تان را پاک می‌کند، یا در دستانتان سرفه می‌کنید و یا در یک بشقاب غریبه غذا می‌خورد، ویروس‌های مرگبار از خودتان به جا می‌گذارید و بدترین بخش ماجرا این است که: این کار ناآگاهانه انجام می‌دهید. بدن شما هیچ علائمی بروز نمی‌دهد. نه سرفه خشک و سنگین، نه تب، نه سردرد، نه خستگی، هیچ علامتی.
به سفرتان ادامه می‌دهید، بعد از پاک کردن بینی‌تان دست‌هایتان را نمی‌شویید و وارد فروشگاه‌های مختلف می‌شوید و در تمام طول این مدت از خودتان ویروس مرگبار کرونا به جا می‌گذارید.

 

بعد از دو هفته به فرودگاه می‌روید تا به خانه برگردید. در حالی که دارید سوار هواپیما می‌شوید، کمی احساس خستگی می‌کنید، اما به نظر خودتان طبیعی است، چون کل تعطیلات را در شرق دور به سیر و سیاحت پرداخته‌اید.

برنامه‌تان این است که پیش از رفتن به سر کار، چند روزی را در خانه‌تان استراحت کنید. در هواپیما سرفه می‌کنید و برای کمی وقت‌گذرانی با نفر صندلی کناری‌تان مسابقه سرفه می‌گذارید.

بعد از چند روز استراحت در خانه، به سرکار می‌روید اما انگار حالتان چندان خوب نیست. سرتان درد می‌کند و سرفه‌هایتان شدیدتر شده است. با خودتان می‌گویید که سفر خارجه رفته‌اید و لابد جایی حشره‌ای شما را گزیده است. اما با این حال، قبلا سابقه سرفه و سردرد داشته‌اید.

علائم بیماری را نادیده می‌گیرید و موبه‌مو به وظایفتان عمل می‌کنید. دچار آب‌ریزش بینی شده‌اید اما با این حال به مردم کمک می‌کنید و آنها به پاس تشکر با شما دست می‌دهند. می‌دانید که باید به‌صورت مداوم دست‌هایتان را بشویید، آن هم وقتی سرفه می‌کنید و بینی‌تان را پاک می‌کنید.

 

در پایان هفته اول شروع به کار، حس می‌کنید حالتان روبه‌راه نیست. سرفه‌هایتان بیشتر و شدیدتر می‌شود، آنقدر شدید که وقتی سرفه می‌کنید گلویتان درد می‌گیرد. دچار تب شدید می‌شوید و عرق از سر و رویتان چکه می‌کند.

می‌دانید که بیمار شده‌اید و باید درخواست مرخصی کنید، با اینکه می‌دانید درخواست مرخصی آن هم در ابتدای شروع به کار، خوب نیست. رئیستان هم با دیدن آب‌ریزش شدید و سرفه‌هایتان با مرخصی شما موافقت می‌کند و می‌گوید «برو خونه، استراحت کن و هر وقت خوب شدی برگرد سر کار.»

وقتی به خانه می‌رسید، چشمانتان تار می‌بیند و بدنتان در تب می‌سوزد اما باز مطمئن هستید که می‌توانید برای شام یک تخم مرغ برای خودتان نیمرو کنید.

خودتان را به بیمارستان می‌رسانید و در حالی که دارید به سمت بخش اورژانس می‌روید، روی زمین می‌افتید و غش می‌کنید. وقتی به هوش می‌آیید، خودتان را روی تخت بیمارستان می‌بینید و سرمی به دستتان وصل است که قطره قطره وارد بدنتان می‌شود.

ویروس بدن شما را از پا درآورده و آب بدنتان کم شده است. داروهای مختلفی برای جلوگیری از سرفه و برای کاهش تب برای شما تجویز شده است اما این داروها عملا هیچ تاثیری ندارند.

با تشدید بیماری، دکترها با لباس مخصوصی برای معاینه شما وارد اتاق می‌شوند و تنها صورت آنها از لباس مخصوص بیرون است که آن هم با ماسک پوشانده شده است. آنها تخت شما را در یک پوشش پلاستیکی قرار می‌دهند. دکترها اعلام می‌کنند که شما دچار بیماری عجیبی شده‌اید، یک نوع ویروس کرونا که تا به حال با آن مواجه نشده‌اند.

با توجه به وضعیت شما، دکترها از این می‌ترسند که شما باعث آلودگی افرادی در بیمارستان شده باشید و آنها را نیز در دیگر اتاق‌های بیمارستان قرنطینه می‌کنند.
وضعیت شما روزبه‌روز بدتر می‌شود و حالا تکثیر ویروس از کنترل خارج شده است.

 

 

فردی وارد اتاق شما می‌شود که یک لباس مخصوص پوشیده که کل بدنش را پوشانده است. او کنار تخت شما می‌نشیند و می‌گوید که باید بداند در کجا به این ویروس ناشناخته مبتلا شده‌اید و هر کسی که با شما در ارتباط بوده ممکن است مبتلا شده باشد.

از اول داستان سفرتان به چین و شهر ووهان را تعریف می‌کنید. به آنها درباره بازار غذاهای دریایی می‌گویید که در آن جانوران خشکی‌زی نیز به فروش می‌رفت. داستان فردی که روی زمین افتاده بود و او را احیا کردید نیز تعریف می‌کنید. همچنین از مسابقه سرفه در هواپیما نیز حرف می‌زنید.

مرد به شما می‌گوید «کار خوبی کردی که اون مرد رو نجات دادی اما اون آدم به ویروس کرونا آلوده بوده و به شما انتقالش داده.»

مامور دولت از اتاق شما خارج می‌شود و دنبال همه کادر پرواز و مسافران هواپیمایی که با آن از چین برگشتید، می‌رود. حالا ویروس کرونا می‌تواند در هر جایی وجود داشته باشد و تا وقتی که علائمش نمایان نشود، می‌تواند ناشناخته بماند.

---

بیشتر بخوانید: توصیه‌های تغذیه‌ای برای مقابله با ویروس کرونا

بعد از چند روز حال شما بدتر می‌شود و رو به وخامت می‌رود. نفس کشیدن دردناک‌تر و سخت‌تر می‌شود. والدینتان و هر کسی که او را می‌شناختید برای ملاقات شما به بیمارستان می‌آیند. حتی عمویتان که با او اختلاف سیاسی داشتید برای شما گریه می‌کند.

بدنتان دیگر کارایی سابق را ندارد و ویروس کرونا در حال از بین بردن اندام‌های حیاتی بدنتان است. ویروس‌ها توانایی خودکنترلی ندارند و اگر یک میزبان را آلوده و مبتلا کنند، تا جایی به تکثیر ادامه می‌دهند تا میزبان را از پا در بیاورند.

آرام آرام همه جا سیاه می‌شود و شما می‌میرید. تمام!