سهراب سپهری (۱۵ یا ۱۴ مهر ۱۳۰۷ قم – ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ تهران) شاعر، نویسنده و نقاش اهل ایران بود. او از مهمترین شاعران معاصر ایران است و شعرهایش به زبانهای بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده است. پدر سهراب، اسدالله سپهری، کارمند اداره پست و تلگراف کاشان، اهل ذوق و هنربود.
تصویری ازپل خواجوی اصفهان در دوران قاجار در سال ۱۲۹۰ هجری شمسی را مشاهده میکنید. پل خواجو و سی و سه پل از پلهای زاینده رود میباشند که در دوران صفوی احداث شدند
این سردیس سندی بر پیوستگی تمدنی ایرانیها است که از آثار یافتشده در تمدن جیرفت یافت شده است. تمدن جیرُفت به مجموعه محوطههای باستانی و یافتههای باستانشناختی کشفشده در استان کرمان و در نزدیکی شهر جیرفت و هلیلرود گفته میشود که به دست تیمهای چند ملیتی باستانشناس در دست بررسی و پژوهش است. قدمت این منطقه به حدود ۵۰۰۰ سال پیش (۳۰۰۰ سال ق. م) بازمیگردد.
چهلودو سال از نمایش و توقیف برزخیها (ایرج قادری) میگذرد و از این حادثه همچنان به عنوان مظهر آغاز ممنوعیت برای سینماگران پیش از انقلاب و در محاق گذاشتن سینمای عامهپسند قهرمانمحور و در نتیجه تغییر مسیر سینمای ایران یاد میشود. در این زمینه بجز مقالهها و اظهارنظرهای فراوان، یک مستند بلند هم ساخته شده است. با این نگاه، برای این فیلم میتوان نقشی تاریخی قائل شد و آن را یک نقطهعطف دانست. در این فیلم محمد علی کشاورز، سعید راد، ایرج قادری، فردین و ملک مطیعی در نقشهای اصلی بازی میکردند
تحفه گل (تیفه گل) یکی از زنان کرد (کرمانج) خراسان است که رشادتهای او درمبارزه با بیگانگان و متجاوزان به کشورمان در دوره قاجار، دستمایه بسیاری از داستانها و مایه مباهات زنان این مرزوبوم شده است.
این سردار بزرگ زن ایرانی در دوره ناصرالدین شاه قاجار به مدت ۴۰سال در مرزهای شمالی خراسان (شیروان) در مقابل روسیه تزار جانانه مقاومت کرد.
ناصرالدین شاه در حاشیۀ این عکس نام برخی از حاضران در تصویر را نوشته و بالای سر زنی که چتر در دست دارد نوشته: «تحفهگل میخندد».
ناصرالدین شاه در حاشیۀ این عکس و بالای سر کودک سیاهپوست نوشته است: «محبوب انیسالدوله». انیسالدوله سوگلی حرمسرای ناصرالدین شاه بود که خودش صاحب فرزند نشده بود.
میرزا محمدرضا معتمدالکتاب، نویسنده کتاب تاریخ قاجار نوشته، پای کباب را ناصرالدین شاه به ایران باز کرد. میگویند به دستور شخصی ناصرالدین شاه فردی قفقازی وارد دربار ایران شد و کبابی را که در این منطقه طبخ میشد برای دربار آماده کرد. این کباب بعدها از سوی آشپزهای دربار کمی تغییر کرد و بهعنوان یک غذای کاملا ایرانی به شکل امروزیاش ماندگار شد. بعدتر، کباب از غذایی درباری کمکم به غذایی بازاری تبدیل شد و ۴-۳مغازه چلوکبابی در بازار تهران باز شد. کبابیهای بازار از قدیمیترین و معروفترین کبابیهای تهران و حتی ایران هستند که تعدادی از آنها بیش از ۱۰۰ سال قدمت دارند.
انتشار تصاویری از لحظه اضافه نمودن چوب به آتش ۱۵۵۲ ساله آتشکده یزد با واکنشها و استقبال فراوان کاربران شبکههای اجتماعی روبهرو شده است. این آتش، که نمادی از جاودانگی و نیروی زندگی است، با شعلههای گرم و مداوم خود هزاران سال است که همچنان روشن مانده و چشمها را به سوی میراث فرهنگی و معنوی آیین زرتشتی جلب میکند
۱۳۸ سال قبل یعنی در سال ۱۲۶۵ شمسی، ناصرالدین شاه قاجار به عکاس مخصوص دربار، میرزا عبدالله قاجار، فرمان داد که از «بناهای جدیدالاحداث» که به فرمان شاه و امینالسلطان از حرم حضرت عبدالعظیم در شهرری تا حرم حضرت معصومه در قم ساخته شده بودند عکاسی کند و به قول خودش عکسها را «به شرف حضور» برساند
۱۳۸ سال قبل یعنی در سال ۱۲۶۵ شمسی، ناصرالدین شاه قاجار به عکاس مخصوص دربار، میرزا عبدالله قاجار، فرمان داد که از «بناهای جدیدالاحداث» که به فرمان شاه و امینالسلطان از حرم حضرت عبدالعظیم در شهرری تا حرم حضرت معصومه در قم ساخته شده بودند عکاسی کند
در مجموعه عکسهای به جا مانده از ناصرالدین شاه، یک مجموعه «سلفی» هم وجود دارد؛ یعنی عکسهایی که شاه از خودش انداخته است. این عکس هم که کلاه غربی شاه در آن جلب توجه میکند، یکی از آنهاست. در حاشیۀ عکس دستخط خود شاه وجود دارد که نوشته: «عشر اول رمضان؛ [سال]توشقان ئیل در طهران؛ خودم انداختهام».
غلامعلی خان عزیزالسلطان معروف به «ملیجک»، محبوبترین شخص دربار در نزد ناصرالدین شاه بود. او برادرزادۀ یکی از همسران شاه به نام امینه اقدس بود و از سن خردسالی به شکل عجیب و غریبی مورد توجه و علاقۀ شاه قرار گرفت. این علاقه به حدی بود که شاه او را در سفرهای فرنگستان نیز از خود جدا نمیکرد.
گور دختر از جاهای دیدنی بوشهر به شمار میرود و در جلگه برپز قرار دارد. این بنای تاریخی، هرچند با معماری بسیار ابتداییتر، شباهت زیادی به آرامگاه کوروش کبیر دارد. از همین رو اکثر باستانشناسان آن را بازمانده دوره هخامنشی میدانند. گوردختر را ابتدا باستانشناس بلژیکی، لویی واندنبرگ، در سال ۱۳۳۹ هجری شمسی کشف کرد. واندنبرگ معتقد بود گوردختر قبر چیشپیش یا کوروش یکم (جد کوروش کبیر) است؛ اما سپس علیرضا شاپور شهبازی، آن را آرامگاه کوروش کوچک دانست. گمانهها درباره این بنا فراوان است. آرامگاه ماندانا، مادر کوروش یا آتوسا، دختر کوروش و شهبانوی هخامنشی یا خواهر کوروش برخی دیگر از گمانهها درباره این بنا هستند.