طبق گزارش تهیه شده توسط Deloitte، این شرکت خاطرنشان میکند که صنعت خودروسازی نسبت به گذشته بسیار تغییر کرده است؛ بهطوریکه در سال ۲۰۰۴ تنها ۲۵ درصد از خودروها دارای کیسه هوا بودند و کمتر از ۵۰ درصد آنها صندلی برقی داشتند.
از آن زمان تاکنون تعداد قطعات الکترونیکی خودروها بهطور قابل توجهی افزایش یافته که بخشی از آن به دلیل قوانین ایمنی خودرو است. بهطور خاص، این شرکت اشاره کرد که در سال ۲۰۰۴ کمتر از ۲۰ درصد وسایل نقلیه به تجهیزات ایمنی مانند کنترل پایداری، پایشگرهای فشار تایر، حسگرهای پارک عقب و سیستمهای پایش نقطه کور دید راننده مجهز بودند. در سال ۲۰۱۷، تعداد زیادی از این سیستمها در بیش از ۸۰ درصد خودروها وجود دارند.
البته سیستمهای یادشده تنها قابلیتهای ایمنی اساسی خودرو هستند. خودروهای مدرن با مجموعهای از سایر تجهیزات الکترونیکی مانند کنترل کروز تطبیقی، آینههای تارشونده خودکار، سیستمهای سرگرمی و سیستمهای ورودی غیرفعال (passive entry systems) تجهیز شدهاند. خودروهای جدیدتر حتی از مجموعهی گستردهای از قابلیتهای صرفهجویی سوخت مانند فناوری غیرفعالسازی سیلندر، سیستمهای روشن/خاموش پیشرانه و پیشرانههای هیبریدی و الکتریکی بهره میبرند.
اگرچه هیچ کسی پیشرفتهتر بودن خودروهای مدرن را نسبت به مدلهای قدیمی انکار نمیکند، قابلیتهای جدید هزینهها و قیمت خودرو را افزایش میدهند. همانطور که Deloitte اشاره کرده است، تجهیزات الکترونیکی در سال ۲۰۰۰ حدود ۱۸ درصد از قیمت کل خودرو را به خود اختصاص میدادند؛ ولی این رقم هماکنون ۴۰ درصد است. پیشبینی میشود که این رقم در سال ۲۰۳۰ به ۴۵ درصد برسد.
شرکت Deloitte میگوید که بهطور خاص، در سال ۲۰۱۳ هزینه قطعات نیمههادی ۳۱۲ دلار به ازای هر خودرو بود. هماکنون این رقم به حدود ۴۰۰ دلار افزایش یافته است و پیشبینی میشود که تا سال ۲۰۲۲ به حدود ۶۰۰ دلار به ازای هر خودرو برسد.
البته افزایش قیمت خودرو خیلی تعجبآور نیست؛ زیرا هماکنون خودروهای جدید با سیستمهای ایمنی پیشرفته، نمایشگرهای چندگانه و فناوری رانندگی نیمه خودران عرضه میشوند. هر اندازه که فناوری خودرو خودران رایجتر شود و خودروسازان قادر باشند به سطوح بالاتری از فناوری خودران دست یابند، هزینهی تجهیزات الکترونیکی حتی بالاتر نیز خواهد رفت.
منبع: زومیت