به هر حال تهیه‌کننده و مجری نود که زمانی ۱۷ ساعت در شبانه‌روز برای تولید این برنامه زحمت می‌کشید، حالا حتما از این همه کم‌کاری کلافه شده و دوست دارد دوباره به فردی موثر و جریان‌ساز در حوزه فوتبال و رسانه تبدیل شود. در عین حال درهای تلویزیون را به روی او بسته‌اند و عجیب نیست که عادل دنبال مدیوم اینترنت باشد. با این همه ظاهرا آنجا هم کار به این آسانی‌ها نیست. خبرها حاکی از آن است که به‌تازگی سازمان صداوسیما تلاشش را برای زیر پوشش گرفتن تلویزیون‌های اینترنتی افزایش داده؛ پروژه‌ای که اگر نهایی شود، تولید محتوا در آن فضا هم باید با تایید و نظر مسوولان جام‌جم باشد. به این ترتیب باز هم سرنوشت فردوسی‌پور به کسانی گره خواهد خورد که او را از تلویزیون حذف کردند. حتی اگر این فاکتور مهم را کنار بگذاریم، بازگشت اینترنتی ریسک‌های دیگری نیز دارد. تجربه نشان‌داده رفتار مخاطب ایرانی چندان پیش‌بینی‌پذیر نیست و شاید برنامه‌سازی که در تلویزیون سراسری بسیار موفق بوده، در فضای اینترنت آن حجم از توفیق را پیدا نکند. صدالبته عادل بسیار حرفه‌ای و کاربلد است، اما اگر قرار به بازگشت او باشد، حتما باید تفاوت‌های ظریف کار برای مخاطب اینترنتی با مخاطب تلویزیون را درک کند. برخی خرده می‌گیرند که کاش عادل در سال‌های اوج قدرتش در تلویزیون، نیم‌نگاهی هم به عرصه برنامه‌سازی اینترنتی می‌انداخت و آن جنبه از نود را هم تقویت می‌کرد تا امروز پشتوانه داشته باشد. این ایراد چندان بیراه به‌نظر نمی‌رسد.
در هر صورت گفته می‌شد برنامه اینترنتی فردوسی‌پور همزمان با ازسرگیری مسابقات لیگ برتر آماده پخش خواهد شد، اما این اتفاق رخ نداد و ظاهرا این برنامه حتی در نزدیکی‌های تولید هم نیست. در عین حال غیبت عادل این روزها بیشتر از هر زمان دیگری برای هواداران فوتبال در ایران آزاردهنده شده است. در شرایطی که ناهنجاری و بی‌نظمی حاکم بر فوتبال ایران به اوج رسیده، حضور موثر یک چهره رسانه‌ای مثل او می‌توانست بسیار مفید باشد. اگر عادل هنوز برنامه داشت، حتما روی تاریکی‌های این فوتبال نور می‌تاباند و مثلا داستان بلبشوی حاکم بر تست‌های کرونا را روشن می‌کرد. فوتبال و هوادارانش نیاز به حضور او را فریاد می‌زنند.
